Αφού δεν βλέπω τηλεόραση (έτσι δηλώνω τουλάχιστον) πώς γίνεται όποτε πέφτει το μάτι μου στην φωσφορίζουσα οθόνη να πέφτω στα βράχια και να βουλιάζω στα ρηχά; Δεν λέω για το σύνηθες πια και τετριμμένο «ΟκτώΜβριος» που τόχω πάρει απόφαση. Ο μήνας μόνο δεν το έχει συνειδητοποιήσει γιατί ενώ τον φωνάζουν «ΟκτώΜβριε, ΟκτώΜβριε βγες παιδί μου να ρίξεις καμιά βροχούλα να δροσιστούμε», δεν βγαίνει και μένει ο Σεπτέμβριος να μας τσουρουφλίζει μέχρι Νοέμβριο και βάλε.
Εγώ μέχρι εκεί θα φτάσω, να πιστεύω ότι οι βαρβαρισμοί και οι σολοικισμοί δεν επηρεάζουν μόνο το κλίμα αλλά και το σύμπαν όλο.
Και πες αυτό με το Μ που σφηνώνεται στη μέση του μηνός είναι απομεινάρι του ΣεπτέΜβριος, ΝοέΜβριος, ΔεκέΜβριος, σου λέει μην το στερήσω απ’ τον Οκτώβριο και μου θυμώσει. Ολα τ’ άλλα; Πώς τους έρχεται και τα στραμπουλίζουν, τα στραγγαλίζουν έτσι, και μ’ αυτήν την άνεση και την υπεροψία του ημιμαθούς;
Προχθές αίφνης, είπα να κάνουμε τους κανονικούς, και ξάπλωσα φαρδύς πλατύς στον καναπέ, άνοιξα την τηλεόραση να δω Ειδήσεις. Οχι. ποπ-κορν δεν πήρα. Ενα κουλουράκι Σίφνου μασούλησα, χάλια τα μαξιλάρια.
Τώρα οι Ειδήσεις, να την πω την αμαρτία τους, μόνο ειδήσεις δεν ήτανε. Αφού περάσανε με συνοπτικές διαδικασίες Γάζα, Πούτιν, Νετανιάχου, Τραμπ και Ερντογάν περάσανε στο κυρίως γεύμα που ήταν ένα κανονικό «Αστυνομικό Δελτίο», με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, φόνοι, γυναικοκτονίες, πατροκτονίες, παιδοκτονίες, βρεφοκτονίες, εκπαραθυρώσεις, δυστυχήματα θανατηφόρα, αδελφοκτονίες αλλά και πιο λάιτ όπως εξαρθρώσεις γνάθου, κλείδας (δεξιάς πιο συχνά), εξορύξεις οφθαλμών και πάντα όλα αυτά γαρνιρισμένα με αυτόπτες μάρτυρες την ώρα που πέφτουν απ’ τα σύννεφα, άνευ αλεξιπτώτου. Για να καταλήξουν μέρες ηλιόλουστες που είναι, με ανταπόκριση από παραλίες, με ζουμερές νεαρές υπάρξεις φωνογραφημένες ξάπλα από πίσω, και νεαρούς από μπροστά να φαίνονται οι φέτες.
Εκεί λοιπόν βγαίνει κι ένας ρεπόρτερ (κανονικός με σπουδές υποτίθεται και πείρα) με μικρόφωνο στο χέρι και μας πληροφορεί πως «Σ’ αυτή την παραλία δεν έχουμε κολυμβητές γιατί εμφανίστηκαν πολλές τσούχτρες και μάλιστα διαφανές».
Το άσχημο ήταν ότι αυτές οι ρουφιάνες οι τσούχτρες οι διαφανές με βρήκαν στην κατάποση. Πνίγηκα εντελώς. Μου βγήκε το κουλούρι απ’ τα ρουθούνια. Και δεν ήμουνα πρωτάρης το είχα αντιμετωπίσει μια φορά το «διαφανές», αλλά σε άλλη εμφάνισή του πιο παροξύτονη. Πήγα να κοιτάξω για μια τέντα που την είχε κουρελιάσει ένας αέρας, από κείνους. Περίμενα τη σειρά μου, προηγείτο μια κυρία (μια χαρά μου φαινόταν, κανονική) και λέει στον υπάλληλο «Οχι δεν θάθελα τέντα, θα προτιμούσα ένα σκέπαστρο διαφάνες».
Αυτό με τα τριγενή και δικατάληκτα πρέπει να το κοιτάξουμε. Πρέπει να το προλάβουμε από επιδημία μην γίνει πανδημία γιατί δεν θα το αντέξω. Και δεν υπάρχει και εμβόλιο.
Σ’ ένα παιχνίδι πάλι (παιχνίδι τώρα. Απ’ αυτά της πυρκαγιάς) ένας ευειδής κατά τη γνώμη του νεαρός. Απ’ αυτούς που όταν μιλάνε στα κορίτσια περνάνε την παλάμη τους κάτω απ’ το πουκάμισό τους και αυτοχαϊδεύονται, λέει όλο νόημα στην κοπέλα. «Και τώρα μωράκι μου πήγαινε να κοιμηθείς στην υπερπολυτελές σουίτα σου». Και το κακό δεν είναι αυτό, το κακό είναι με τι βλέμμα θαυμασμού τον κοίταξε η νεαρά, σαν να λέει. Τι μόρφωση! (απεχθάνομαι το θαυμαστικό σαν τις αμαρτίες μου αλλά εδώ δεν άντεξα. Υπέκυψα). Θα μπορούσα να συνεχίσω για αυτό το θέμα γράφοντας σελίδες και σελίδες. Αλλά με έκοψε η συγκίνηση που διάβασα ότι την Πέμπτη 22 Μαΐου και ώρα 5.34 «Η Πέπα το Γουρουνάκι απέκτησε ακόμα ένα αδερφάκι: Γέννησε η μαμά της» η γουρούνα φαντάζομαι. «Η γέννηση της Ιβι ανακοινώθηκε με βασιλικό τρόπο με έναν τελάλη, μια διακήρυξη σε στυλ πάπυρου και το επίσημο πιστοποιητικό γέννησής της». Για το γουρούνι το κόμικ τώρα αυτό.
Ενα άλλο γουρούνι τώρα, σε άνθρωπο κόμικ αυτή τη φορά, μοιράζει τον κόσμο όπως του καπνίσει, ένα άλλο αφήνει 14.000 παιδιά να πεθαίνουν απ’ την πείνα, ένα τρίτο εξαφανίζει μια χώρα, κι εγώ θρηνώ που πεθαίνει μια αρχαία γλώσσα. Απάνθρωπο. Ή μήπως όχι; Χαιρετώ.