Μια βόλτα από το ξενοδοχείο στο οποίο έχουν καταλύσει οι αποστολές στο Αμπου Ντάμπι αρκεί για να καταλάβει κανείς πως έχουν αλλάξει άρδην τα πράγματα, από την εποχή του αείμνηστου Ξανθού όταν – στο πρώτο σύγχρονο φάιναλ φορ – το 1988 στη Γάνδη είχε αποκόψει την ομάδα του Αρη από τον… πολιτισμό και την είχε απομονώσει μέσα στο δάσος, στη φημισμένη «Φωλιά του Ψαρά», μακριά από δημοσιογράφους και κοινούς θνητούς γενικότερα.
Στο Τελ Αβίβ λίγα χρόνια αργότερα, το 1994, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν καταλύσει σε ξεχωριστά απομονωμένα ξενοδοχεία όπως και στη Σαραγόσα το 1995, όπου ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου είχε διαλέξει ένα πιο ορεινό σημείο για την αποστολή του Τριφυλλιού και ο Γιάννης Ιωαννίδης ένα ακόμα… ησυχαστήριο.
Και χθες, δύο μέρες πριν από την κόντρα των ελληνικών ομάδων με τη Φενέρμπαχτσε (ο Παναθηναϊκός) και τη Μονακό (ο Ολυμπιακός), έβλεπε κανείς στο ξενοδοχείο όλες τις ομάδες παρέα.
Ο τεχνικός της Μονακό Βασίλης Σπανούλης είχε την ευκαιρία να τα πει λίγο με τον πρώην προπονητή του και μεθαυριανό αντίπαλο στους πάγκους Γιώργο Μπαρτζώκα, ενώ ο Γουίλιαμς-Γκος έβγαινε βόλτα με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Οπως και ο Τόμας Γουόκαπ με τη σύζυγο.
Ο Κέντρικ Ναν επίσης με το παιδάκι του και την οικογένειά του, ενώ ο Κώστας Παπανικολάου εκτός των δύο κοριτσιών και της γυναίκας του είχε και τους γονείς του.
Οπως και ο Κώστας Σλούκας με τα δύο παιδιά του (κορίτσι – αγόρι), τη σύζυγό του – που πέρυσι δεν ταξίδεψε στο Βερολίνο λόγω εγκυμοσύνης – και τη μητέρα του, ενώ και ο Τζέριαν Γκραντ χαλάρωνε με όλη την οικογένεια.
Αντίστοιχες εικόνες έβλεπες και στην αποστολή της Φενέρμπαχτσε και της Μονακό, καθώς και οι ίδιοι οι προπονητές (όλοι πρώην παίκτες με Σπανούλη και Γιασικεβίτσιους σε κορυφαίο επίπεδο, Μπαρτζώκα πιο πίσω και Αταμάν ακόμα πιο λίγο καθώς δεν έπαιξε σε επίπεδο ανδρών, παρά μόνος ως έφηβος) προτιμούν οι παίκτες τους να μην είναι… μαντρωμένοι σε ένα δωμάτιο ή σε ένα περιφρουρούμενο ξενοδοχείο και στο κενό τους να χαλαρώνουν με οικογενειακές στιγμές, κάτι που τους βοηθάει πολύ περισσότερο στο να διώξουν την ένταση και την πίεση πριν από τα μεγάλα ραντεβού στους ημιτελικούς.
Εχουν περάσει βέβαια και 30 χρόνια από το 1995 και τη Σαραγόσα ή 37 από τη Γάνδη του 1988 και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει και στις ομάδες, οι οποίες έχουν πλέον ολόκληρα επιτελεία από διάφορες ειδικότητες και συνεργάζονται και με αρκετούς ακόμα (από διατροφολόγους μέχρι ψυχολόγους) προκειμένου να προετοιμάζουν τους παίκτες τους με τον καλύτερο τρόπο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στην άφιξη των ομάδων έγινε χαμός στην υποδοχή τους στο ξενοδοχείο.
Με ένα γεράκι (ή αλλιώς πετρίτης, το οποίο αποτελεί ένα ισχυρό εθνικό σύμβολο, βαθιά ριζωμένο στην ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό της περιοχής) το οποίο περιεργάζονταν οι περισσότεροι από τους παίκτες, αλλά επίσης και την υποδοχή με τον χορό Al Ayala, παραδοσιακός των ΗΑΕ όπου άνδρες φτιάχνουν έναν διάδρομο με δύο σειρές και υποδέχονται τους καλεσμένους κρατώντας λεπτά μπαστούνια από μπαμπού και τύμπανα και ντέφια, απαγγέλλοντας στίχους.