Το να τη δουν μονοκοπανιά οι πιτσιρικάδες, οι οποίοι δεν έχουν μνήμες από τα χρόνια του πολιτικού της ντεμπούτου ή εκείνα που κατείχε το τρίτο ανώτερο πολιτειακό αξίωμα της χώρας, είναι αναμφίβολα επιτυχία – άλλωστε, πρόκειται για ηλικίες που αναζητούν διαρκώς την εναλλαγή ερεθισμάτων και βαριούνται εύκολα οποιοδήποτε οπτικοακουστικό προϊόν. Ωστόσο, η επικεφαλής του δεύτερου δημοσκοπικά κόμματος δεν αντιγράφει μόνο τον παρελθοντικό εαυτό της. Κοπιάρει και το τοξικό πολιτεύεσθαι αρκετών απ’ αυτούς που έκαναν καριέρα στα κοινά τη μνημονιακή περίοδο (των συριζαίων πρώην συντρόφων της, των ΑΝΕΛ με τους οποίους συγκυβέρνησε η πρώτη φορά Αριστερά, αλλά και σχεδόν κάθε ιδρυτή Ι.Χ. κόμματος, άσχετα από την πλευρά του ιδεολογικού φάσματος που αυτοτοποθετείτο). Το ιεροεξεταστικό αντιπολιτευτικό στυλ, η αντιμετώπιση των ψηφοφόρων σαν να έχουν ανάγκη από προστάτες, όχι από εκφραστές, η απαξίωση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών μέσω της καταστρατήγησης των κανόνων τους είναι πολιτικές συμπεριφορές που έχουν δοκιμαστεί. Ο,τι κομίζει, έχει απορριφθεί γιατί κουβαλάει ένα μεγάλο μειονέκτημα: δεν εξελίσσεται σε προγραμματικό λόγο. Οι κραυγές ακούγονται για κάποιο καιρό. Ομως, η εμπειρία έχει δείξει ότι τελικά γίνονται δυσάρεστες στο ευρύ κοινό. Το κουράζουν, ή το φοβίζουν, και νομοτελειακά το ωθούν να επιστρέψει στην αναζήτηση προτάσεων.