Ο ιστορικός του μέλλοντος δύσκολα θα προβληματιστεί στην αναζήτηση των αιτιών της δεκαετούς –και βάλε– πρωταθληματικής απουσίας του Παναθηναϊκού. Γιατί πολύ απλά, ένα ονοματεπώνυμο συνδέει όλες τις κουκκίδες της αγωνιστικής αποτυχίας των Πράσινων: Γιάννης Αλαφούζος είναι η προφανής απάντηση!
Του Νίκου Τζουάννη
Από τις υποσχέσεις… στο εξώδικο
Ήταν Μάιος του 2012, όταν η φιλόδοξη «Παναθηναϊκή Συμμαχία 2012» –ναι, εκείνη που ο εμπνευστής της πίστευε πως θα προσελκύσει 40.000 μέλη, αλλά έξι χρόνια αργότερα της έστειλε… εξώδικο– απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ. Το νερό σε τούτο το κακοσχηματισμένο αυλάκι κύλησε όλα αυτά τα χρόνια, μα πάντα ένα φράγμα –άλλοτε μεγάλο, άλλοτε μικρό– σταματούσε τη ροή.
Οι αριθμοί που δεν λένε ψέματα
Οι αριθμοί δεν παίζουν ποδόσφαιρο, ούτε μπορούν να αποκωδικοποιήσουν στη δική τους «γλώσσα» τα γεγονότα. Ωστόσο, αποτυπώνουν μια πραγματικότητα σκληρή για έναν σύλλογο που ήταν μαθημένος στις επιτυχίες και βρίσκεται πλέον εγκλωβισμένος στη γυάλα της μόνιμης αποτυχίας.
Η κακή συνήθεια της ήττας και η «μόλυνση»
Ο Παναθηναϊκός διεκδίκησε στην περίοδο Αλαφούζου 26 εγχώριους τίτλους και κατέκτησε μόλις τρεις – όλους στο θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδας. Το ποσοστό αποτυχίας φτάνει στο εκκωφαντικό 88,46%. Προσθέστε στην εξίσωση αυτή και την εξίσου προβληματική παρουσία της ομάδας στην Ευρώπη – και απουσία της σε κάποιες σεζόν – και έχετε το σοκαριστικό αποτέλεσμα.
Τρεις κούπες σε δεκατρία χρόνια. Σενάριο μεταποκαλυπτικής ταινίας μοιάζει τούτο για τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Και όμως, όσο κυλούσαν οι εβδομάδες, οι μήνες, οι σεζόν, η αποτυχία απέκτησε τη μορφή… συνήθειας. Μιας θλιβερής ρουτίνας, που οι φίλαθλοι –για λόγους ανεξήγητους– σχεδόν αποδέχτηκαν. Συμβιβάστηκαν. Σαν να παραδόθηκαν μπουχτισμένοι από την πίκρα, στο μοιραίο της ήττας και της απώλειας, αλλάζοντας τη διαδρομή τους προς το μονοπάτι της αδιαφορίας.
Το ποδοσφαιρικό κακοφόρμισμα
Τα πλάνα έγιναν… αεροπλάνα, τα σχέδια χαράχτηκαν, τροποποιήθηκαν, εγκαταλείφθηκαν και τελικά κατέληξαν στον κάδο των άχρηστων. Παράδοξο δεν το λες. Σε αυτή την περίοδο του αθλητικού σκοταδισμού που βιώνει το ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναθηναϊκού, μόνο μία φορά ο σύλλογος υπήρξε σοβαρός διεκδικητής του πρωταθλήματος. Μέχρι να το χάσει μέσα από τα χέρια του, για λόγους γνωστούς και χιλιοειπωμένους.
Και τότε, ο άνθρωπος που τον έφερε στην πηγή, απομακρύνθηκε με συνοπτικές διαδικασίες – και το έμαθε από τα media. «Το πράγμα είχε αρχίσει να κακοφορμίζει», εξήγησε εκ των υστέρων ο μεγαλομέτοχος. Μόνο που η μόλυνση είχε ξεκινήσει από αλλού.
Οικοδόμημα με σάπια θεμέλια
Τεράστιο το προοίμιο, τεράστιο και το ερώτημα που προκύπτει λίγους μήνες πριν την έναρξη της νέας σεζόν:
«Τι μπορεί πραγματικά να αλλάξει τούτη τη φορά;»
Ο Παναθηναϊκός, με μαθηματική ακρίβεια, οδεύει για άλλη μια χρονιά στην αποτυχία. Γιατί δεν έχουν γίνει ουσιαστικές αλλαγές σε ένα οικοδόμημα που δεν χτίστηκε σε στέρεες βάσεις, αλλά κάθε χρόνο μισογκρέμιζε τα θεμέλιά του.
Ναι, υπάρχει το «πρέπει» της κατάκτησης. Ναι, η πίεση είναι μεγάλη. Ναι, οι προσδοκίες υπάρχουν. Συνάμα τα “αλλά” είναι δεκάδες. Μονάχα μια αχτίδα ελπίδας αχνοφαίνεται στον συννεφιασμένο ουρανό που έχει σκεπάσει –καλοκαιριάτικα– το Κορωπί, εξαιτίας των γρήγορων μεταγραφικών κινήσεων (Κυριακόπουλος, Τουμπά), πράγμα μάλλον ασυνήθιστο για τον Παναθηναϊκό των ’20s.
Στάλες προβληματισμού, αλλά καμία λύση
Τα τελευταία χρόνια οι στάλες του προβληματισμού έχουν γεμίσει το πηγάδι της αμφιβολίας. Η ποδοσφαιρική λογική έχει πάει σε… μόνιμες διακοπές. Και, το χειρότερο, η διοίκηση επιμένει να κλείνει τα μάτια μπροστά στον ελέφαντα που βρίσκεται – εδώ και χρόνια – στο δωμάτιο.
Ένα «όπου βγει» δεν φτάνει πια
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η παραμονή του Ρουί Βιτόρια θα λειτουργήσει ευεργετικά ή αν θα «κάψει» τη σεζόν από τον Αύγουστο. Ουδείς βλέπει όραμα. Ουδείς διακρίνει συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό πλάνο ή κινήσεις επουλωτικές σε έναν οργανισμό που νοσεί από την απώλεια και διψά για το ελιξίριο του τίτλου.
Το «πάμε και όπου βγει» δεν αρκεί πια. Η επιστροφή στη Λεωφόρο, όσο συμβολική κι αν είναι, δεν συσπειρώνει. Και τα ποδοσφαιρικά κύτταρα αυτής της ομάδας θα συνεχίσουν να καταστρέφονται όσο ο «πράσινος» Γίγαντας υπνοβατεί, χωρίς τομές, χωρίς πυξίδα, χωρίς γενναίες αποφάσεις.