«Ζούμε σε ψηφιακό και επιτελικό κράτος και μην το ξεχνάς», μου είπε ο παλιός και πολύ καλός σκηνοθέτης που ζει στα Ιωάννινα Γιώργος Νάκος.
Βουλή χωρίς «Σπαρτιάτες». Και για πρώτη φορά Βουλή χωρίς 300 μέλη αλλά με 297, μετά την έκπτωση τριών εξ αυτών. Πρώτη φορά από το 1952. Μία ερώτηση: όσοι εξαπατήθηκαν βάσει Εκλογοδικείου και ψήφισαν ένα κόμμα – μπάμπουσκα, όπου σύμφωνα με το σκεπτικό κρυβόταν από πίσω μια ναζιστική ομάδα, τι μπορούν να κάνουν μέχρι τις επόμενες κάλπες που ελπίζουμε να μην εξαπατηθούν από άλλους;
Το σπουδαιότερο με τον θεατρικό σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου που έφυγε για πάντα ήταν ο συγκερασμός του δημιουργού με τον οργανικό διανοητή. Τον απασχολούσε βαθιά η έννοια του νεοελληνικού σχηματισμού, οι αντινομίες του, οι κρίσεις και ασυνέχειές του. Πρόλαβε αριστουργηματικά μέσω της θεατρικής μπουφονικής και δραματικής περσόνας του Φωκίωνα Καπνίδη να περιγράψει, να μπει στο περίγραμμα αυτών των ερωτήσεων. Αφησε δε μέσα στα χρόνια και μια εκπληκτική «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου που έπαιξε ο ίδιος.
Η έννοια του απρόβλεπτου επανέρχεται με τις ταραχές του Λος Αντζελες. Η έννοια του λαϊκού παράγοντα που καταλύει μια κανονικότητα και επαναρρυθμίζει τις σχέσεις εξουσίας έστω και παροδικά.
Μέχρι για κινηματικό τουρισμό κατηγόρησαν οι κήνσορες και θεράποντες των κοινωνικών δικτύων το πλοίο για τη Γάζα και τη νεαρή ακτιβίστρια Γκρέτα. Ας θυμηθούμε μια φράση του Κίρκεγκορ που επαναλάμβανε ο Βασίλης Παπαβασιλείου: πριν μας πεις τη γνώμη σου, πες μας τι σου κόστισε και πώς έφτασες σε αυτήν.
Στη δημοκρατία του air condition νικάει πάντα αυτός που καθάρισε τα φίλτρα εγκαίρως.