«Η κυβέρνηση βάζει τα οικονομικά συμφέροντα πάνω από την ανθρώπινη ζωή» δηλώνει στα «ΝΕΑ» η Ελένη Τ., 20 ετών, φοιτήτρια στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του ΠΑΔΑ. Γι’ αυτό και η ίδια λέει ότι θα γυρίσει την πλάτη στο κόμμα που κυβερνά και δεν θα το ψηφίσει στις επόμενες εκλογές – όπως κάνουν και άλλοι τέσσερις νέοι που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή μας να εξηγήσουν την πολιτική τους στάση.
Η Ελπίδα Π., 19 ετών, φοιτήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου, εξηγεί πως ο τρόπος με τον οποίο ενημερώνονται οι νέοι σήμερα τους επιτρέπει να διαμορφώνουν άποψη παρακάμπτοντας τα επίσημα «αφηγήματα». «Στην ηλικία μου, μέσω των social media, υπάρχει άμεση πρόσβαση σε ωμή και άμεση πληροφορία» τονίζει. Μαζί της συμφωνεί και ο Κωνσταντίνος Σ., 18 ετών, μαθητής της Γ’ Λυκείου, ο οποίος ξεκαθαρίζει πως είναι τα καθημερινά προβλήματα και όσα αγγίζουν τις «ευαίσθητες χορδές» τους – με πιο χαρακτηριστική την τραγωδία των Τεμπών – αυτά που επηρεάζουν τους νέους και την ψήφο τους. Χαρακτηριστικά, όπως λέει η Ελένη, «η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μάς έχει θυμώσει με τη συνολική αντιμετώπιση των Τεμπών».
Ταυτοχρόνως, οι νέοι με τους οποίους μιλήσαμε δεν κρύβουν πως «κουράστηκαν» και από τον συνδυασμό ακρίβειας, χαμηλών αμοιβών και επαγγελματικών προοπτικών. Η Μέλπω Κ., 24 ετών, πτυχιούχος που απασχολείται στον κλάδο της διαφήμισης, σημειώνει πως μπορεί η ίδια να μη βίωσε άμεσα την οικονομική κρίση ως εργαζόμενη, αλλά σε αυτά τα χρόνια είδε πολλές οικογένειες να πιέζονται έντονα. Προσθέτει δε πως αυτό συνεχίζεται, έχοντας αντίκτυπο στη γενιά της και το μέλλον της. Παρομοίως, η Ιωάννα Μ., 22 ετών και εργαζόμενη στον κλάδο της ψυχαγωγίας, εκτιμά πως «η κυβέρνηση δεν παρέχει επαρκή βοήθεια στους νέους και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, παρά μόνο προσωρινές λύσεις μέσα από τα διάφορα pass και παρόμοιες ενέργειες». Αυτός είναι και ο λόγος που, σύμφωνα με την ίδια, ολοένα περισσότεροι νέοι εξακολουθούν να μένουν στο πατρικό τους μέχρι τα 30 ή και πιο μετά, καθώς δεν μπορούν να στηριχτούν στα δικά τους πόδια, αν και θα το ήθελαν». Αναμενόμενο, λοιπόν, το σχόλιο της Ελπίδας, ότι η κυβέρνηση ευθύνεται τόσο για την ανεργία όσο και για τη μαζική φυγή νέων στο εξωτερικό.
Πολιτικά ορφανοί
Δυσαρεστημένους βρίσκει τους νέους και η διαχείριση των δημόσιων δομών, με την Ελένη να «δείχνει» την υποχρηματοδότηση και ιδιωτικοποίηση δομών όπως το ΚΕΘΕΑ και τη συνολική απαξίωση νοσοκομείων και πανεπιστημίων. Η δε Μέλπω δεν διστάζει να μιλήσει για «συνειδητή απαξίωση των βασικών αναγκών μας», ενώ ο Κωνσταντίνος βάζει στο ίδιο «κάδρο» και τον εσφαλμένο τρόπο διαχείρισης του κρατικού εισοδήματος και για τις αχρείαστες σπατάλες σε έργα «βιτρίνας».
Σε αυτό το φόντο, δεν είναι τυχαίο πως οι νέοι με τους οποίους μιλήσαμε – και μιλάμε – δηλώνουν «ορφανοί σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης». Αίσθηση που εντείνεται και από άλλους παράγοντες: Η Ιωάννα, για παράδειγμα, προβληματίζεται με τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στα διεθνή ζητήματα και στις μεγάλες κρίσεις του 21ου αιώνα, ενώ η Ελένη δηλώνει εξοργισμένη με την παθητική στάση της απέναντί στη μεγάλη ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα.