Η καλύτερη κωμωδία που παίζεται την τρέχουσα περίοδο είναι δωρεάν και εξελίσσεται στα ΜΜΕ. Την προσφέρουν τα κυβερνητικά στελέχη και οι βουλευτές της συμπολίτευσης, που καλούνται να σχολιάσουν τη διαχρονική απάτη με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Η δυσκολία της θέσης τους είναι μεγάλη, γιατί η κυβέρνηση προφανώς δεν είχε την πρόθεση να ανοίξει το συγκεκριμένο απόστημα – το προδίδουν και οι επιλογές των προσώπων, εξάλλου, στα οποία ανετέθη κατά καιρούς η πολιτική ευθύνη του τομέα. Οποια και αν ήταν η κυβέρνηση, όμως, την ίδια απρόθυμη στάση θα είχε απέναντι στο σκάνδαλο, διότι οι θιγόμενοι εν προκειμένω από την αποκάλυψη της αλήθειας είναι πολλοί και αυτό είναι μέγα πρόβλημα σε μια δημοκρατία.
Είναι άλλο η διαφθορά με τη μορφή μεμονωμένων κρουσμάτων (π.χ., ένα κύκλωμα εφοριακών εδώ, ένα άλλο κύκλωμα της Πολεοδομίας παρακάτω κ.λπ.) κι άλλο η μαζική διαφθορά, η διαφθορά των πολλών. Στην πρώτη περίπτωση, οι λίγοι του κυκλώματος εκμεταλλεύονται τους πολλούς, άρα η κυβέρνηση έχει να κερδίσει αν πατάξει αυτή τη μορφή διαφθοράς. Οταν όμως το κύκλωμα είναι οι πολλοί, ποια κυβέρνηση έχει συμφέρον να τα βάλει μαζί τους; Για την πλειονότητα των ψηφοφόρων, φοβάμαι, η διαφθορά είναι καλό πράγμα, εφόσον το προϊόν της διανέμεται στους πολλούς και δεν το νέμονται οι λίγοι. Είναι το κριτήριο του «μαζί τα φάγαμε», αυτό που ενεργοποιείται, και εξαγνίζει τη διαφθορά. Είναι ένα μυστήριο της δημοκρατίας αυτό, με την εκκλησιαστική έννοια του όρου. Οπως είναι η θεία μετάληψη, δηλαδή, παρομοίως και στη δημοκρατία, σημειώνεται υπό προϋποθέσεις το θαύμα της μετουσιώσεως και η κατάχρηση πόρων γίνεται δημοκρατία στην πράξη.
Από την ώρα όμως που το πήρε χαμπάρι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία και κινητοποιήθηκε, η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι την ευρωπαϊκή εμπλοκή δεν ήθελε ο απομακρυνθείς πρόεδρος του οργανισμού, με το αξιοσημείωτα ταιριαστό όνομα Νικόλαος Σαλάτας. Κατά τα λοιπά, όμως, «ήταν στη σωστή κατεύθυνση», όπως είπε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης σε συνέντευξή του. Από αυτή τη σύγκρουση των επιθυμιών με την πραγματικότητα παράγεται η κωμωδία, στην οποία πρωταγωνιστής είναι ο αρμόδιος υπουργός, Κώστας Τσιάρας.
Με το χάρισμα που διαθέτει στο μπαλαμούτι, ο κ. Τσιάρας καταφέρνει στις συνεντεύξεις του να λέει ένα πράγμα και, την αμέσως επόμενη στιγμή, το αντίθετό του, καθώς παλεύει ο κακομοίρης να ισορροπήσει μεταξύ κάθαρσης και συγκάλυψης. Στην προσπάθεια αυτή, μερικές φορές λέει καταπληκτικά αστεία. Το καλύτερό του, π.χ., ήταν η δέσμευση ότι «θα αποκτήσουμε έναν ΟΠΕΚΕΠΕ αντάξιο των προσδοκιών μας». Μα, κύριε υπουργέ, τον έχουμε ήδη! Γιατί να τον αλλάζουμε και να μπαίνουμε σε δουλειές; Αυτός ο ΟΠΕΚΕΠΕ, για τον οποίο μας κυνηγάνε από την Ευρώπη, είναι εκείνος που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας. Μεταξύ μας τώρα; Επομένως, κάτω τα χέρια από τον ΟΠΕΚΕΠΕ!
ΑΝΕΠΙΓΝΩΣΤΩΣ
Στο ζήτημα των αντιδράσεων για τον προσωπικό αριθμό, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χτύπησε διάνα στην καρδιά του ζητήματος και δεν το κατάλαβε. «Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ασφαλείας με τον προσωπικό αριθμό», είπε ο Παύλος Μαρινάκης και πρόσθεσε: «Είναι κάτι που εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη». Μα, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα για τους ανησυχούντες: η Ευρώπη! Μη τυχόν και γίνουμε σαν αυτούς…
ΤΟ ΙΔΕΩΔΕΣ
ΤΗΣ ΑΚΙΝΗΣΙΑΣ
Το ΠΑΣΟΚ διαφωνεί με τον όρο της άρσης του casus belli, τον οποίο θέτει η Ελλάδα στη συζήτηση για τη συμμετοχή της Τουρκίας στα ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα. Ο λόγος είναι ότι, ακόμη και αν δεχθεί η Τουρκία να το άρει, μπορεί ανά πάσα στιγμή να το επαναφέρει. Επομένως, σου λέει, τι αξία έχει; Ασ’ το όπως είναι. Γιατί δεν είναι όσο απλό ακούγεται ένα casus belli. Τι νομίζετε, στο άψε-σβήσε γίνεται; Αντε να μαζευτεί η εθνοσυνέλευση, άντε να το συζητήσουν – γιατί κάποιοι θα έχουν αντιρρήσεις –, άντε μετά να το ψηφίσουν. Εμείς, στα ΜΜΕ, πάλι θα γράφουμε τα ίδια, θα επαναλαμβάνουμε τις ίδιες αναλύσεις, τις ίδιες ιερεμιάδες, δώσ’ του ξανά απ’ την αρχή. Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα; Θα παίζουμε τον Σίσυφο με το casus belli; Ασ’ το λοιπόν να υπάρχει εκεί, καλά είμαστε και έτσι! Εμείς δεν κουνιόμαστε, εκείνοι δεν επιτίθενται, όλα καλά. Την απόλυτη ακινησία δεν επιδιώκουμε στο κάτω κάτω;