Η Μελίνα Δουκάκου, αναπληρώτρια προϊσταμένη στη διεύθυνση παιδικής προστασίας στο ΕΚΚΑ, εξηγεί πως «πρόκειται για έναν συντονιστικό μηχανισμό με στόχο την καταγραφή και τη βήμα προς βήμα παρακολούθηση της διαχείρισης κάθε περιστατικού κακοποίησης ανηλίκου από την πρώτη αναφορά μέχρι την τελική παρέμβαση. Το πληροφοριακό σύστημα αναμένεται να είναι σε πλήρη εφαρμογή τους επόμενους μήνες, ενώ σήμερα λειτουργεί πιλοτικά, με την τροφοδότηση του συστήματος να πραγματοποιείται από τους επαγγελματίες που εργάζονται σε δομές παιδικής προστασίας και κάθε άλλον φορέα που παρέχει υπηρεσίες σε ανηλίκους. Οι φορείς παιδικής προστασίας υποχρεούνται να γνωστοποιούν χωρίς χρονοτριβή στις αρμόδιες αρχές κάθε αναφορά περιστατικού κακοποίησης, ενώ παράλληλα οι αναφορές αυτές υποβάλλονται στο Εθνικό Σύστημα Καταγραφής και Παρακολούθησης Αναφορών Περιστατικών Κακοποίησης Ανηλίκων».
Τι συμβαίνει όμως μέχρι τότε; Η αλήθεια είναι πως παρά την ύπαρξη στατιστικών δεδομένων από πολλούς φορείς, δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, δεν μπορούν να συναχθούν αξιόπιστα συμπεράσματα, διότι η πληροφορία είναι κατακερματισμένη. Οπως υποστηρίζει η έμπειρη κλινική ψυχολόγος, «δεν υπάρχουν ενιαία, ομοιογενή και συγκρίσιμα δεδομένα για τον αριθμό των παιδιών, τη μορφή της κακοποίησης και κυρίως για τον τρόπο που εξελίσσονται τα περιστατικά κακοποίησης, ποια είναι τα κενά και οι αδυναμίες. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει τεκμηρίωση ώστε να μπορούν να σχεδιαστούν στρατηγικές πρόληψης και στοχευμένες παρεμβάσεις αλλά και να γίνει αξιολόγηση των παρεμβάσεων αυτών, ώστε να αποτιμηθεί αν είναι αποτελεσματικές ή χρειάζονται αλλαγές».
Η ίδια υπογραμμίζει πως η «πολυγλωσσία» οφείλεται σε παράγοντες που σχετίζονται με το ποιος καταγράφει, πώς και για ποιον σκοπό, χωρίς την ύπαρξη ενιαίων πρωτοκόλλων και ενιαίας συγκεντρωτικής και ασφαλούς βάσης δεδομένων. «Επίσης, τα στοιχεία αυτά δεν επικοινωνούνται μεταξύ των συνεργαζόμενων υπηρεσιών. Οι υπηρεσίες δεν διαθέτουν βάσεις δεδομένων που να διαλειτουργούν. Κάθε φορέας/υπηρεσία ενδέχεται να χρησιμοποιεί δικό του ορισμό και ταξινόμηση για την κακοποίηση και δικά του «κριτήρια» για τον τρόπο που επιλέγει να καταγράφει, δυσχεραίνοντας τη σύγκριση».
Η Μελίνα Δουκάκου εστιάζει στη «στελέχωση των υπηρεσιών με εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, στην πρόληψη με την πλαισίωση της βιολογικής οικογένειας, ώστε να μη θέσει σε κίνδυνο τα ανήλικα μέλη της, στην ενδυνάμωση των διαδικασιών εύρεσης κατάλληλου οικογενειακού περιβάλλοντος με ανάδοχους γονείς, δεδομένου ότι η φιλοξενία ενός παιδιού σε ίδρυμα δεν αποτελεί βιώσιμη μακρόχρονη λύση».