Δεν ανήκω σε αυτούς που βλέπουν μόνον σκωπτικά κάθε απόπειρα σύγκλισης των δυνάμεων του κεντροαριστερού τόξου. Εξάλλου πολλά από τα πρόσωπα που αναμειγνύονται ή πρωταγωνιστούν στις διεργασίες, έχουν ειλικρινή αγωνία για τον όλο χώρο και για τη μονοκρατορία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Προφανώς ένας λευκός καπνός για συμπράξεις δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κανείς δεν έχει σταθεί στον κυριότερο λόγο: τις τρεις υγειονομικές ζώνες που έχουν διαμορφωθεί στα αριστερά του πολιτικού σκηνικού ανάμεσα στους πόλους του.
Η πρώτη αφορά το ΚΚΕ.
Παρά την επιτυχημένη πρωτοβουλία του Περισσού για κοινό κείμενο των Κοινοβουλευτικών Ομάδων για την ισραηλινή σφαγή στη Γάζα, το ιστορικό κόμμα δεν έχει καμία πρόθεση για περαιτέρω βάθος στις συγκλίσεις, έχει δομικές διαφορές με όλους που φροντίζει να τις υπενθυμίζει, ενώ διαβάζει τους κεντροαριστερούς στο σύνολό τους ως παραλλαγές της ίδιας πολιτικής με τη ΝΔ.
Η υγειονομική ζώνη που διατηρεί το ΚΚΕ σε σχέση με τους ετέρους δεν είναι μια αμελητέα παράμετρος και λόγω της ιστορικότητας του εν λόγω κόμματος και λόγω της ηγεμονίας που διατηρεί σε μάχιμο μέρος του εργατικού και κοινωνικού κινήματος.
Η δεύτερη αφορά το ΠΑΣΟΚ.
Εδώ εντοπίζεται μια χαώδης διαφορά της Χαριλάου Τρικούπη με την Κουμουνδούρου.
Περισσότερο βέβαια έχει να κάνει με ανεξόφλητους λογαριασμούς ως προς τον διαγκωνισμό του χώρου. Βέβαια, οι αντιθέσεις της περιόδου 2010-2019 δεν είναι επίσης δευτερεύουσες, αφού τότε ακριβώς το ΠΑΣΟΚ διήνυσε μια σχεδόν υπαρξιακή κρίση ταυτότητας και έχασε τη δεξαμενή του ακροατηρίου του αφού βασικά έχασε τη δυνατότητα να εγγυηθεί μια κοινωνική κινητικότητα και μια μέση ευημερία.
Αντίθετα σόκαρε το κοινό του με την υπαγωγή στον μηχανισμό δανεισμού και της πολλαπλής αφαίρεσης προνομίων που με τη σειρά του ρυμουλκήθηκε στον Αλέξη Τσίπρα. Σήμερα που δεν υφίσταται πια η τομή του Μνημονίου, το ΠΑΣΟΚ θέλει να αποτελέσει τον έτερο πυλώνα ενός αναπαλαιωμένου δικομματισμού. Κάθε συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τη λογική του, θα αδυνάτιζε τα επιχειρήματά του. Αρα και εδώ μια διαφορά δεν είναι μικρή.
Μια τρίτη ζώνη απόστασης είναι αυτή μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Πλεύσης Ελευθερίας.
Το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι απόλυτα εχθρικό με τους πρώην συντρόφους του και αυτό έχει ειδική σημασία σε φάση όπου σημειώνει δημοσκοπική εκτίναξη.
Η δε άνοδος της Ζωής, που δεν έχει προφανώς επικαιρικό ελατήριο λόγω Τεμπών αλλά βαθύτερες αιτίες, είναι αποτρεπτική σε κάθε σύγκλιση με την Κουμουνδούρου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, επίσης δεν βλέπει θετικά έναν βηματισμό με την Πλεύση που θα τον ρευστοποιούσε κι άλλο και σε στιγμή που δεν δείχνει δημοσκοπική ανθεκτικότητα. Προς το παρόν ένα είδος αλλαγής στα κεντροαριστερά του τόξου θα ερχόταν μόνον με όρους σοκ και επανιδρύσεων. Οχι κοντινό σενάριο.