Το έκανε πάλι το θαύμα του ο πρόεδρος! Στις εκλογές της Αυστραλίας, νίκησαν και μάλιστα θριαμβευτικά οι Εργατικοί του νυν πρωθυπουργού Αντονι Αλμπανίζ, παρότι στην αρχή της προεκλογικής εκστρατείας ήταν ο ουραγός στις μετρήσεις. Ο αντίπαλός του, ο επικεφαλής του δεξιού Συνασπισμού (Coalition) δεν κατάφερε καν να εκλεγεί: έπειτα από είκοσι τέσσερα χρόνια, ο Πίτερ Ντάτον έχασε την κοινοβουλευτική έδρα του. Πώς τα κατάφερε έτσι το άξιο παλικάρι; Αντιγράφοντας τον πρόεδρο Τραμπ, την ατζέντα του οποίου μετέφερε στην Αυστραλία, χοντροκομμένα, χωρίς στοχαστικές προσαρμογές. Δεν ήταν μόνο ενσυνείδητη επιλογή του αυτή η πολιτική, ήταν και το φυσικό του. Ακραίος, χαοτικός, ασυνάρτητος στρατηγικά, ο Ντάτον και με την προσωπικότητά του ήταν μια υπόμνηση στους ψηφοφόρους για τους κινδύνους από τον Τραμπισμό στη χώρα τους. Σημειώστε ότι, γεωπολιτικά και οικονομικά, η Αυστραλία βασίζεται στην ισορροπημένη σχέση και με τις ΗΠΑ και με την Κίνα, τον κύριο εμπορικό εταίρο της. Δεν εκπλήσσει επομένως ότι οι ψηφοφόροι τον έστειλαν στο σπίτι του. Ενεργά, ο πρόεδρος Τραμπ δεν είχε αναμειχθεί σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία, όπως είχε κάνει με εκείνη του Καναδά. Αναμείχθηκε όμως το «brand» του Τραμπ, το εμπορικό σήμα, το οποίο για τον Ντόναλντ είναι τα πάντα. Αυτό ηττήθηκε στις εκλογές της Αυστραλίας. Επομένως, μέχρι στιγμής το σκορ διαμορφώνεται στο 2-0 εις βάρος του προέδρου.
Πάμε όμως στα καθ’ ημάς, γιατί νομίζω ότι η συγκεκριμένη κατάσταση, δηλαδή η συντριβή του Τραμπισμού στο εξωτερικό των ΗΠΑ, μπορεί να έχει πρακτική χρησιμότητα στη δική μας περίπτωση. Το δείγμα που έχουμε προς μελέτη είναι μικρό, μόλις δύο εκλογές (Καναδάς, Αυστραλία), όμως τα αποτελέσματα είναι τόσο εντυπωσιακά, ώστε δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον συσχετισμό. Μήπως ο Τραμπ είναι το κλειδί για τη νίκη στις επόμενες εκλογές; Μήπως, δηλαδή, προκειμένου να έχουμε κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές, θα ήταν σκόπιμο να στήσουμε έναν καβγά με τον Τραμπ; Οποιος του επιτεθεί περισσότερο θα κερδίσει, απλά πράγματα! Ετσι, την επόμενη μέρα η χώρα θα έχει κυβέρνηση, γιατί με την κατάσταση ως έχει θεωρώ μάλλον απίθανο να μπορεί να κερδίσει την αυτοδυναμία η ΝΔ. Το μειονέκτημα, βέβαια, είναι ότι θα έχουμε μεν κυβέρνηση αυτοδύναμη, αλλά αυτά που θα έχει να αντιμετωπίσει μόνη της δεν θα είναι αστεία. Είδατε, λ.χ., πώς με πέντε παρόλες ο Ερντογάν γκρέμισε τον πύργο από τραπουλόχαρτα περί «κινητικότητας» στο Κυπριακό. Φαντάζεστε, επομένως…
Παρεμπιπτόντως, αν απορείτε γιατί τόσον καιρό ο Ερντογάν επέτρεπε να αναπτύσσεται η ελπιδοφόρα για την ελληνοκυπριακή πλευρά διπλωματική δραστηριότητα, ενώ στην πραγματικότητα δεν υποχωρεί από τη λύση των δύο κρατών, έχω μια θεωρία επ’ αυτού. Από ευχαρίστηση το έκανε, νομίζω. Από την ευχαρίστηση να αφήνεις τον φουκαρά να σηκώσει το κεφάλι, μόνο και μόνο για να προβάλει καλύτερα ο σβέρκος του και να πιάσει καλύτερα η σφαλιάρα. Διεστραμμένο είδος ικανοποίησης· ξέρετε όμως, οι διεστραμμένοι γύρω μας είναι περισσότεροι από όσοι νομίζουμε. Επιπλέον, με τον τρόπο αυτόν ο Ερντογάν κάνει μια θεαματική επίδειξη της ισχύος του στο συγκεκριμένο θέμα και, στο εσωτερικό της χώρας του, κερδίζει τον έπαινο του δήμου.
ONLY FOR MEN
Το αστείο στις δύο εκλογικές ήττες του Τραμπισμού είναι ότι δεν πρέπει να έχουν επηρεάσει την αυτοεκτίμηση του προέδρου. Είναι πράγματι δύο μεγάλες ήττες της «ιδεολογίας» του, σε διάστημα μάλιστα μιας εβδομάδας. Ομως, ποιος άλλος το έχει ξανακάνει αυτό; Πείτε μου. Κανείς! Κανείς ποτέ στην Ιστορία δεν το έχει πετύχει αυτό, μόνο ο Ντόναλντ Τραμπ! Αυτό του αρκεί. Είναι πολύ απλός ως προσωπικότητα, το μόνο που θέλει είναι να ξεχωρίζει σε όλα και να υπερτερεί των άλλων. Σε αυτό, λοιπόν, τα κατάφερε. Από την άλλη πλευρά, οφείλω να επισημάνω ότι, στις δημόσιες εμφανίσεις του, που είναι συνεχείς, τελευταία φαίνεται καταβεβλημένος και, το χειρότερο, το τσουλούφι του είναι πεσμένο. Μέχρι τις «ταρίφες» και τον χαμό που ακολούθησε, το τσουλούφι του εκτεινόταν πάντα οριζοντίως, σαν το γείσο σε πηλήκιο αξιωματικού. Ολη την περασμένη εβδομάδα, το τσουλούφι ήταν πεσμένο, σχεδόν κολλημένο, στο μέτωπο.
Τελείως σαχλό, το ξέρω, τέτοιος όμως είναι ο πρόεδρος: το χτένισμα είναι από τα βασικά στοιχεία της ταυτότητάς του. Ο Μάικλ Γουλφ, στο βιβλίο του «Fire and Fury», που αν και εκδόθηκε το 2018 παραμένει η πιο διεισδυτική ματιά στην τρέλα του Τραμπ, αποκαλύπτει την τεχνική του χτενίσματός του: Στην κορυφή είναι τελείως φαλακρός, έχει μειώσει το μέγεθος της φαλακρής νησίδας με αισθητική παρέμβαση (τραβήχτηκε, δηλαδή, από το σκαλπ), για να την καλύπτει όμως μαζεύει τα γύρω από το κενό, τα φέρνει στο κέντρο και τα στερεώνει με λακ. Η κόρη του λέει, διαβάζουμε στο βιβλίο, ότι τα βάφει με ένα προϊόν που λέγεται «Only for Men» και έχει την ιδιότητα να σκουραίνει χρωματικά όσο μένει στην τρίχα, εξ ου και το ιδιότυπο κοκκινοκίτρινο χρώμα του…