Με τον Γιώργο Χαρωνίτη είχα μια σύντομη πρώτη γνωριμία μετά το κοντσέρτο του πιανίστα, αυτοσχεδιαστή Cecil Taylor στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας ένα σαββατόβραδο, κατακαλόκαιρο του 1989 στο Αρχαίο Ωδείο. Ηταν το τέταρτο φεστιβάλ σε καλλιτεχνική διεύθυνση Θάνου Μικρούτσικου. Ο Χαρωνίτης συνεργαζόταν ως ειδήμων της τζαζ γράφοντας κείμενα στα προγράμματα. Παρότι Κρητικός, αγαπούσε πολύ την Πάτρα αφού εκεί πέρασε τα φοιτητικά του χρόνια σπουδάζοντας από το 1973 (χρονιά σημαδιακή στην ελληνική ιστορία) στο Πολυτεχνείο Πατρών ηλεκτρολόγος μηχανικός. Εκεί άρχισε να αγαπά την τζαζ. Λίγα χρόνια αργότερα άρχισε να γράφει για αυτήν. Πριν από το 1989 μαζί με τον Αργύρη Ζήλο ήδη τον παρακολουθούσα ανελλιπώς αγοράζοντας κάθε μήνα τον «Ηχο», προσπερνώντας τις πρώτες σελίδες των στερεοφωνικών και φτάνοντας απευθείας στο ψητό, στις δισκοκριτικές. Στην αρχή έγραφε στη στήλη «jazz», αργότερα είχε τη δική του «Προφάσεις». Χαρωνίτης και Ζήλος με συντρόφευαν και στο ραδιόφωνο τη χρυσή εποχή του 902 Αριστερά στα fm.
Ο Χαρωνίτης ήταν κάτι σαν αόρατος δάσκαλος που δεν μου μάθαινε την ιστορία της τζαζ. Αυτή τη διάβαζα αλλού, την ανακάλυπτα ψάχνοντας. Με μάθαινε πώς να την ακούω, πώς να μην ξεγελιέμαι, πώς να απενοχοποιώ τις ευέλικτες εκφράσεις της, πώς να κοιτώ τις πιο δυσπρόσιτες περιοχές της, πάντα με φόντο τις περιβάλλουσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Σε «Ηχο», παλαιό «Τζαζ», «Αθηνόραμα», «Ποπ & Ροκ», «Δισκογραφία» που εξέδιδε ο Κώστας Γιαννουλόπουλος στις εκδόσεις Νεφέλη, στις εκπομπές της τζαζ ζώνης στο Κανάλι 15 του Ρούσου Κούνδουρου, σε βιβλία όπως η σπουδαία συμμετοχή του στον συλλογικό τόμο «Το φάντασμα μιας δεκαετίας» (εκδ. Δελφίνι, Αθήνα 1994) για τα ’60s, διάφορες γενιές λάβαιναν διαβατήριο και μαζί και εγώ.
Και μετά, το μεγάλο του δώρο. Το περιοδικό «Jazz & Τζαζ» που από το 1ο τεύχος (Απρίλιος 1993) έως το διπλό τεύχος 244/245 (Ιούλιος – Αύγουστος 2013), που ο Χαρωνίτης (διευθυντής) εξέδωσε μαζί με τους Γιούλη Μαρτίνη και Στέφανο Σαμακά με ειδικό συνεργάτη τον κορυφαίο τζαζ πιανίστα, συνθέτη Σάκη Παπαδημητρίου, ένα περιοδικό – κόσμημα διεθνούς επιπέδου που στηρίχτηκε στους αναγνώστες του και όχι στη διαφήμιση, κρατική ή μη. Στο editorial του παρθενικού τεύχους έγραφε ο Γιώργος: «Γιατί jazz & τζαζ; Γιατί μέσα σε όλο το μπάχαλο, όλα φορτίζονται με διπλές, τριπλές, πολλαπλές σημασίες. Γιατί οι απαντήσεις ποτέ δεν έχουν μια διάσταση. Γιατί έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ερμηνεύσουμε γεγονότα και καταστάσεις μέσα από ένα jazz & τζαζ πρίσμα. Και να κάνουμε τις ανατροπές και τις αναθεωρήσεις μας όταν και όποτε χρειάζεται…».
Είχα την τύχη ύστερα από πρόσκληση του φίλου, αεικίνητου αρχισυντάκτη του περιοδικού και βαθύτατου μουσικού γνώστη Φώντα Τρούσα να είμαι τακτικός συντάκτης. Υπέροχα χρόνια με την jazz και την τζαζ, που έλεγε ο Γιώργος. Μέσα από τόσες σελίδες, μέσα από συναυλίες που υποστήριζε το περιοδικό όπως της μεγάλης ορχήστρας της Carla Bley στον Λυκαβηττό το 1993 με αφορμή τον εκπληκτικό δίσκο της «Big Band Theory», μέσα από τα cd με τα οποία ο Γιώργος κέρναγε εκλεκτή μουσική.
Ο Γιώργος στο τελευταίο τεύχος έγραφε για την εξαιρετική βελγίδα συνθέτρια Myriam Alter που θα εμφανιζόταν στο Φεστιβάλ Σάνης, για τη μεγάλη γιορτή – συναυλία για τα 20χρονα του περιοδικού στο Athens Technopolis Jazz Festival 2013, του οποίου ήταν μέλος της καλλιτεχνικής επιτροπής, συνέχιζε τη στήλη του «Morrico(r)ne(r)» με σπουδή και γνώση διεθνούς εμβέλειας για τον Morricone, έπαιρνε συνέντευξη στον Θοδωρή Ρέλλο των Mode Plagal, σε μια ακόμα δήλωση αμέριστης στήριξής του στους έλληνες τζαζ μουσικούς, επιμελούνταν το cd με ονειρικές μουσικές του οργανίστα Jimmy Smith, έγραφε αιχμηρά, σχόλια, εμποτισμένα με το μοναδικό του χιούμορ στη στήλη «The Jazz Cat» καταλήγοντας: «Σαρανταπέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες. Ραντεβού τον Οκτώβριο…».
Οι υποσχέσεις δεν εκπληρώθηκαν λόγω «ανωτέρας» βίας, τεύχος Οκτωβρίου δεν βγήκε, κανένα τεύχος δεν ξαναβγήκε. Συνέχιζα να τον διαβάζω στο Αθηνόραμα μέχρι που η υπερτριακονταετής συνεργασία του έπαψε. Τελευταία έγραφε στην ιστοσελίδα formiggart. Επικοινωνούσαμε στο Facebook. Ούτε η επιθυμία του να ξαναέλθει στην Πάτρα των φοιτητικών του χρόνων και των πρώτων του τζαζ ακουσμάτων (πρώτη του αγορά δίσκου ήταν το «Coltrane» του Coltrane), όπως την είχαμε συμφωνήσει σε ένα από τα τελευταία μας τηλεφωνήματα, υλοποιήθηκε. Από τον Φεβρουάριο χάθηκε στο Facebook. Τελευταία του ανάρτηση (21/2/2025) ήταν ένα κείμενό του στο «Jazz & Τζαζ» το 1993 για τον δίσκο του John Zorn «The Big Gundown: John Zorn plays the music of Ennio Morricone». Ο Γιώργος λάτρευε παθιασμένα τον Ennio και τη μουσική του, μελετούσε λεπτομερώς το έργο του, συνέλεγε όλους τους δίσκους του. Ετοίμαζε ένα βιβλίο για αυτόν. Μόνο για αυτόν. Για κανέναν και για τίποτα έως τώρα δεν είχε γράψει βιβλίο. Τον τελευταίο καιρό έμενε σπίτι. Φαντάζομαι ότι άκουγε μουσική και έγραφε για Morricone. Τα γραπτά του αυτά δεν θα τα δει τυπωμένα αλλά εμείς θα τα διαβάσουμε σύντομα από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Το βιβλίο του θα εμφανιστεί κατά πάσα πιθανότητα σύντομα στη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης στο περίπτερο των εκδόσεων και μέσα στον Μάιο στα βιβλιοπωλεία.
Ο Χαρωνίτης έφυγε ανήμερα τη γιορτή του. Εχει αποστολή! Αποστολή συνάντησης με τον Morricone. «Mission» ήταν άλλωστε το αγαπημένο σάουντρακ τόσο του Γιώργου όσο και του Μαέστρο. Αποστολή συνάντησης με τον Μικρούτσικο που τόσο αγαπούσε. Η παρέα διευρύνεται εκεί πάνω. Μαζί του: Μπαράκος, Γιαννουλόπουλος, Φέγγος, Φράγκος, Αδαλόπουλος, όλοι παρόντες στο Jazz & Τζαζ. Αφησε πίσω του ανεκτίμητες σκέψεις, λέξεις, μουσικές, φιλίες, παράπονο, σιωπές, ήθος, γνώση, ευαισθησία, πολλή πολλή αξιοπρέπεια. Η καθολική συγκίνηση για τον χαμό του χωρίς ίχνος αυταρέσκειας και αλαζονείας Γιώργου ήταν αφοπλιστική. Από αναγνώστες, γραφιάδες, φίλους, κυρίως από μουσικούς που έγραφε για αυτούς. Από τους αγαπημένους του από το ελληνικό τραγούδι και από τους έλληνες τζαζίστες που στήριξε γενναιόδωρα αφού ο Γιώργος δεν είχε κόμπλεξ για όσα του άρεσαν. Ενα πηγαίο, ειλικρινές «ευχαριστώ» ξεπήδησε από όλους. Και ενώθηκε με το δικό μας.
Ο Γιάννης Μουγγολιάς είναι δημοσιογράφος.