Ο Αρίγκο Σάκι, κατακτητής με τη Μίλαν δύο Τσάμπιονς Λιγκ τον καιρό που ακόμα το τρόπαιο το αποκαλούσαν Κύπελλο Πρωταθλητριών, είπε στην «Gazzetta dello Sport» ότι η Ιντερ στο ματς με την Μπαρτσελόνα ήταν κάτι σαν την Ιταλία την ίδια: για να ξεπεράσει τον εαυτό της πρέπει πρώτα να πιστέψουν όλοι ότι είναι ανήμπορη και έτοιμη να καταστραφεί. Μου φάνηκε υπερβολικό. Ενας αποκλεισμός σε έναν ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι καταστροφικό αποτέλεσμα, ειδικά έπειτα από ένα επικό ματς σαν αυτό που έγινε την Τρίτη το βράδυ στο Σαν Σίρο. Δεν ξέρω επίσης αν η ίδια η Ιταλία έχει φτάσει κοντά σε μια καταστροφή κατορθώνοντας να συνέλθει: τα δημοσιοοικονομικά της παραμένουν χαώδη, οι δυσκολίες της είναι μεγάλες και απλά έχει μάθει να ζει με αυτές. Μάλλον σε αυτό μοιάζει η Ιντερ με τη χώρα που εκπροσωπεί: πάντα το να ξέρεις τις αδυναμίες σου σε βοηθά και να τις αντιμετωπίσεις. Για ένα ημίχρονο η Ιντερ έζησε έναν εφιάλτη. Τα πιτσιρίκια του Χανς Φλικ γύρισαν για δεύτερη φορά παιχνίδι από το 0-2 και μάλιστα προηγήθηκαν με γκολ του Ραφίνια, που είναι από τους μεγάλους της παρέας, με 2-3 στο 87′. Η αντίδραση της Ιντερ υπήρξε η αντίδραση μιας σοβαρής ομάδας που αρνήθηκε να χειροκροτήσει την αντίπαλό της όπως έκανε όλος ο κόσμος που παρακολουθούσε το αξέχαστο αυτό ματς εκείνη τη στιγμή.
Επίπεδο
Το Ιντερ – Μπαρτσελόνα (4-3) έχει όλη τη γοητεία του παράδοξου. Σίγουρα δεν προκρίθηκε στον τελικό η πιο ποιοτική ομάδα: η μπάλα που έπαιξε η Μπάρτσα στο δεύτερο ημίχρονο είναι άλλου επιπέδου. Είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό από όποιον ειδικά δεν έχει δει τα ματς, αλλά ένας τερματοφύλακας όπως ο Ελβετός Ζόμερ της Ιντερ που δέχτηκε 6 γκολ σε δύο ματς ήταν ο άνθρωπος-κλειδί στην πρόκριση της ιταλικής ομάδας. Η Μπάρτσα αποκλείστηκε ενώ το μεγάλο της αστέρι, ο χαρισματικός Γιαμάλ, ήταν ο καλύτερος του γηπέδου και μολονότι στην παράταση επιστρατεύθηκε από τον κόουτς Φλικ και ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Ακόμα πιο εκτός λογικής είναι ότι το ματς έκρινε στο 99ο λεπτό του παιχνιδιού ένας ταπεινός εργάτης όπως είναι ο Φρατέζι, που έξι λεπτά πριν από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης μετέτρεψε τον Κουμπαρσί σε κομπάρσο της ιστορίας αποφεύγοντάς τον πριν στείλει την μπάλα στη γωνία του ανήμπορου Σέζνι. Ο 25χρονος Φρατέζι πέρασε τα χρόνια του στην ιταλική περιφέρεια (Σασουόλο, Εμπολι, Μόντσα κ.λπ.) για να φτάσει να γίνει αναπληρωματικός στην Ιντερ και να της δώσει την πλέον περιπετειώδη πρόκριση σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Και η δική του όμως περίπτωση δεν συγκρίνεται με αυτή του απόλυτου απροσδόκητου ήρωα της βραδιάς: αναφέρομαι στον 37χρονο Ατσέρμπι, λίμπερο παλιάς κοπής. Στις καθυστερήσεις του αγώνα και ενώ το Σαν Σίρο ανέπνευσε με ανακούφιση βλέποντας ένα σουτ του Γιαμάλ να χτυπά στο αριστερό κάθετο δοκάρι της εστίας του Ζόμερ, ο ταπεινός αυτός προλετάριος της μπάλας πέτυχε το πρώτο γκολ της καριέρας του σε ευρωπαϊκό ματς στέλνοντας το ματς στην παράταση και σταματώντας τα πανηγύρια των Καταλανών που είχαν ήδη αρχίσει.
Καρκίνος
Η περίπτωση του Ατσέρμπι είναι εντυπωσιακή. Στην εποχή του ποδοσφαίρου των σούπερ σταρ, αυτός μόνο τέτοιος δεν είναι. Είναι όμως ένας αληθινός μαχητής της ζωής από τους σπάνιους. Δέκα χρόνια πριν έκανε χημειοθεραπείες για να αντιμετωπίσει έναν καλπάζοντα καρκίνο: τον νίκησε. Επέστρεψε στα γήπεδα κι ο κόουτς Σιμόνε Ιντζάγκι, που τον είχε αρχηγό στη Λάτσιο, τον πήρε στο Μιλάνο μαζί του – έλεγαν για να έχει έναν παίκτη δικό του στα αποδυτήρια. Ο Ατσέρμπι είχε άλλα σχέδια. Η μοίρα του ήταν να βάλει την υπογραφή του σε ένα από τα ωραιότερα ματς όλων των εποχών: ένα αληθινό έπος που είχε τα πάντα. Ακόμα και παράπονα των Καταλανών για τη διαιτησία στο τέλος κι ας δίνουν δίκιο όλα τα τηλεοπτικά ριπλέι για τις αποφάσεις του στον κάπως επιδειξιομανή πολωνό διαιτητή Μαρτσίνιακ. Σε ένα ματς από το οποίο δεν έλειψε τίποτα, χρειαζόταν και λίγη άγια αλλά και κατανοητή γκρίνια: ο γερμανός προπονητής της Μπαρτσελόνα έχασε έναν ημιτελικό εξαιτίας ενός γκολ που δέχτηκε η ομάδα του στις καθυστερήσεις από έναν παίκτη που δεν πιστεύω πως του περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να του κάνει ζημιά. Πώς να δεχτείς τέτοιο χτύπημα από τη μοίρα χωρίς να τα βάλεις με τους διαιτητές για το κακό σου ριζικό;
Χαρακτήρας
Η Ιντερ δεν είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη – ίσως δεν ήταν καν καλύτερη στα δύο ματς με την Μπάρτσα. Αλλά είναι μια ομάδα με σπάνιο χαρακτήρα: πριν από τις δύο μάχες με τους Καταλανούς, αυτή έχασε τρία ματς στη σειρά – αποκλείστηκε στο Κύπελλο από τη Μίλαν και έχασε την πρωτιά στο Καμπιονάτο από τη Νάπολι πληρώνοντας ήττες από την Μπολόνια και τη Ρόμα, άδικες με βάση την απόδοσή της. Κι όμως σηκώθηκε όρθια κι έπαιξε με τον τρόπο της δύο ματς στα ίσια. Χωρίς Γιαμάλ, Ραφίνια, Πέδρι, Ολμο που μιλάνε στην μπάλα. Αλλά με τον Φρατέζι. Και κυρίως τον Ατσέρμπι. Που σίγουρα για τη ζωή μιλάνε όπως λίγοι.
Αμπου Ντάμπι
Το βράδυ που όλος ο κόσμος έβλεπε το υπερθέαμα του Σαν Σίρο ο ΠΑΟ στο μπάσκετ πήρε κι αυτός το εισιτήριο για το Final 4 του Αμπου Ντάμπι ακολουθώντας τον Ολυμπιακό. Οι δύο ελληνικές ομάδες τα κατάφεραν και τώρα που οι δοκιμασίες τους στα playoffs ολοκληρώθηκαν μπορούμε να πούμε και μια αλήθεια: δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε πρώτος και φέτος. Η διαφορά του από την όγδοη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν τεράστια. Το βάθος του ρόστερ του εντυπωσιακό και η υπεροχή του απέναντι στους Μαδριλένους αδιαμφισβήτητη: στην κανονική διάρκεια τους είχε κερδίσει δύο φορές. Ο ΠΑΟ είχε το αβαντάζ της έδρας απέναντι στην Εφές και το αξιοποίησε. Στο ΟΑΚΑ χρόνια τώρα την κερδίζει πάντα: αν δυσκολεύτηκε είναι γιατί ο προπονητής της Εφές και οι παίκτες του βρήκαν έναν τρόπο να περιορίσουν τον συνήθως ασταμάτητο Ναν, όμως στο μοντέρνο μπάσκετ η άμυνα δεν αρκεί. Οι δύο ελληνικές ομάδες απλά επιβεβαίωσαν τα προγνωστικά. Κι αυτό το λέω ως έπαινο. Μεγάλο μάλιστα.