ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να μη νιώθουμε απαισιοδοξία και θυμό με τη νοοτροπία μας γενικά να στρεφόμαστε επίμονα στο παρελθόν και να μικρύνουμε διαρκώς τη διάσταση της ελληνικότητας και του πολιτισμού μας. Πολλές φορές όλοι εμείς οι συνέλληνες αισθανόμαστε ότι τρέχουμε προς τα μπρος με την όπισθεν. Για να το πω διαφορετικά, μελετώντας τα δρώμενα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ελληνική Διασπορά (την Ελλάδα χωρίς σύνορα), καταλήγω ότι μέσα στη δύνη του καταναλωτισμού κι ενός κόσμου «ξεβρακωμένου» από ηθικές αξίες, ο συγκαιρινός ελληνικός κόσμος έχει απορρίψει τον πολιτισμό μας, αυτόν που δημιούργησε το μεγαλείο της γλώσσας μας, και φοβάμαι ότι έχουμε απομακρυνθεί από την ουσία του πολιτισμού και της γλώσσας που κληρονομήσαμε και απλά και κυνικά προτάσσουμε μόνο το επιφαινόμενο.
Εάν η προβολή της ουσίας της γλώσσας μας και του ομοούσιου πολιτισμού μας, μιας ουσίας που εκμεταλλεύθηκε και αξιοποίησε προς συμφέρον του ο λεγόμενος δυτικός κόσμος, αλλά στη συνέχεια καταστρατήγησε τις ελληνικές λέξεις από το κλασικό τους νόημα και απογύμνωσε τις αξίες προσαρμόζοντάς τους στα υλικά του συμφέροντα, δεν μάς αφορά όλους ανεξαιρέτως τότε έχουμε πορεία προς την αυτοκαταστροφή. Η μελλοντική πορεία του ελληνικού πολιτισμού στη Ελληνική Διασπορά, για να το πω διαφορετικά, αν σήμερα δυστυχώς αφορά πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά μόνον το Υπουργείο Εξωτερικών (αναγνωριζόμαστε ως «ξένοι») και αναφέρεται στην Ελλάδα εκτός συνόρων και χωρίς συγκεκριμένα εδάφη, δηλαδή, τον εκπατρισμένο και διασπαρμένο Ελληνισμό, τότε οι ελπίδες μας να διατηρήσουμε την πολιτισμική μας ταυτότητα και να τη μεταδώσουμε στα παιδιά μας, καθώς και όλα τα επιτεύγματα στη λογοτεχνία, τη μουσική, στις τέχνες, συμπεριλαμβανομένου και του πρόσφατου επιτεύγματος της παγκόσμιας αναγνώρισης της ελληνικής γλώσσας αποκτά ελάχιστο τίμημα και διατηρεί εφήμερη χρονική διάρκεια.
Η διατήρηση και καλλιέργεια του ελληνικού πολιτισμού σίγουρα αφορά ισότιμα και την ελληνική Διασπορά, όχι όμως χωρίς την ουσιαστική, έμπρακτη, συστηματική, προγραμματισμένη πολιτική της Αθήνας και της Λευκωσίας (φυλετικά πλέον ένα έθνος δύο κράτη). Πρωτίστως, θα πρέπει να αφορά ένα ενιαίο Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού και Επιστημών κι όχι ενός παρηκμασμένου Υφυπουργείου Εξωτερικών για τους Απόδημους και μιας τελετουργικής λεγόμενης Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού. Σήμερα το υφιστάμενο Υπουργείο Πολιτισμού, που ακουμπάει περισσότερο μεθοδευμένα στο Υφυπουργείο Αθλητισμού, παρά στους εκπατρισμένους Έλληνες, δεν έχει δείξει διαχρονικά ενδιαφέρον για την καλλιέργεια πολιτιστικών δράσεων στη Διασπορά.
Δυστυχώς ο Ελληνισμός, αποκομμένος χρόνια πολλά τώρα, από την ουσία του προγονικού πολιτισμού του, όπως διαμορφώθηκε στον αρχαίο του κόσμο, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει μια νέα γνωστική επανάσταση, μια γνωσιολογική επιστήμη, καινοτόμα και πρωτότυπη, έναν διαφωτισμό της ανθρωπότητας, την οποία θα μπορούσε να μεταδώσει δια μέσου της γλώσσας μας στις σύγχρονες κοινωνίες του πλανήτη.
Έτσι ο ρόλος των φορέων του Ελληνισμού θα ήταν ευκολότερος, διότι θα δημιουργούσε η γλώσσα μας σχέσεις εξάρτησης με τις κοινωνίες των ανθρώπων, που θα ήθελαν να γίνουν κοινωνοί και μύστες του γνωστικού αυτού αντικειμένου, και επομένως η μάθησή της θα ήταν αναγκαία. Τούτο αποδεικνύεται στη Διασπορά, μέσω της Ορθοδοξίας, που είναι η μόνη ίσως δύναμη, ελλείψει νέας ελληνικής γνωστικής επιστήμης που να προσφέρεται στον κόσμο, μέσα από την αποστολική διακονία, που αγκαλιάζεται και δι αυτής η γλώσσα μας από τους αλλογενείς Ορθοδόξους, κληρικούς και διανοούμενους πιστούς.
Δυστυχώς, συρρικνώσαμε τη γλώσσα στις ανάγκες και στις σκοπιμότητες του παρόντος μέσα στην Ελλάδα. Στην Διασπορά, η Ελληνική χρησιμοποιείται ως δεύτερη και ξένη γλώσσα πλέον από τα μέλη της Ομογένειας, χωρίς να υπάρχουν σοβαρές προοπτικές διατήρησης της γλωσσικής ταυτότητας των παιδιών πέρα από την τέταρτη γενιά (τέλος 2050), οπότε, καθ’ οδόν προς τον κρεολισμό και την υβριδική λειτουργία της, ενδεχομένως να λειτουργεί ως πολιτιστικό σημείο αναφοράς για όσους επιθυμούν να επισκεφτούν την Ελλάδα και να αναφερθούν στον πολιτισμό της. Μόνη ελπίδα μας είναι η συστηματική πολιτική διγλωσσίας που μπορούν να εφαρμόσουν τα ημερήσια σχολεία μας και εκείνοι οι κοινοτικοί φορείς με έμπνευση και καθοδήγηση, έχοντας ως υπενθύμιση την Παγκόσμια Ημέρα της ελληνικής γλώσσας. Μόνον εφόσον η ελληνική γλώσσα επιστρέψει στο κρατικό σύστημα ως Υποχρεωτικό Μάθημα Διδασκαλίας και Μάθησης, στα κρατικά σχολεία στην Αυστραλία καθώς και στις χώρες υποδοχής του Ελληνισμού, θα μπορέσουμε να αυξήσουμε τον αριθμό αυτών που θα τη χρησιμοποιούν και θα την μαθαίνουν.
Σήμερα στη Διασπορά, η δύναμη του Ελληνισμού, έχει αμιγώς πολιτικό χαρακτήρα και στηρίζεται στη δύναμη της οργάνωσής του, στη πολιτική πίεση που μπορεί να ασκεί και στη δύναμη των Φιλελλήνων αλλογενών, με τους οποίους μπορεί να οργανώνεται σε ομάδες πολιτικής πίεσης. Προς τούτο χρειάζεται να συνεργάζεται στενά με το ελλαδικό κέντρο και τους φορείς του και ως προς αυτό χρειάζεται να ευαισθητοποιηθούν οι διπλωματικές μας δυνάμεις στη Διασπορά, η Εκκλησία, οι κοινοτικοί φορείς και η οικογένεια, μέσα από τη δημιουργία Μόνιμης Συντονιστικής Επιτροπής Μελέτης και Σπουδής του Ελληνικού Πολιτισμού, ενός φορέα που θα αντιπροσωπεύεται από την εκάστοτε διπλωματική και εκκλησιαστική, κοινοτική αρχή, πανεπιστημιακούς δασκάλους, αντιπροσωπείες γονέων και εκπαιδευτικών και της ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας.
Σήμερα, δεν υπάρχει ειλικρινές και λειτουργικό ενδιαφέρον από την ελληνική Πολιτεία και τον Πολιτικό της κόσμο. Οι παρεμβάσεις τους εκτιμώ ότι δεν έχουν ουσιαστικό χαρακτήρα, αλλά αποτελούν πολιτικές παρεμβάσεις, είναι ευχολόγια.
Και ορισμένες προτάσεις για τους κοινοτικούς και εκκλησιαστικούς μας άρχοντες στη Διασπορά:
1. Ανάπτυξη αυτοτελούς ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος στη Μελβούρνη, Νέα Υόρκη και Μόναχο, ξεκινώντας με λειτουργία Κέντρων προσχολικής ηλικίας και νηπιαγωγείων αμιγώς ελληνόφωνων. Αύξηση της συχνότητας των ωρών μάθησης σε δύο φορές την εβδομάδα και υποχρεωτικά συνολικά από έξι έως οκτώ ώρες. Το εκπαιδευτικό σύστημα θα περιλαμβάνει υποτροφία για ενισχυτικές σπουδές στην Ελλάδα και Κύπρο και εντατικά προγράμματα μάθησης στη διάρκεια της υποτροφίας για Ομογενείς και Αλλογενείς σπουδαστές της Ελληνικής.
2. Το Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα θα περιλαμβάνει Δίκτυο Ανταλλαγών Σπουδαστών και Δασκάλων με την Ελλάδα στα κέντρα του Ελληνισμού.
3. Δημιουργία Κέντρου Σπουδής και Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού για ανταλλαγές/κοινές δράσεις Ελλήνων και ελληνοφώνων επιστημόνων στη Θεσσαλονίκη.
4. Δημιουργία Κέντρου Σπουδής και Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού με έδρα το Παρίσι και διακτίνωση σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, υπό την αιγίδα των Εθνικών Κέντρων σε συνεργασία με τα Ιδρύματα Ωνάση/Νιάρχου και την επιχειρηματική κοινότητα στη Διασπορά.
5. Δημιουργία Κέντρου Σπουδής και Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού με έδρα τη Μελβούρνη ή/και Σύδνεϋ και διακτίνωση σε όλη την Ωκεανία, υπό την αιγίδα των Εθνικών Κέντρων σε συνεργασία με τα Ιδρύματα Ωνάση/Νιάρχου και την επιχειρηματική κοινότητα στη Διασπορά.
6. Δημιουργία Κέντρου Σπουδής και Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού με έδρα τη Βοστώνη και διακτίνωση σε όλες τις χώρες Βορείου και Νοτίου Αμερικής, υπό την αιγίδα των Εθνικών Κέντρων σε συνεργασία με τα Ιδρύματα Ωνάση/Νιάρχου και την επιχειρηματική κοινότητα στη Διασπορά.
7. Πολιτειακή οργάνωση της διασποράς μας, με την ιδέα να αποκτήσει θεσμική παρουσία με ανάλογες δράσεις και οργανική σύνδεση με την Ελλάδα και την Κύπρο.
8. Πιλοτική δημιουργία ελληνόφωνου Πανεπιστημίου στη Νέα Υόρκη με έμφαση τη Θεολογία, Φιλοσοφία και τον Ελληνικό Πολιτισμό για τις ανάγκες των Ορθοδόξων κληρικών και διδασκάλων.
9. Ανταλλαγές φοιτητών και καθηγητών από την Ευρώπη, Ασία, Ωκεανία και Βόρεια και Νότια Αμερική προς στην Ελλάδα με υποχρεωτικά εντατικά προγράμματα διδασκαλίας ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού.
The post H αναγέννηση του ελληνικού πολιτισμού στη Διασπορά appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.