Οπως οι αλχημιστές του Μεσαίωνα περνούσαν τη ζωή τους προσπαθώντας μάταια να μετατρέψουν τον μπρούντζο σε χρυσάφι, παρομοίως και η κυβέρνησή μας αφιερώνει πολύτιμο χρόνο στο κυνήγι μιας άλλου τύπου χίμαιρας: ψάχνει τη συνταγή για την ομελέτα χωρίς αβγά, η οποία για τους πολιτικούς είναι ό,τι ήταν το Ιερό Δισκοπότηρο για τους σταυροφόρους.
Το τελευταίο δείγμα αυτής της προσπάθειας είναι η πρόταση της κυβέρνησης να διαγράφεται για δύο χρόνια όποιος φοιτητής προκαλεί ή εμπλέκεται ενεργά σε βίαια επεισόδια. Και λοιπόν; Πρόκειται για ποινή που έχει σημασία μόνο εφόσον κάποιος έχει πάει στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει και δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Αυτοί οι φοιτητές όμως δεν δέρνουν ποτέ τους άλλους· αντιθέτως, είναι εκείνοι που συνήθως τρώνε το ξύλο, επειδή με τα καινά δαιμόνια που εισάγουν στο πανεπιστήμιο μολύνουν το αγωνιστικό κλίμα του ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος. Η απειλή διετούς διαγραφής, λοιπόν, δεν αφορά τους τραμπούκους, εκείνους που πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο για να εκτονώσουν τα κόμπλεξ τους στους άλλους, με το πρόσχημα της πολιτικής δράσης. Δεν αφορά, βεβαίως, ούτε τους αιωνίους, στους οποίους κατά κανόνα ανήκουν οι τραμπούκοι.
Ομως, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η διετής διαγραφή είναι η λύση του προβλήματος, σκοντάφτει και σε κάτι άλλο. Για να έχει γούστο, θα μου επιτρέψετε να το πω με μια παραβολή από την Ιστορία. Οταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Αντριου Τζάκσον – αυτός τον οποίο θαυμάζει ο πρόεδρος Τραμπ – αποφάσισε να διώξει τη φυλή των Τσερόκι από τη γη τους, το Ανώτατο Δικαστήριο παρενέβη και, υπό τη προεδρία του περίφημου Τζον Μάρσαλ, έκρινε ότι αυτό που ήθελε ο πρόεδρος ήταν εκτός νόμου. «Ωραία», είπε ο Τζάκσον όταν πληροφορήθηκε την κρίση του Δικαστηρίου, «ο δικαστής Μάρσαλ έβγαλε την απόφασή του. Να δούμε τώρα πώς θα την εφαρμόσει». Και πράγματι αυτό δεν το είδε ποτέ κανείς. Ετσι, οι δυστυχείς Τσερόκι (οι πιο προκομμένοι, σημειωτέον, από τους αυτόχθονες) εκτοπίστηκαν κανονικά, στην πορεία προς τα εδάφη που τους παραχωρήθηκαν το ένα πέμπτο τουλάχιστον πέθανε από τις κακουχίες και οι φτωχοί λευκοί έκαναν ίνδαλμά τους τον πρόεδρο, χάρη στον οποίο απέκτησαν δική τους γη – που προηγουμένως ήταν κάποιων άλλων, αλλά έτσι είναι η ζωή…
ΠΕΡΙ ΤΡΙΧΩΝ
Συγχαρητήρια στον Αδωνη Γεωργιάδη! Παραδέχθηκε ότι έκανε εμφύτευση ή, μάλλον, μεταμόσχευση τριχωτού, όπως το έθεσε. (Ας μείνουμε στη δική του ορολογία, γιατί αυτά τα δύο μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά πράγματα – π.χ., η εμφύτευση μπορεί να χρειάζεται πότισμα για ένα διάστημα, ενώ η μεταμόσχευση όχι, κατ’ αναλογία με το φυσικό γκαζόν και τον τεχνητό χλοοτάπητα…) Πάντως, ο άνθρωπος το είπε και καθάρισε. Ετσι γλίτωσε το χειρότερο, δηλαδή να τον κοροϊδεύουν πίσω από την πλάτη του για μια αισθητικού χαρακτήρα επέμβαση την οποία κρύβει. Τώρα πλέον θα τον κοροϊδεύουν μόνο για τη ματαιοδοξία του.
Πειράζει αυτό; Καθόλου! Κοινότατο ελάττωμα η ματαιοδοξία, το έχουμε όλοι μας και το είχαμε πάντα. Ο κ. Γεωργιάδης την παραδέχεται και τούτο αυτομάτως τον τοποθετεί σε μια βαθμίδα πάνω από τους άλλους, εκείνους δηλαδή που παριστάνουν ότι δήθεν δεν τους απασχολεί η εμφάνισή τους, επειδή συνήθως όλοι αυτοί ασχολούνται με πολύ σοβαρά θέματα και δεν καταδέχονται να μιλούν για τα ασήμαντα. Εντούτοις, βρίσκουν πάντα τον χρόνο να πετάγονται μία φορά την εβδομάδα στο κομμωτήριο για να φτιάξουν τη ρίζα στο μέτωπο και τους κροτάφους ή ανά έξι μήνες στον δερματολόγο για μια ενεσούλα μπότοξ. Αν μάλιστα ρωτήσετε ευσχήμως κάποιον από αυτούς αν βάφει τα μαλλιά του (το έχω κάνει, γι’ αυτό σας το λέω…), θα ενοχληθεί. Ενδεχομένως να επικαλεστεί και την προστασία της ιδιωτικότητας.
Ποια ιδιωτικότητα όμως; Αν είσαι δημόσιο πρόσωπο, ειδικά στην εποχή μας, αυτό δεν ισχύει. Η εικόνα σου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παρουσίας σου στον δημόσιο βίο, δεν γίνεται να τα ξεχωρίσεις. Αν, λ.χ., ένας προβεβλημένος βουλευτής, από εκείνους που κάθε τρεις και λίγο είναι στα κανάλια, ξαφνικά μια μέρα εμφανιστεί με ξανθές ανταύγειες στα μαλλιά του, δεν μπορεί να περιμένει ότι η αλλαγή στην όψη του θα περάσει απαρατήρητη και δεν θα σχολιαστεί. Οταν μέρος του αγαθού (ας το πούμε έτσι, για να μην το πούμε προϊόν…) που πουλάς στην αγορά είναι και η φάτσα σου, τότε πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς και τα σχετικά σχόλια. Η εξυπνάδα του κ. Γεωργιάδη είναι ότι, παραδεχόμενος τη μεταμόσχευση, εξουδετέρωσε το εις βάρος του αστείο. Από εκεί πέρα, στον έναν μπορεί να αρέσει αυτό που έκανε στο κεφάλι, στον άλλον όχι. Σημασία έχει ότι αρέσει στον ίδιο…