Ανάμεσα στις κεντροαριστερές εκδηλώσεις του καλοκαιριού, στη σειρά των κομμάτων που έχουν συνεδριακές διαδικασίες, παρεμβάλλεται η Διεθνής Διάσκεψη του Ινστιτούτου «Αλέξης Τσίπρας» – δεν είναι λίγοι αυτοί που ελπίζουν πως οι απαντήσεις που θα πάρουν εκεί θα δείξουν και τον δρόμο προς τις κάλπες του 2027 για ολόκληρο τον προοδευτικό χώρο.
Αν όμως οι απαντήσεις που ψάχνουν αφορούν μια πιθανή δημιουργία νέου φορέα ή την ανάληψη μιας οργανωτικής πρωτοβουλίας από τον πρώην πρωθυπουργό για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς, που εκ των πραγμάτων θα σημάνει την εκ νέου ενεργοποίησή του, τότε θα απογοητευτούν.
Καμία τέτοια σκέψη δεν υπάρχει, κανένα τέτοιο παρασκήνιο: ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της ιδέας για πιθανή επιστροφή του Τσίπρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο γνωρίζουν πια πως κάτι τέτοιο δεν είναι στο πρόγραμμα για το άμεσο μέλλον – με φειδωλές εκτιμήσεις, τουλάχιστον μέχρι και την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Ο διοργανωτής, ωστόσο, κάποιες απαντήσεις προφανώς θέλει να δώσει, έστω κι αν αυτές δεν επικεντρώνονται στην περίπτωση της Ελλάδας.
Αυτές δεν αφορούν το «υποκείμενο», δηλαδή το κομματικό πλαίσιο που θα διεκδικήσει τη διακυβέρνηση, αλλά το ζητούμενο, απέναντι σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, δηλαδή τις πολιτικές πάνω στις οποίες θα μπορούσε να πατήσει.
H εμπειρία της Αμερικής
Προγραμματισμένη για τις 10 Ιουνίου, στο θέατρο Ολύμπια – Μαρία Κάλλας στο κέντρο της Αθήνας, η Διάσκεψη του ΙΑΤ φέρεται να είναι εμπνευσμένη από την επίσκεψη του Τσίπρα στις ΗΠΑ και τις επαφές του εκεί με πρόσωπα που βρέθηκαν στον πυρήνα της σύγκρουσης του Ντόναλντ Τραμπ με τους αμερικανικούς θεσμούς από την ημέρα που ξαναβρέθηκε στον Λευκό Οίκο.
Με συμμετέχοντες από την Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική, που μέχρι και αυτές τις μέρες επιβεβαιώνουν την παρουσία τους και τα ονόματά τους κρατούνται ακόμα μυστικά, η εμπειρία της Αμερικής είναι αποτυπωμένη και σε κάποιους από τους κεντρικούς άξονες των συζητήσεων που θα γίνουν.
Στη βάση των πρόσφατων παρεμβάσεων του Τσίπρα, αναμένεται να τεθεί επί τάπητος το κίνημα των προοδευτικών δυνάμεων και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, το ενδεχόμενο ανάπτυξης ενός κοινού βηματισμού, το γεωπολιτικό περιβάλλον που απασχολεί τη Δύση, καθώς και τα νέα διακυβεύματα για τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία.
Η Διάσκεψη δεν αναμένεται να έχει τόσο ενδιαφέρον για τους ελληνικούς κεντροαριστερούς συσχετισμούς, καθώς αναμένεται να θέτει ζητήματα στη λογική των πολιτικών ρευμάτων, στη χάραξη μιας πορείας για τον προοδευτικό χώρο σε διεθνές επίπεδο.
Οπως έχει ξαναπεί στο πρόσφατο παρελθόν ο Τσίπρας, από την εκλογή του προέδρου των ΗΠΑ και μετά αυτός ο χώρος βρίσκεται αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις, πολιτικές και γεωστρατηγικές, χωρίς να μπορεί εύκολα να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική ούτε καν στην Ευρώπη, όπου η Ακροδεξιά συνεχίζει να ανεβαίνει.
Η Διάσκεψη του ΙΑΤ και η γενικότερη δράση του Τσίπρα το επόμενο διάστημα δεν έχει ιδιαίτερη σύνδεση με τη φημολογία που αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα περί κινητοποίησης σε επίπεδο ινστιτούτων.
Παρότι οι πρώτες συζητήσεις για συμπράξεις όντως έγιναν, η ιδέα ξεκίνησε με στόχο τη δημιουργία μιας κοινής προγραμματικής βάσης για όλα τα προοδευτικά κόμματα, για αιτήματα που θα μπορούσαν να προωθηθούν χωρίς μικροκομματικές διαφωνίες.
Αυτό το εγχείρημα τελικά ατόνησε όταν έγινε αντιληπτό από τους μετέχοντες και τους εμπνευστές της, μερικοί εκ των οποίων έχουν κομματική αναφορά, πως θεωρήθηκε ότι λειτουργούσε ως προάγγελος νέου κόμματος, πράγμα που δεν ίσχυε.