Μετά τη γνωστή συμφορά που έπληξε τη μαρτυρική μεγαλόνησο, λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η Κύπρος ανέκρουσε πρύμναν, που λένε οι ναυτιλλόμενοι, και καλπάζει πλέον προς τη Δύση. Θυμίζω, σχετικώς, ότι προ καιρού ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, είχε εκφράσει δημοσίως την επιθυμία της Κύπρου να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Φυσικά, η ιδέα δεν επανήλθε στη συζήτηση. Λησμονήθηκε ως μηδέποτε ειπωθείσα, ίσως λόγω της αμηχανίας που προκάλεσε. Γιατί πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν η Κύπρος να συνυπάρχει στην ίδια συμμαχία με την Τουρκία, την κατοχική δύναμη; Αν το είχαν σκεφτεί πριν από την εισβολή του 1974, ίσως να είχε νόημα. Σήμερα όμως, έπειτα από μισό αιώνα κατοχής, είναι κάτι σαχλό – αφήστε ότι το ΝΑΤΟ περνά τη χειρότερη υπαρξιακή κρίση της ιστορίας του. Πάει αυτό, λοιπόν, πέρασε.
Ο επόμενος εθνικός στόχος, στην πορεία προς τη Δύση, ήταν το Σένγκεν και τον έθεσε η Πρόεδρος της Βουλής, Αννίτα Δημητρίου, η οποία είναι επίσης πρόεδρος του ΔΗΣΥ και ανταγωνίζεται τον κ. Χριστοδουλίδη – τον αποστάτη, που διέσπασε το κόμμα για να γίνει ο ίδιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ισως γι’ αυτό η κ. Δημητρίου εκφράστηκε με ανεπιφύλακτο ενθουσιασμό για την προοπτική συμμετοχής της Κύπρου στον χώρο Σένγκεν και μίλησε για αυτονόητη στρατηγική επιλογή, που προκύπτει ως φυσική συνέχεια του γεωπολιτικού προσανατολισμού της Κύπρου και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ηταν ένας τρόπος να δείξει στην κοινή γνώμη πόσο καλύτερα μπορεί η ίδια να υπηρετεί τον εθνικό στόχο, σε σύγκριση με τον Πρόεδρο και τη λαμπρή ιδέα του για το ΝΑΤΟ.
Ο κ. Χριστοδουλίδης όμως δεν το άφησε να περάσει έτσι. Επειτα από κάποιες εβδομάδες (για να μην καρφωνόμαστε…) βγήκε η σύμβουλός του για το Κυπριακό, Αννα Κουκκίδου-Προκοπίου, και εξήγησε ότι η αυτονόητη στρατηγική επιλογή της κ. Δημητρίου ενέχει τον κίνδυνο αναγνώρισης της Πράσινης Γραμμής ως συνόρου της Κύπρου. Και έχει το δίκιο με το μέρος της, γιατί ο χώρος Σένγκεν είναι πραγματικός, δεν είναι θεωρητικός. Αυτό σημαίνει ότι, ανεξαρτήτως του αν αναγνωρίζεται διεθνώς ως σύνορο της Κύπρου η ακτογραμμή της στον Βορρά (στα Kατεχόμενα), ο χώρος Σένγκεν στην πράξη θα ξεκινά από την Πράσινη Γραμμή. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, εκτός αν θέλουν να περιλάβουν και τα Kατεχόμενα, ώστε να μπαίνει όποιος θέλει και μετά να κυκλοφορεί στην Ευρώπη ελεύθερα. Επομένως; Πάει κι αυτό…
Τι έμεινε; Στη Eurovision ούτε καν προκρίθηκε η Κύπρος, το ΝΑΤΟ δεν γίνεται, το Σένγκεν ούτε κι αυτό γίνεται – τι μένει; Δεν ξέρω, θα σκεφτώ καμιά καλή ιδέα, από αυτές για τις οποίες φημίζομαι, και θα επανέλθω.
ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΣΕΠΗΣ
Ηταν το πιο διασκεδαστικό που διάβασα στον κυριακάτικο Τύπο και δεν θα μπορούσα να μην το μοιραστώ μαζί σας, προτού το ξεχάσουμε τελείως. Η περίφημη συγκέντρωση, που έγινε στο σπίτι της Λούκας Κατσέλη, με σκοπό να συζητηθεί η δυνατότητα ένωσης των δυνάμεων της Αριστεράς, τελικά δεν ήταν δείπνο, όπως γράφτηκε κατά κόρον. Οπως διάβασα στο «Πρώτο Θέμα», μόνο καφές, αναψυκτικά και κουλουράκια προσφέρθηκαν στους καλεσμένους της κ. Κατσέλη. Και τους είχε, λέει, να κάθονται σε απλές καρέκλες, τοποθετημένες σε σειρές των τεσσάρων. Δηλαδή, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η κ. Κατσέλη έκανε ένα συνέδριο τσέπης (όπως θωρηκτό τσέπης) στο σαλόνι του διαμερίσματός της. Θα μου πείτε, αφού ήθελαν πολιτική συζήτηση με τον Δημήτρη Πιπεργιά και τον Χρήστο Κοκκινοβασίλη, καλά να πάθουν! Στο ίδιο ρεπορτάζ, διάβασα και το παράπονο ότι δεν τους παρήγγειλε ούτε καν σουβλάκια. Αυτό το καταλαβαίνω, γιατί φανταστείτε μόνο την μπόχα στο σαλόνι από δεκαπέντε συριζαίους που τσακίζουν πιτόγυρα με κρεμμύδι και τζατζίκι.
Η κ. Κατσέλη πάντα είχε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της. Υποψιάζομαι όμως ότι, μετά την προεδρική εκλογή, η ιδέα αυτή διογκώθηκε ακόμα περισσότερο κι ας κατετάγη τρίτη στην ψηφοφορία. Πάντως, αν κάτι οφείλει η υπόθεση της Αριστεράς στο συνέδριο τσέπης της κ. Κατσέλη ήταν η αναζωπύρωση των προσδοκιών για επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα στη σκηνή με νέο κόμμα. Τα διοχέτευσε ο ίδιος αυτά στη δημοσιότητα, για να κόψει τη φόρα σε όσους νόμισαν ότι μπορούν να τον παρακάμψουν, γιατί αυτή ήταν η εντύπωση που δόθηκε από το συνέδριο τσέπης της οδού Τσακάλωφ. Δεν εξυπακούεται, ωστόσο, ότι επειδή το λέει θα το κάνει κιόλας. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή για τη βουτιά, για να μη συντριβεί η ελπίδα στα βράχια. Θα ήταν ολέθριο αυτό για την Αριστερά στην Ευρώπη, τώρα πια και στην Αμερική – και στα δύο ημισφαίρια. Περιμένει, λοιπόν, την επόμενη καταστροφή, για να παρέμβει. Είναι ειδικότητά του, άλλωστε…