Λίγο πριν από το Πάσχα είχα γράψει πως παρόλο που οι προπονητές της ΑΕΚ, του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ μοιάζουν να έχουν εξασφαλίσει την παραμονή τους στις ομάδες τους, η αξιολόγησή τους θα γίνει στο τέλος της σεζόν και μόνο. Εγραφα ότι «και ο Ματίας Αλμέιδα και ο Ρουί Βιτόρια και ο Ρασβάν Λουτσέσκου έχουν συμβόλαια που δεν ολοκληρώνονται φέτος το καλοκαίρι, αλλά αυτό δεν λέει κάτι». Δεν ήταν προφητεία – ήταν απλή γνώση των συνθηκών. Και για τους τρεις ίσχυε πως αν δεν κατακτούσαν το πρωτάθλημα, η παραμονή τους δεν θα ήταν βέβαιη. Η χθεσινή μέρα αποδείχτηκε για αυτή την παραμονή καθοριστική. Ο Αλμέιδα αποχαιρέτησε την ΑΕΚ – χθες βγήκε η επίσημη ανακοίνωση του διαζυγίου. Χθες από μια ρουμάνικη εφημερίδα μάθαμε ότι ο Λουτσέσκου αποφάσισε να μείνει στον ΠΑΟΚ – για να το αποφάσισε δεν ήταν και τόσο βέβαιο, αν και στη δική του περίπτωση δεν είχε μεγάλα παράπονα ο ιδιοκτήτης της ομάδας: δικές του ήταν οι αμφιβολίες. Χθες λύθηκε και το πιο δύσκολο σταυρόλεξο: η περίπτωση του Ρουί Βιτόρια. Που μένει στον ΠΑΟ.
Μέτρησε
Αν με ρωτούσε κάποιος τη γνώμη μου θα έλεγα ότι ο πορτογάλος προπονητής του ΠΑΟ δικαιούται να παραμείνει για έναν λόγο: τερματίζοντας στη δεύτερη θέση εξασφάλισε για τον ΠΑΟ μια θέση στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ και θα πρέπει να έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει με την ομάδα του την είσοδο στη League Phase της διοργάνωσης. Αλλά δεν αποφασίζω εγώ, κι αυτό που ξέρω είναι πως εντός του ΠΑΟ υπήρξαν δύο διαφορετικές απόψεις, για αυτό και η απόφαση της παραμονής του δεν ήταν εύκολη. Από τη μια υπήρξε ένα αγωνιστικό δεδομένο: ο Βιτόρια, που δεν ξεκίνησε τη σεζόν, παρέλαβε τον ΠΑΟ έβδομο και τον οδήγησε στη δεύτερη θέση – κι αυτό νομίζω μέτρησε στην παραμονή του. Που αν τέθηκε εν αμφιβόλω είναι γιατί η βελτίωση του ΠΑΟ δεν υπήρξε θεαματική – αν υπήρξε. Τον καιρό του Βιτόρια ανέβηκε η απόδοση των δύο Σέρβων, του Μλαντένοβιτς και του Τζούρισιτς, έπαιξε κάποια καλά ματς μετά τα Χριστούγεννα ο Ουναΐ και σταθεροποίησε σε υψηλά επίπεδα την απόδοσή του ο Βαγιαννίδης. Αλλά οι δύο Σέρβοι είναι πάνω από 33 χρόνων, ο Ουναΐ είναι δανεικός από τη Μαρσέιγ που ζητά 10 εκατ. ευρώ για να τον παραχωρήσει και ο Βαγιαννίδης ίσως φύγει. Κι από την άλλη, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι ο Ιωαννίδης (που πέρυσι είχε προτάσεις της τάξης των 30 εκατ. ευρώ από την Ιπσουιτς) κατέληξε αναπληρωματικός του Σφιντέρσκι, ότι παίκτες όπως ο Μαντσίνι, ο Μαξ κι ο Μπακασέτας σταμάτησαν να υπολογίζονται και πως τελευταία χάθηκε ακόμα κι ο Σιώπης που έτρεχε για όλους. Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης μέτρησε τελικά στην απόφαση καταλυτικά – ίσως όσο και η θέληση του Γιάννη Αλαφούζου να μην επιχειρηθεί καλοκαιριάτικα ένα νέο ξεκίνημα. Αλλά τον Βιτόρια συνοδεύουν πολλά ερωτήματα: η παραμονή του δεν προκάλεσε ενθουσιασμό, αλλά στην καλύτερη περίπτωση ανακούφιση. Πολύς κόσμος τα restart τα φοβάται. Για το καλό του ΠΑΟ ελπίζω ο Βιτόρια να ήταν σαφής στη συζήτηση με τον πρόεδρο και για το ποιους και πόσους παίκτες χρειάζεται ώστε να μπορεί να φτιάξει την ομάδα που θέλει. Διότι οι κρίσεις των οπαδών τη νέα σεζόν θα αφορούν κυρίως τον ίδιο. Και ο πήχης των απαιτήσεων είναι ψηλά.
Πώληση
Τέλος, κάτι μου λέει πως αυτή η απόφαση παραμονής του Πορτογάλου ανοίγει και τον δρόμο για την πώληση του Φώτη Ιωαννίδη. Ανάμεσα στον παίκτη και στον προπονητή δεν υπάρχει κάποιου τύπου τεράστια αγάπη, όπως υπάρχει ανάμεσα σε αυτόν και τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς π.χ. Ο πεισματάρης Ιωαννίδης δεν είναι απίθανο να μείνει και να προσπαθήσει να υποχρεώσει τον προπονητή να αλλάξει για αυτόν άποψη. Αλλά η επόμενη σεζόν είναι αρκετά ιδιαίτερη: υπάρχουν τα προκριματικά του Μουντιάλ και το όνειρο της πρόκρισης της εθνικής ομάδας στα τελικά του. Δεν ξέρω αν ο Ιωαννίδης θα ρισκάρει να χάσει τη θέση του βασικού στην Εθνική: αν δεν είναι βασικός στην ομάδα του, όση αγάπη και να του έχει ο Γιοβάνοβιτς, θα γίνει και αναπληρωματικός του Παυλίδη στην Εθνική. Νομίζω πως αν φέτος έρθει μια σοβαρή πρόταση για αυτόν και ο ίδιος θα ζητήσει να φύγει: οι περσινές δεύτερες σκέψεις δεν του βγήκαν σε καλό…
Κάρλο
Μιλώντας για προπονητές, η είδηση της εβδομάδας είναι η απόφαση του Κάρλο Αντσελότι να αναλάβει την εθνική ομάδα της Βραζιλίας. Οι Βραζιλιάνοι τον ήθελαν στο τιμόνι της Σελεσάο από πέρυσι: η επιμονή τους δικαιώθηκε. Αποτελεί μάλιστα και απόδειξη της τεράστιας λατρείας που έχουν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και κυρίως στο Τσάμπιονς λιγκ. Που για τους ίδιους είναι κάτι σαν το ΝΒΑ του ποδοσφαίρου.
Βραζιλιάνοι
Το 2014, όταν η Βραζιλία φιλοξένησε το Μουντιάλ, έμεινα εκεί πάνω από έναν μήνα. Θυμάμαι πως οι Βραζιλιάνοι (είτε μιλάμε για παίκτες τους που σχολίαζαν ματς στην τηλεόραση, είτε για αθλητικογράφους που μιλούσαν μαζί μας στα γήπεδα, είτε για τα παιδιά που δούλευαν στα ξενοδοχεία και είχαν όνειρο να βρουν ένα εισιτήριο για να πάνε στο γήπεδο) μιλούσαν για το Τσάμπιονς Λιγκ με δέος. Το βράδυ που η Σελεσάο έχασε από τη Γερμανία με 7-1 στον ημιτελικό ο Ρονάλντο, που ήταν κεντρικός σχολιαστής, είχε αποδώσει τον διασυρμό στο ότι στην Εθνική Βραζιλίας δεν υπήρχαν πολλοί παίκτες που διεκδικούσαν με τις ομάδες τους το Τσάμπιονς Λιγκ! Θύμιζε μάλιστα ότι όταν η Βραζιλία το 2002 είχε κερδίσει για τελευταία φορά το τρόπαιο, αυτός και οι πιο πολλοί συμπαίκτες του το Τσάμπιονς Λιγκ το διεκδικούσαν. Θυμάμαι μάλιστα πως κάθε παρουσίαση εθνικής ομάδας από τις εφημερίδες τους περιείχε ειδική αναφορά σε παίκτες που αγωνίζονταν στη μεγάλη ευρωπαϊκή διοργάνωση. Οχι τυχαία, οι Βραζιλιάνοι πριν από τον Αντσελότι είχαν προσπαθήσει να πάρουν στη Σελεσάο τον Μουρίνιο!
Γιατί
Η ερώτηση είναι γιατί ο Αντσελότι δέχτηκε αυτή την περιπέτεια. Θα πάρει 10 εκατ. ευρώ κι έχει συμφωνήσει ένα μπόνους κατάκτησης τίτλου της τάξης των 5 εκατ. ευρώ. Αλλά δεν είναι τα χρήματα το θέμα. Νομίζω πως στα 66 του χρόνια ο πολύπειρος Κάρλο είχε απλά ανάγκη από μια αρκετά διαφορετική περιπέτεια. Σε αντίθεση με τους Βραζιλιάνους, αυτός το Τσάμπιονς Λιγκ μάλλον κομμάτι το βαρέθηκε…