Ακούω πολλούς να ρωτάνε: «Τι σημαίνει είναι υπερήφανος που είναι γκέι ή τι σημασία έχουν τα Pride»; Βέβαια, όλοι αυτοί που ρωτούν γεννήθηκαν όπως «πρέπει», έχουν τη σεξουαλικότητα που «πρέπει», το χρώμα που «πρέπει», κάνουν τις οικογένειες που «πρέπει» με συντρόφους που «πρέπει», σε έναν κόσμο που μας «πρέπει». Είμαστε κι εμείς οι «δεν πρέπει» που γεννηθήκαμε «αλλιώς», που την περισσότερη ζωή μας τη ζούμε διττά, κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί και μετά βουλιάζουμε στις τύψεις των «πρέπει μας», ερωτευόμαστε αυτόν-ή-ό που θέλουμε, αλλά πρέπει να κρυβόμαστε. Είμαστε εμείς που δεν χωρέσαμε σε οικογένειες, σόγια, γιορτινά τραπέζια, σχολεία, σχολές, παρέες, είμαστε εμείς που ξέρουμε τι σημαίνει να φοράς τα παπούτσια του άλλου για να ξέρεις πώς νιώθει. Αισθανόμαστε σαν ακίδα στο δάχτυλο του κόσμου, σαν ψεγάδι στον τέλειο κόσμο μας.
Πέρυσι μου δόθηκε το βήμα να χαιρετίσω την έναρξη του Pride Αθήνας με μία μικρή ομιλία, έχοντας πολύ τρακ (πρώτη φορά σε τόσο πολύ κόσμο). Μία παρέα αρκετών νέων ανθρώπων με καταχειροκρότησαν, ήταν τα ανίψια μου με τους φίλους μας. Νιώθω υπερήφανος που είμαι γκέι και που είναι τα «παιδιά» μου περήφανα γι’ αυτό ακριβώς. Είμαι υπερήφανος γιατί άντεξα και με τον δικό μου ταπεινό τρόπο έγινα ένα μικρό κομματάκι εξέλιξης της ιστορίας μας. Είμαι υπερήφανος για όλα αυτά τα παιδιά που γεννιούνται από τους «πρέπει» και είναι «δικά» μας.