Η είδηση προκάλεσε πραγματικά λύπη σε όσους ξέρουν. Ο θάνατος του μεγάλου σολίστα του κλαρίνου Πετρολούκα Χαλκιά σημαίνει πολλά σε πολλούς. Προφανώς στους ίδιους τους συντοπίτες του και με καταγωγή από την ευρύτερη Ηπειρο που τον είχαν ζήσει σε πανηγύρια και εκδηλώσεις τα χρόνια που εκείνος είχε επιστρέψει πια από την Αμερική. Γεννημένος στο Δελβινάκι Ιωαννίνων και παρότι πολλά χρόνια ξενιτεμένος ο Πετρολούκας και ο αδερφός του Αχιλλέας (αείμνηστος πια, έπαιζε βιολί) αποτελούσαν σημεία αναφοράς για τον γενέθλιο τόπο τους και για τα χωριά που γέμιζαν ζωή κυρίως τα καλοκαίρια και οι άνθρωποι αντάμωναν και ανταμώνουν ως ένα βαθμό στα πανηγύρια. Ο Πετρουλούκας Χαλκιάς όμως ήταν γνωστός και τον άκουγε και ένα αθηναϊκό κοινό το οποίο για χρόνια γέμιζε τα κλαριντζίδικα της Ομόνοιας και του ευρύτερου κέντρου των Αθηνών και από πολλές καταγωγές της Ελλάδας. Εξάλλου ο Πετρολούκας διατηρούσε κέντρο στην πλατεία Καραϊσκάκη του Μεταξουργείου επί μακρόν με χορούς και εκδηλώσεις – ένα κέντρο που σήμερα έχει επικοινιαστεί για γάμους μεταναστών. Το ιδιαίτερα παράδοξο είναι πως τον ακολουθούσε ένα ακροατήριο που δεν είχε μνήμες υπαίθριες. Η σχολή του λαϊκοδημοτικού που ευδοκίμησε για πάνω από τρεις δεκαετίες πέριξ της Ομόνοιας διατήρησε, ανανέωσε και εμπλούτισε εξάλλου το ίδιο το δημοτικό είδος αλλά και αποτέλεσε μία αφορμή να ανταμώσουν διαφορετικοί τρόποι και οι κλασικοί δημοτικοί να συμπράξουν με λαϊκούς και άλλους καλλιτέχνες μέσω και των μικρών δισκογραφικών εταιρειών. Κοινώς αυτό που σήμερα μπορεί να λέμε ως νοσταλγία της παράδοσης ή να το εντοπίζουμε σε ένα μαζικό ρεύμα επιστροφής ακόμα και της νεολαίας στα δημώδη είδη είναι κάτι το οποίο ανανεώνεται και εμπλουτίζεται μέσα στα χρόνια και απλώς αλλάζει πολλές μορφές. Δεν είναι απλώς και γενικώς μία επιστροφή στις ρίζες. Είναι κάτι πολύ περισσότερο αφού κάθε φορά το κοινό επιδρά στο ίδιο το είδος το οποίο ακούει. Τον Πετρολούκα όμως τον ήξεραν από τους μεγάλους συναυλιακούς χώρους και άλλοι. Αυτοί που πιθανώς δεν είχαν ακριβώς ερεθίσματα από το δημοτικό τραγούδι αλλά τον είδαν να συμπράττει με ινδούς καλλιτέχνες και μάλιστα η δουλειά εκείνη να έχει αποτυπωθεί και σε δισκογραφικές εργασίες (Ελληνες και Ινδοί). Ενα αντάμωμα – πειραματισμός μοντερνισμού που έχει ενδιαφέρον να ερευνηθεί στο μέλλον. Αν κάτι όπλισε η Αμερική τον Πετρολούκα ήταν ακριβώς αυτή η ανεξιθρησκία των ήχων. Κι αν κάτι χρωστάμε στον Πετρολούκα είναι η πιστή του προσήλωση στα είδη τα οποία διδάχθηκε από τον Φίλιππα Ρούντα ή τον Κίτσο Χαρισιάδη και που κατάφερε να συνδιαμορφώσει μέσα στις πόλεις. Οχι τυχαία λυπήθηκαν με τον θάνατό του και άνθρωποι που προγονικά δεν κατάγονται από την Ηπειρο ούτε έχουν σχέση με υπαίθρια ζωή ή τις τοπικές ιδιόλεκτους. Ο Πετρολούκας Χαλκιάς ανήκει σε όλους.