Συγκλονιστική είναι η περιγραφή ενός περιστατικού από την παιδική του ηλικία του Μανόλο και με μικρά παιδάκια στο επίκεντρο. Λέει η Σάρρα, η μητέρα του: «Πώς σε λένε, αγοράκι, εσένα»; «Κώστα, κυρία». «Θα ήθελες, Κωστάκη, να σε φωνάζω «γάλα» από σήμερα»; «Γιατί, κυρία, να με φωνάζετε «γάλα»»; «Γιατί είσαι άσπρος». «Και τι μ’ αυτό; Εχω όνομα». «Και τα παιδάκια αυτά έχουν όνομα. Είναι ο Εμμανουήλ και η Αγγελική. Εσύ γιατί λοιπόν τα λες μαυράκια και δεν τα φωνάζεις με τα ονόματά τους»;
Επίσης, σχολιάζει και όσα συνέβησαν ακόμη και με ανθρώπους του στίβου: «Στον νου μου γυρίζει η κατάθεση συναθλητή μου, που για πολλά χρόνια μοιραστήκαμε τον ίδιο διάδρομο στις προπονήσεις μας και είμαι σίγουρος και πολλά από τα όνειρά μας, η υπερασπιστική του κατάθεση προς τον άνθρωπο εκείνο, που σε λίγο θα τιμωρούνταν για τη συμπεριφορά του απέναντί μου. «Ο Εμμανουήλ Καραλής με την αναφορά του εναντίον του Δημήτρη Κυτέα, κατηγορεί και εμένα ότι δήθεν δεν αντέδρασα στο φερόμενο ρατσιστικό περιστατικό. Στην πραγματικότητα όμως δεν θα μπορούσα να αντιδράσω σε κάτι που δεν έγινε ποτέ. Η πραγματικότητα είναι ότι κανένα ρατσιστικό συμβάν δεν έλαβε χώρα και οι κατηγορίες εναντίον του είναι ψευδείς και κατασκευασμένες… Αυτά τα δήθεν περιστατικά είναι πλήρως κατασκευασμένα»».
Δυσλεξία
Αντίπαλος σημαντικός ήταν και η δυσλεξία. Τα έβαλε και μαζί της ο Εμμανουήλ Καραλής. «Ξεκινώντας το σχολείο θα είχα την πρώτη διάγνωση για τη δυσλεξία μου. Ομως αυτό δεν με κράτησε ποτέ πίσω. Ακόμη κι όταν καταλάβαινα πως κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ εμένα σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά που με ξεπερνούσαν στην τάξη, εγώ είχα πολλούς βράχους να πιαστώ. Και οι βράχοι αυτοί είχαν ονόματα. Ηταν η Σάρρα, ο Χάρης, η Αγγελική. Και δεν ήταν απλώς βράχοι. Ηταν βουνά».
Και σε άλλο σημείο, στο κεφάλαιο με τον τίτλο «δυσλεξία» αναφέρει: «Μπορεί αυτός να ήταν και ο δυσκολότερος αγώνας που έχω δώσει στη ζωή μου. Σε κάποιες καταστάσεις είχα να αντιμετωπίσω την αδικία των άλλων και το ήξερα. Εδώ είχα να αντιμετωπίσω τη δική μου ανεπάρκεια και δεν το κατανοούσα. Μαύρος, με περίεργη ομιλία και να μην καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Πόσο πιο διαφορετικός θα έπρεπε να είμαι για να θέλω να εξαφανιστώ. Ομως δεν εξαφανίστηκα. Ξεκίνησα λογοθεραπεία και αθλητισμό ταυτόχρονα».
Ενα παιδί που εκπλήρωσε, που εκπληρώνει τα όνειρά του. Γιατί δεν το έβαλε κάτω. Και πολύ απλά επειδή τους έδωσε χρόνο. Ολα έκτοτε πήραν τον δρόμο τους. Για να κοιτά από ψηλά και να βλέπει τη γη που μοιάζει με ζωγραφιά ο Εμμανουήλ Καραλής…