Ηρθε χθες στην Ελλάδα ο Βασίλιε Μίτσιτς, εξήγησε μόνος του πως η επίσκεψή του ήταν προκειμένου να περάσει λίγες μέρες διακοπών, μάθαμε πως θα δει από κοντά και μια συναυλία που θα γίνει στη χώρα μας. Παρ’ όλα αυτά έγινε πρώτο θέμα παντού. Γιατί; Γιατί ο κόσμος διψάει για μεταγραφές-βόμβες, ακόμα και αν αυτές μοιάζει απίθανο να γίνουν. Και πολλές φορές πέφτει σε μια παγίδα που πλέον, με την αδιανόητη εκτόξευση της δημοτικότητας των social media, μοιάζει αδύνατον να την αποφύγει. Δώσε στον λαό ονόματα, δώσ’ του μεταγραφολογία, πολλές φορές δώσ’ του ακόμα και κάτι που είναι εκτός πραγματικότητας και πάρ’ του την ψυχή. Ομως οι ομάδες δεν λειτουργούν έτσι και οφείλουν να μη λειτουργούν έτσι, να μην πηγαίνουν δηλαδή με τη λογική του τι θέλει ο κόσμος, αλλά με τις αληθινές ανάγκες.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι αληθινές ανάγκες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, μιας και μια απλή επίσκεψη του Μίτσιτς στη χώρα μας συνδέθηκε με αυτούς τους δύο, είναι άλλες. Στον Ολυμπιακό μια αληθινή ανάγκη είναι να βρει ψηλούς. Οχι έναν, αλλά δύο. Αλλά κυρίως έναν σέντερ που θα πλαισιώσει τον Μιλουτίνοφ, μιας και ο Φαλ δεν μπορεί να υπολογίζεται για την επόμενη σεζόν. Στον δε Παναθηναϊκό, η αληθινή ανάγκη σίγουρα δεν είναι ένας ακόμα γκαρντ. Με δεδομένο πως υπάρχουν οι Ναν, Σλούκας, Γκραντ και έρχεται ο Σορτς, η τετράδα του στους «κοντούς» δεν δείχνει να… χωράει τον Μίτσιτς. Εκτός αν είναι ένα έξτρα «δώρο».
Ομως τα δώρα για να γίνουν από τη διοίκηση χρειάζονται και το «ΟΚ» των προπονητών. Ούτε ο Μπαρτζώκας, ούτε ο Αταμάν δείχνουν να έχουν ανάγκη από ένα τέτοιου τύπου – και μάλιστα πανάκριβο – δώρο. Μοιάζουν να κοιτάζουν αλλού και να έχουν ως προτεραιότητα άλλες περιπτώσεις παικτών και σε άλλες θέσεις. Για τον κόσμο κάθε μεταγραφή είναι ευπρόσδεκτη, αλλά καμιά φορά όλοι οι καλοί δεν… χωράνε. Γιατί μπορεί να σου δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα απ’ τα καλά που πιθανόν να σου δώσουν.