Από τα πρώτα γκάλοπ στα οποία αποτυπώθηκε κυβερνητική φθορά λόγω των Τεμπών (από τότε που άρχισε να φουσκώνει η Πλεύση Ελευθερίας, δηλαδή) μέχρι και σήμερα, κανένας δημοσκόπος δεν βρήκε στα στοιχεία του σημάδια που να υποδηλώνουν ότι τα αντιπολιτευόμενα κόμματα (με εξαίρεση εκείνο της Ζωής, φυσικά) ωφελούνται από τη δημόσια συζήτηση για τα αίτια του σιδηροδρομικού δυστυχήματος. Το αντίθετο. Οσοι απαντούσαν στους ερευνητές των εταιρειών δημοσκοπήσεων πως η αντιπολίτευση εργαλειοποιεί την τραγωδία ξεπερνούσαν το 70%. Το μοναδικό θετικό εύρημα για την τελευταία ήταν πως τα ποσοστά αυτών που δήλωναν περισσότερο ενοχλημένοι «από τυχόν προσπάθειες συγκάλυψης από πλευράς κυβέρνησης» ήταν διπλάσια εκείνων που δυσφορούσαν με τις «προσπάθειες πολιτικής εκμετάλλευσης από την αντιπολίτευση». Μια υπόθεση όπως τα Τέμπη, η οποία στα ευπώλητα σε κομματικές κουζίνες εγχειρίδια πολιτικού μάρκετινγκ περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο των αντιπολιτευτικών ευκαιριών, δεν ευνόησε τελικά τις δυνάμεις που επιχειρούν να παρουσιαστούν ως εναλλακτική διακυβέρνησης. Υπογράμμισε έντονα τις ελλείψεις τους. Κι όχι μόνο. Στήριξε με αρκετά μεγάλα δημοσκοπικά νούμερα το επιχείρημα που θέλει την πλειονότητα των ψηφοφόρων να μην ακούν πλέον αποκλειστικά σκληρό ροκ. Ακόμη κι αν μερικές φορές έχουν διάθεση για πολιτική ρητορική που ηχεί σαν γρύλισμα, αναζητούν κι άλλα ακούσματα.