Μια παράξενη τάση απλώνεται κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα, κατεξοχήν μέσο αυτοεικόνας. Μια αγωνιώδης προσπάθεια να πουν όλοι πως ήταν εκεί, πως έζησαν κάτι, πως έχουν ένα έστω ελάχιστο βίωμα.
Συχνό το φαινόμενο. Το βλέπουμε με αφορμή διακοπές, τόπους ή συναυλίες αλλά και θανάτους. Ναι θανάτους. Οπως για παράδειγμα τον θάνατο του λαϊκού τραγουδιστή Κώστα Μοναχού και μια αγωνία να πουν ή να γράψουν όλοι πως τον είχαν δει σε κάποιο λαϊκό κέντρο της δεκαετίας του ’80 ή του ’90 πως έχουν μνήμες από τα σκυλάδικα. Ενα πιστοποιητικό βιώματος, μια δήλωση επιτόπιας μνήμης που διαθλάται πια και μεταφέρεται σε ένα νεότερο και «άμαθο» κοινό.