Η φασαρία για το μπάσκετ θα σταματήσει αλλά απλώς μέχρι νεωτέρας. Δεν προκύπτει από κάπου πως το πρόβλημα που προέκυψε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια αντιμετωπίστηκε. Ισα ίσα. Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά στην ιστορία αυτή δεν υπήρξε καμία απολύτως αυτοκριτική. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι π.χ., άνθρωποι σαφώς ψύχραιμοι, θα μπορούσαν να πουν πως ήταν λάθος ότι δεν έγινε μια σύσταση από τους εκφωνητές του γηπέδου να σταματήσουν τα υβριστικά συνθήματα – δεν το έκαναν. Από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από όσα δήλωσε μετά τη φασαρία, τις μηνύσεις και τις κυβερνητικές παρεμβάσεις. Η συνέπειά του στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον ρόλο του είναι κάτι μοναδικό. Βέβαια δεν πιστεύω πως στους επόμενους τελικούς (θα γίνουν σίγουρα δύο) θα έχουμε ανάλογες συμπεριφορές. Αλλά όρκο δεν παίρνω.
Στάση
Και οι μεν και οι δε εμφανίστηκαν στο γραφείο του υφυπουργού Γιάννη Βρούτση με αίτημα τη συνέχιση του πρωταθλήματος: είναι το μόνο στο οποίο συμφωνούν. Αυτήν την κοινή στάση κατά τη γνώμη μου την προκάλεσε η έμμεση απειλή του υφυπουργού για κλείσιμο – και μάλιστα μακροχρόνιο – των γηπέδων. Αν αυτό συνέβαινε θα υπήρχε σοβαρότατο οικονομικό πρόβλημα στις δύο ΚΑΕ: το 50% (τουλάχιστον) των εσόδων των δύο ομάδων έρχεται από τα εισιτήρια των γηπέδων. Η ζημιά θα ήταν χωρίς προηγούμενο. Και μπροστά στη ζημιά υπήρξε μια ανασύνταξη. Οι αρχικές αρνήσεις έγιναν «ερχόμαστε, αλλά μόνοι μας». Και η κυβέρνηση έκανε μια ωραία κωλοτούμπα για να εκτονωθεί μια κρίση την οποία η ίδια προκάλεσε και μετά έψαχνε τρόπο να τη διαχειριστεί.
Πιστώσεις
Η κυβέρνηση έχει ανάγκη από πιστώσεις κατορθωμάτων και είδε στην ιστορία αυτή τη δυνατότητα μιας επικοινωνιακής επιτυχίας. Ολοι στο Μαξίμου πιστεύουν πως ο κόσμος πιστώνει στην κυβέρνηση τη σχετική καλυτέρευση των συνθηκών στα ποδοσφαιρικά γήπεδα και προφανώς νόμιζαν πως και από την ιστορία αυτή μπορεί κάτι να κερδίσουν. Ετσι εξηγείται, για παράδειγμα, η παρουσία χθες στο γραφείο του Βρούτση του Γιώργου Μυλωνάκη: ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ήθελε έναν δικό του άνθρωπο παρόντα. Ωστόσο αυτό που δεν κατάλαβαν είναι πως αυτή η ιστορία δεν ήταν μια ιστορία γηπεδικής βίας (με τάχα μου κακούς επικίνδυνους οργανωμένους οπαδούς κτλ. κτλ.) αλλά μια ιστορία κακής παραγοντικής συμπεριφοράς – που είναι κάτι άλλο. Η κωλοτούμπα ήταν απαραίτητη. Αν η κυβέρνηση επέμενε να βρεθούν οι ιδιοκτήτες των δύο ομάδων ταυτόχρονα στο τραπέζι του υφυπουργού θα κατόρθωνε μόνο ένα πράγμα: να μην ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα. Αυτό όμως δεν θα έφερνε καμία απολύτως ηρεμία στον χώρο. Ισα ίσα θα δημιουργούσε νέα προβλήματα που έχουν να κάνουν και με τη χρηματοδότηση των ομάδων από το Στοίχημα και με το τηλεοπτικό συμβόλαιο που έχει ο ΕΣΑΚΕ με την ΕΡΤ και με άλλα πολλά. Το χειρότερο στην ιστορία θα ήταν η δημιουργία ενός θλιβερού προηγούμενου: στο μέλλον έπειτα από κάθε ένταση θα προέκυπτε ως μοναδική λύση η διακοπή του πρωταθλήματος. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αδυναμίας για ένα κράτος από μια τέτοια εξέλιξη. Να διακοπεί ένα πρωτάθλημα γιατί υπάρχουν συρράξεις οπαδών (είτε με την Αστυνομία είτε μεταξύ τους) πάει κι έρχεται. Να διακοπεί ένα πρωτάθλημα γιατί ένας παράγοντας μετέτρεψε έναν αγώνα σε one man show (πριν καν αυτός αρχίσει!) θα ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία.
Ανάλογα
Τελείωσε η ιστορία; Μπορεί. Αλλά μπορεί και όχι. Είναι δεδομένο πως σύντομα θα έχουμε αρχικά αθλητικές ποινές: ούτε οι πειθαρχικές επιτροπές, ούτε η ΔΕΑΒ, ούτε ο αθλητικός εισαγγελέας μπορεί να παραμείνουν αδρανείς και να παίζουν κρυφτούλι. Οι πειθαρχικές επιτροπές έκαναν τις πρώτες κλήσεις. Τα κατηγορητήρια είναι βαριά και οι ποινές μπορεί να δημιουργήσουν νέες εντάσεις. Και υπάρχει και κάτι ακόμα: λήξη του πρωταθλήματος σημαίνει πως θα υπάρξει ένας νικητής και ένας χαμένος. Κι αν η όποια νίκη διαφημιστεί ως διοικητικός θρίαμβος θα έχουμε προσεχώς κι άλλα ανάλογα.
Περιπτώσεις
Στο τριήμερο της κρίσης φάνηκε και κάτι ακόμα: ότι το μπάσκετ λειτουργεί χωρίς καμία απολύτως διοίκηση. Η ομοσπονδία είναι παντελώς απούσα ενώ γίνεται χαμός στον χώρο του οποίου έχει τη διοικητική επιστασία. Εφτασε στα αφτιά μου πως όταν ζήτησαν κάποια τοποθέτηση από τον Βαγγέλη Λιόλιο, αυτός απάντησε «σας παρακαλώ μη με μπλέκετε, δεν έχουμε σχέση με το επαγγελματικό μπάσκετ». Καταλαβαίνω το να μη θέλει ο άνθρωπος να μπλέξει (κανείς δεν θέλει…) αλλά δεν μπορεί να γίνονται όλα αυτά και να μην υπάρχει καμία επίσημη τοποθέτηση από την πλευρά της προϊστάμενης Αρχής του σπορ: το σπορ είναι που κατεξευτελίστηκε αυτές τις μέρες. Ακόμα πιο μεγάλη η απόλυτη απουσία του ΕΣΑΚΕ: εδώ πραγματικά είναι να απορείς και να σταυροκοπιέσαι. Το πρωτάθλημα αυτό, που παραλίγο να μη συνεχιστεί, διοργανώνεται από τον ΕΣΑΚΕ. Κανείς αυτές τις μέρες δεν πήρε θέση – κανείς δεν τόλμησε να πει «σοβαρευτείτε». Ας πούμε ότι δεν ήθελαν στον ΕΣΑΚΕ να δυσαρεστήσουν τους ιδιοκτήτες των δύο ομάδων – δεν έχει λογική, αλλά κάπου μπορώ και να το καταλάβω. Αλλά οι άνθρωποι του ΕΣΑΚΕ έμειναν εντελώς βουβοί ακόμα και μπροστά στις τοποθετήσεις των υπουργών που μιλούσαν για διακοπή του δικού τους πρωταθλήματος, δηλαδή του πρωταθλήματος που διοργανώνουν! Δεν τους ξέρω καλά αυτούς τους τύπους, αλλά θέλω να ασχοληθώ και να τους γνωρίσω: πρέπει να έχουμε να κάνουμε με μοναδικές περιπτώσεις.
Γάζα
Φυσικά αναιμική ήταν και η στάση της αντιπολίτευσης για τις κυβερνητικές κωλοτούμπες. Δύο μέρες όλοι οι αρχηγοί της δεν είπαν κιχ! Κάποιος θα πίστευε πως έχουν πάρει ποπ κορν και παρακολουθούν τις εξελίξεις γελώντας: δεν ισχύει. Χθες βρήκαν ένα πάτημα και επιτέθηκαν στη Βουλή στον Βρούτση, αλλά κανείς δεν τόλμησε να πει το όνομα Γιαννακόπουλος ή να μιλήσει για τους αδελφούς Αγγελόπουλους: να πρότεινε κάποιος κάτι είναι απίθανο! Αν κανείς δεν μιλάει για την ταμπακέρα είναι γιατί όλοι τους φοβούνται μη δυσαρεστήσουν τον κόσμο της μιας ή της άλλης ομάδας. Ελπίζουν πως αυτό θα το κάνει η κυβέρνηση. Αυτή την πρακτική την ακολουθούν σχεδόν σε κάθε τομέα. Μπορούν άνετα όλοι τους να είναι λαλίστατοι και παρεμβατικοί. Αλλά όχι για όσα είδαμε στο μπάσκετ. Για τη Γάζα…