Οσα συνέβησαν στον Ιανό το βράδυ της Δευτέρας είναι λίγο πολύ γνωστά. Οχι όμως όσο γνωστά θα ήταν εάν οι πρωταγωνιστές είχαν άλλο πολιτικό στίγμα. Εχει εμπεδωθεί πλέον πως τα πολυδιαφημισμένα «ευαίσθητα» δημοκρατικά αντανακλαστικά ενεργοποιούνται μόνο σε περιστάσεις που εξυπηρετούν συγκεκριμένα ιδεολογικά αφηγήματα. Εάν ας πούμε θέμα της εκδήλωσης ήταν η ύπαρξη βενζολίου σε κρυμμένα παράνομα φορτία στη μοιραία αμαξοστοιχία των Τεμπών, με συμμετέχοντες τους γνωστούς – αμφιβόλων τυπικών προσόντων θαμώνες τηλεοπτικών πάνελ – τεχνικούς συμβούλους και τολμούσε ομάδα ατόμων να εισβάλει και να τη διακόψει με συνθήματα και ύβρεις, το θέμα θα είχε γίνει πρώτη είδηση σε δελτία ειδήσεων και εκπομπές με επικολυρικά ξεσπάσματα για φασιστικές πρακτικές και έξαλλες δηλώσεις καταδίκης έμπλεες θλίψης και ευαισθησίας. Τώρα, που η εκδήλωση είχε τίτλο «Η πολιτική τυμβωρυχία των Τεμπών» και στο πάνελ του βιβλιοπωλείου κάθονταν άτομα με δυσανεξία στον τηλεοπτικό λαϊκισμό και ρητορική αντιδημοφιλή, κανένα ξέσπασμα οργής δεν υπήρξε για την τραμπούκικη προσπάθεια διακοπής της. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Δευτέρα απόγευμα, βιβλιοπωλείο Ιανός. Ο Γιώργος Καραμπελιάς συνομιλεί με τον γνωστό ποινικολόγο Δημήτρη Γαλλή, ο οποίος ως πρώην δικηγόρος οικογένειας θύματος είναι άριστος γνώστης της δικογραφίας και τον έγκριτο δημοσιογράφο Κώστα Στούπα. Λίγο πριν από την έναρξη, στην είσοδο του Ιανού εμφανίζονται γνωστοί ακροαριστεροί σχηματισμοί με πανό και τρικάκια, εμποδίζοντας όσους ήθελαν να παρακολουθήσουν. Ενώ τηρείται ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων, ένα οργισμένο γκρουπούσκουλο εισέβαλε φωνάζοντας συνθήματα και επιχειρώντας τη διακοπή της, με τις συνήθεις μεθόδους που χρόνια τώρα επιχειρούν να φιμώσουν κάθε δυσάρεστη φωνή. Αυτό που δεν είχαν προβλέψει είναι ότι στο ακροατήριο βρίσκονταν άνθρωποι που έχουν εκπαιδευτεί να αντιμετωπίζουν τάγματα εφόδου. Πρώην αγωνιστές κατά της χούντας, παλιοί γνήσιοι αριστεροί, άνθρωποι με τα διπλά χρόνια από τους εισβολείς κατάφεραν και τους απώθησαν υπό τις επευφημίες των υπολοίπων και του διοργανωτή που φώναζε «έξω οι τραμπούκοι». Υπάρχει όμως και ένας θλιβερός συμβολισμός στην τοποθεσία. Ηταν Μάιος του 2010 όταν κάποιοι άλλοι τραμπούκοι που μετατράπηκαν σε δολοφόνους είχαν πετάξει γκαζάκια απέναντι από τον Ιανό, στη Μαρφίν και έκαψαν συμπολίτες μας γιατί «εργάζονταν σε μέρα απεργίας». 15 χρόνια μετά μοιάζει να μην έχουμε διδαχθεί τίποτα, οι προσπάθειες φίμωσης κάθε αντίθετης φωνής παραμένουν, ο λαϊκισμός έχει αναδυθεί και πάλι σε κυρίαρχη δύναμη. Πλην όμως, πια δεν τους «περνάει». Η συνέχιση της εκδήλωσης στον Ιανό ήταν μία νίκη της Δημοκρατίας.
Υπήρξε όμως και μία ήττα της Δημοκρατίας, μόλις 2 ημέρες μετά. Δέκα κουκουλοφόροι εισέβαλαν κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης «Ημέρες καριέρας» της ΔΑΠ στη Νομική, επιτέθηκαν στους παρευρισκόμενους φοιτητές και καθηγητές, στέλνοντας στο νοσοκομείο με σοβαρότατα τραύματα διδακτορικό φοιτητή ύστερα από χτύπημα με πυροσβεστήρα στο κεφάλι. Πάλι όμως τα ευαίσθητα δημοκρατικά αντανακλαστικά των πολυδιαφημισμένων ευαίσθητων ανθρωπιστών δεν κινητοποιήθηκαν, και πάλι το θέμα πέρασε στα ψιλά της ειδησεογραφίας, διότι δεν προσφέρεται ως πεδίο άσκησης ανέξοδου λαϊκισμού. Τέσσερα χρόνια μετά την ψήφιση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας και ατέρμονων παλινωδιών και ολιγωριών, τα πανεπιστήμια παραμένουν ξέφραγα αμπέλια, άντρο φαιοκόκκινων φασιστών που επιβάλλουν την άποψή τους με τη βία.
Ισως το καλύτερο σχόλιο και σε αυτό το περιστατικό, όμως, αποτελεί η κατακλείδα ανάρτησης του νομικού Κώστα Κούρκουλου για την εκδήλωση στον Ιανό: «Μπαίνοντας στην εκδήλωση οι πρώτοι που χαιρέτισα ήταν ο Μάκης Παπούλιας και ο Τίμος Παπαδόπουλος (εξόριστος της χούντας ο πρώτος, κρατούμενος στην ΕΣΑ ο δεύτερος). Οπότε είπα μέσα μου: Οι τραμπούκοι δεν θα περάσουν».
Και δεν πέρασαν. Ναι. Ηταν νίκη της Δημοκρατίας.