Η αντιπαλότητα της Μπαρτσελόνα με την Ιντερ είναι μάλλον καινούργια στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Επί της ουσίας ξεκινά το 2010 όταν η Ιντερ με προπονητή τον Μουρίνιο απέκλεισε στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα ξεκινώντας μια συζήτηση για το ποιο ποδόσφαιρο είναι περισσότερο αποτελεσματικό. Ο Χανς Φλικ σήμερα προπονητής της Μπαρτσελόνα και ο Σιμόνε Ιντζάγκι που βρίσκεται στον πάγκο της Ιντερ δεν θα περάσουν στην ιστορία του ποδοσφαίρου ως ευφυείς νεωτεριστές, πλην όμως το έπος που σκηνοθέτησαν την Τετάρτη το βράδυ ήταν απολαυστικό. Είναι μάλιστα πολύ ωραίο ότι στον υπέροχο αυτόν ημιτελικό δεν υπήρξε νικητής. Το τελικό 3-3 είναι ένα αποτέλεσμα δίκαιο – μια νίκη θα δημιουργούσε χαμένους και κερδισμένους ενώ σε αυτή την καταπληκτική παράσταση ποδοσφαίρου υπήρχαν μόνο πρωταγωνιστές. Επίσης είναι ένα αποτέλεσμα που σε κάνει να μετράς μέρες για να ξαναδείς τους δύο μονομάχους στη ρεβάνς του Σαν Σίρο. Κι αυτή τη φορά θα υπάρξει και δράμα: δεν γίνεται στον τελικό του Μονάχου να προκριθούν από έναν ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ και οι δύο.
Πάλι 3-3
Ηταν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί αυτό το ματς; Ηταν το ωραιότερο εφετινό στο Τσάμπιονς Λιγκ; Και ναι και όχι. Λίγοι θυμούνται πως η προ διετίας αναμέτρηση των δύο πάλι στη Βαρκελώνη είχε επίσης λήξει 3-3 – άρα και ως σκορ δεν προέκυψε κάτι καινούργιο. Πλην όμως εκείνο το ματς είχε γίνει στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ και δεν ήταν ημιτελικός της διοργάνωσης: οι ημιτελικοί είναι συνήθως κλειστά ματς σαν αυτό που είδαμε ανάμεσα στην Παρί και στην Αρσεναλ την περασμένη Τρίτη και στο οποίο οι Γάλλοι κέρδισαν με 1-0 στο Εμιρεϊτς. Αν το ματς στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης εξελίχθηκε σε υπερθέαμα αυτό οφείλεται σε δυο ανάγκες που χαρακτήρισαν την αγωνιστική συμπεριφορά αυτών των δύο μεγάλων ομάδων. Πρώτα στην ανάγκη της Ιντερ να αποδείξει ότι δεν βρίσκεται σε κρίση μολονότι έφτασε στη Βαρκελώνη κουβαλώντας τρεις ήττες στη σειρά που της στοίχισαν έναν αποκλεισμό από τη Μίλαν στο Κύπελλο Ιταλίας και την απώλεια της κορυφής στο Καμπιονάτο. Κι έπειτα στην ανάγκη της Μπαρτσελόνα, όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ με 0-2 στο εικοστό λεπτό να αποδείξει πως εκτός από ποιότητα έχει και χαρακτήρα. Τα κατάφερε καλά αν σκεφτεί κανείς πως κουβαλούσε τα 120 λεπτά της σαββατιάτικης κόπωσης στον τελικό του Copa Del Rey που κατέκτησε στην παράταση κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Η κόπωση πληρώθηκε με δυο τραυματισμούς στη διάρκεια του ματς: έφυγαν πονώντας ο Κουντέ και ο Φεράν Μαρτίν, δυο από τους αμυντικούς της. Αλλά η ένταση του ματς ήταν τέτοια ώστε και η Ιντερ είχε απώλειες: ο Λαουτάρο Μαρτίνεθ και ο Ντι Μάρκο δεν άντεξαν. Δύσκολα κάποιος από όλους θα εμφανιστεί στη ρεβάνς. Αλλά όλα αυτά δεν στέρησαν κάτι από την ομορφιά του ματς. Το έκαναν ακόμα πιο δραματικό, δηλαδή πιο όμορφο.
Δύσκολο
Θα είναι ο τελικός νικητής της διοργάνωσης μια από αυτές τις ομάδες που το βράδυ της Τετάρτης έκαναν τον κόσμο να ανανεώσει την αγάπη του για το ποδόσφαιρο; Δύσκολο να το πεις. Η Παρί και η Αρσεναλ που έχουν τους δικούς τους ανοιχτούς λογαριασμούς έχουν κι αυτές αρετές και προτερήματα – και φυσικά σπουδαίους παίκτες. Η Παρί πήρε προβάδισμα χάρη στο γκολ του Ντεμπελέ μόλις στο 3ο λεπτό, είχε δυο δοκάρια για να μπορέσει να πετύχει δεύτερο γκολ και να μετατρέψει τη ρεβάνς σε τυπική διαδικασία, αλλά το παράξενο της υπόθεσης είναι ότι παρ’ όλα αυτά σε ένα ακόμα ματς στην Αγγλία ο καλύτερός της παίκτης ήταν ο τερματοφύλακας Ντοναρούμα. Ο προπονητής της Αρσεναλ Μιγκέλ Αρτέτα είπε πως στο Παρίσι υπάρχει απλά το δεύτερο ημίχρονο του ματς. Κι έχει δίκιο. Οποιος προκριθεί από τη δύσκολη αυτή αναμέτρηση θα πάει στον τελικό του Μονάχου με τη βεβαιότητα ότι έχει ξεπεράσει ένα δύσκολο σκόπελο και θα είναι και αουτσάιντερ. Και σε ένα τελικό είναι καλό να είσαι αουτσάιντερ όταν μάλιστα έχεις και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου.
Συγκρίσεις
Οι δυο ημιτελικοί του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν διαφορετικές παραστάσεις εξαιρετικού ποδοσφαίρου: θα είναι λίγο δύσκολο για τους ποδοσφαιρόφιλους την Κυριακή να παρακολουθήσουν τα ματς στα play offs της Σουπερλίγκας χωρίς να κάνουν συγκρίσεις με όσα είδαν μεσοβδόμαδα. Είναι άδικες αυτές οι συγκρίσεις γιατί στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ βρίσκονται ομάδες με μπάτζετ εκατοντάδων εκατομμυρίων αλλά όταν ειδικά όλα τα βλέπεις στην τηλεόραση αυτό το ξεχνάς και περιμένεις να δεις από τον Κοϊτά ό,τι κάνει ο Γιαμάλ – πράγματα που δεν γίνονται δηλαδή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τα ελληνικά ντέρμπι δεν έχουν τη σημασία τους: ίσα – ίσα.
Τέλειο
Ο Ολυμπιακός έχει στο πρόγραμμα τη στέψη του ως πρωταθλητής. Παρτενέρ του στη γιορτή θα έχει τον πρώην πρωταθλητή ΠΑΟΚ. Που όμως έχει μεγαλύτερο κίνητρο: μια νίκη του ανοίγει τον δρόμο για την κατάκτηση της δεύτερης θέσης που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ολυμπιακός δεν κάνει δώρα (η ΑΕΚ κάτι ξέρει…) αλλά μετά τη νίκη του κόντρα στον ΠΑΟ την πρώτη αγωνιστική των play offs και την ουσιαστική κατάκτηση του πρωταθλήματος, η ένταση του παιχνιδιού του δεν είναι μεγάλη: τον ΠΑΟΚ δεν μπορεί να τον κερδίσει περπατώντας όπως την ΑΕΚ την περασμένη Κυριακή. Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ θα βρεθούν αντιμέτωποι σε μια στιγμή που έχουν μεγάλα ψυχολογικά αλλά κυρίως αγωνιστικά προβλήματα. Στην ΑΕΚ έχουν ήδη αρχίσει, χωρίς να το επικοινωνούν, να ψάχνουν νέο προπονητή. Ο ΠΑΟ είναι πιο προσηλωμένος, αλλά οι φήμες για προσφορές ομάδων του εξωτερικού σε παίκτες του προκαλούν ανησυχία. Η ΑΕΚ δεν μπορεί να μείνει έβδομο σερί ματς στο πρωτάθλημα χωρίς νίκη. Κι ο ΠΑΟ δεν γίνεται να ηττηθεί πάλι εκτός έδρας. Το πλαίσιο για ένα δραματικό ντέρμπι είναι τέλειο.
Αλβανός
Να σημειωθεί ότι το ντέρμπι θα διευθύνει για πρώτη φορά αλβανός διαιτητής, ο Ενέα Γκιόργκι. Θα πλήρωνα να είμαι μπροστά όταν θα τον συναντήσει ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ Μάριος Ηλιόπουλος πριν από το ματς. Την περασμένη αγωνιστική πριν απ’ το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό είχε επισκεφτεί στα αποδυτήρια τον τούρκο διαιτητή Ουμίτ Χαλίλ Μέλερ. «Ι am from Greece, you are from Turkey. We are traditional enemies. But today we are friends» του είχε πει. Δεν ξέρω εσείς αλλά εγώ είναι θαυμαστής του Ηλιόπουλου. Fan για να το πω όπως ο Ουμίτ Χαλίλ θα το καταλάβαινε…