Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ευρώπης ή και του κόσμου ολόκληρου να συνέβαινε αυτό, ασφαλώς θα έπαιρνε διαστάσεις και θα γινόταν, μονομιάς, μέγα θέμα. Κι όμως στα μέρη μας τείνει να γίνει κάτι το (σχεδόν) αυτονόητο, κάτι που υπογραμμίζει τη συμβολή του Ολυμπιακού στην ταύτιση με τη σύγχρονη ποδοσφαιρική πραγματικότητα.
Τι ακριβώς; Βλέπεις στους πανηγυρισμούς στην εντυπωσιακή φιέστα και ποιοι σήκωσαν πρώτοι την κούπα του πρωταθλητή. Μέσα στην τριάδα των αρχηγών, δύο νέα παιδιά, ο Ρέτσος και ο Τζολάκης. Και από κοντά, ισότιμα μέλη μιας ομάδας που διέλυσε τους πάντες στο θυελλώδες διάβα της, ο Κωστούλας, ο Μουζακίτης και οι άλλοι νεαροί που τόσα έδωσαν. Καλό, συνεπώς, είναι να δούμε κάθε περίπτωση γιατί αξίζει η προσέγγιση.
Ο Ρέτσος, στέλεχος της προηγούμενης γενιάς που ξεπετάχθηκε από τον Ρέντη, πέρασε πολλά στην καριέρα του. Βγήκε από τα σπλάχνα της ομάδας, θεωρήθηκε και ήταν σούπερ ταλέντο, έκανε μεταγραφή στο εξωτερικό και επέστρεψε στον Ολυμπιακό έχοντας να αντιμετωπίσει από τη μια την αμφισβήτηση και από την άλλη τραυματισμούς. Κι όμως, ο Ρέτσος με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο υπήρξε στυλοβάτης της άμυνας του Μεντιλίμπαρ, ένας ογκόλιθος που όταν βρίσκεται στα πολύ καλά του απλά αναζητάς τον παρτενέρ του στο κέντρο της οπισθοφυλακής. Βράχος και απροσπέλαστος, μπορεί να κατεβάζει την μπάλα, τιμή του που σήκωσε πρώτος το τρόπαιο και καμάρι για τον Ολυμπιακό που η Ακαδημία του έβγαλε έναν τέτοιο αρχηγό. Ο δε Τζολάκης, από πέρυσι βασικός στα πλάνα του προπονητή, μολονότι νεαρός για γκολκίπερ, σύμφωνα πάντα με το τι έχουμε στο μυαλό μας για τη θέση του τερματοφύλακα, αυτή που σύμφωνα με τις… γραφές απαιτεί εμπειρία και μπόλικα ματς στο βιογραφικό του «άσου». Ο Τζολάκης ήρθε μικρός στον Ρέντη και εφέτος δεν άφησε χώρο κάτω από τα δοκάρια σε κανέναν άλλο «κίπερ». Ανοιξε φτερά και πετά προς τη δόξα. Κάτι που κάνουν με θαυμαστή επιτυχία και ο Μουζακίτης με τον Κωστούλα. Αλήθεια, όταν πέρυσι πανηγύριζαν την κατάκτηση του Youth League, ποιος πίστευε πως θα αναλάβουν τέτοιες και τόσες ευθύνες την αμέσως επόμενη αγωνιστική περίοδο; Μάλλον ελάχιστοι. Τους διέψευσαν όλους. Μπήκαν με τη φούρια που έχει ένας νέος και την αυτοπεποίθηση που βγάζει ο αληθινά ταλαντούχος. Δικαίωσαν τον Μεντιλίμπαρ, τον άνθρωπο που απλά γνώριζε πολύ καλά τι έκανε. Ο ένας κομβικός στα χαφ, ο άλλος πολυθεσίτης στην επίθεση. Αμφότεροι συγκροτούν ένα δίδυμο τόσο άρτιο, όσο κανένα άλλο στο παρελθόν και ήδη η Γηραιά στρέφει τα φώτα της πάνω στα δύο αυτά παιδιά.
Ο Ολυμπιακός, συνεπώς, πόνταρε στην Ακαδημία του και δικαιώθηκε. Πώς να μην είναι υπερήφανος για το αποτέλεσμα και συγκινημένος για τις τόσες προσπάθειες που έχουν γίνει σε αυτόν τον τομέα ο Βαγγέλης Μαρινάκης; Γιατί το σπουδαίο είναι πως τα παιδιά δεν είχαν ρόλο συμπληρωματικό, αλλά απολύτως πρωταγωνιστικό!