Για πολλές μέρες μετά τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και την εντυπωσιακή εμφάνιση και νίκη της Παρί Σεν Ζερμέν με 5-0 εις βάρος της Ιντερ, σε όλο τον ευρωπαϊκό Τύπο υπήρξαν αφιερώματα για το κατόρθωμα της ομάδας του Λουίς Ενρίκε. Τώρα που οι μέρες πέρασαν, θέλω να πω ότι κατόρθωμα πραγματικό στα δικά μου τα μάτια ήταν η τραγική εμφάνιση της ιταλικής ομάδας, εμφάνιση εντελώς απροσδόκητη μετά μάλιστα το καταπληκτικό επίτευγμά της στον ημιτελικό απέναντι στην Μπαρτσελόνα την οποία απέκλεισε βάζοντάς της 7 γκολ σε δύο ματς.
Ντροπή
Το βράδυ που οι παίκτες του Σιμόνε Ιντζάγκι απέκλεισαν την πρωταθλήτρια Ισπανίας δεν νομίζω ότι υπήρχε άνθρωπος που μπορούσε να φανταστεί πως η Ιντερ θα έχανε στον τελικό του Μονάχου με αυτόν τον ντροπιαστικό τρόπο. Το πράγμα ωστόσο έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν σκεφτεί κανείς ότι οι ιταλικές ομάδες από το 2010, όταν η Ιντερ κέρδισε στον τελικό της διοργάνωσης την Μπάγερν Μοναχού, έχουν στους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ μόνο ήττες! Η Ιντερ έχασε προ διετίας στην Κωνσταντινούπολη από τη Μάντσεστερ Σίτι με 1-0. Προηγουμένως η Γιουβέντους είχε χάσει από την Μπαρτσελόνα 3-1 στο Βερολίνο το 2015 και από τη Ρεάλ Μαδρίτης 4-1 στο Κάρντιφ. Οι ιταλικές ομάδες του καιρού μας μπορεί να φτάσουν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά μοιάζει αδύνατον να τον κερδίσουν. Πρώτα από όλα γιατί δεν υπάρχουν ιταλοί αμυντικοί που να μπορούν σε έναν τελικό να εγγυηθούν με την παρουσία τους ότι η ομάδα τους θα παίξει την καλύτερη δυνατή άμυνα.
Προκοπή
Οι ιταλικές ομάδες που αγωνίζονται στο Τσάμπιονς Λιγκ στηρίζονται στις άμυνές τους, όχι γιατί οι παραδόσεις τους τούς το επιβάλλουν, αλλά γιατί χωρίς άμυνες της προκοπής είναι αδύνατον να διακριθούν στο ιταλικό πρωτάθλημα. Η Ιντερ που διασύρθηκε στο Μόναχο κατέκτησε πέρυσι το πρωτάθλημα Ιταλίας πολύ εύκολα χάρη στην άμυνά της. Η εστία των Νερατζούρι στο περσινό πρωτάθλημα είχε παραβιαστεί όλες κι όλες 18 φορές, ενώ σε 19 παιχνίδια στο Καμπιονάτο η Ιντερ είχε διατηρήσει το «μηδέν» στα μετόπισθεν. Μπαίνοντας στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ με τη συνήθεια και τον τρόπο να παίζει καλή άμυνα η Ιντερ στη League Phase δέχθηκε μόνο ένα γκολ σε οκτώ ματς – επίδοση καταπληκτική, που θα μείνει ως ρεκόρ για χρόνια. Το πώς αυτή η ομάδα που για μήνες δεν δεχόταν γκολ κατέρρευσε αμυντικά στον τελικό δεν είναι πάντως καθόλου ανεξήγητο.
Αμυνα
Στην καταπληκτική – τουλάχιστον πέρυσι – άμυνα της ομάδας του Ιντζάγκι δεν υπάρχουν σπουδαίοι ιταλοί αμυντικοί. Μπροστά από τον τερματοφύλακα Γιαν Ζόμερ υπάρχουν δεξιά ο Ντούμφρις, στο κέντρο της άμυνας ο Μπενζαμάν Παβάρ, που έχει δίπλα του τούς Φραντσέσκο Ατσέρμπι και Ματέο Μπαστόνι, ενώ αριστερά βρίσκεται συνήθως ο Φεντερίκο Ντι Μάρκο και πρώτος αναπληρωματικός είναι ο Ματέο Νταρμιάν. Οι τέσσερις τελευταίοι (ο Μπαστόνι, ο Ατσέρμπι, ο Ντι Μάρκο και ο Νταρμιάν) είναι Ιταλοί. Αλλά είναι μάλλον χειρότεροι παίκτες από τον Γάλλο Παβάρ και τον Ολλανδό Ντούμφρις. Κι αυτό είναι πρόβλημα.
Δεν μοιάζουν
Οι Ιταλοί προπονητές μπορεί να δημιουργήσουν μια καλή άμυνα παίζοντας είτε με τέσσερις, είτε με πέντε αμυντικούς. Αλλά άλλο είναι η διδασκαλία και η κατήχηση κι άλλο η προδιάθεση, το χάρισμα και το αμυντικό ταλέντο. Οι ιταλοί αμυντικοί διακρίνονταν για χρόνια για τη σκληρότητά τους, την όρεξη και το πάθος και φυσικά για έναν ιδιαίτερο επαγγελματισμό σε ό,τι έχει να κάνει με την καταστροφή της αντίπαλης επίθεσης. Οι τωρινοί ιταλοί αμυντικοί δεν έχουν τίποτα από αυτά. Μπορεί να είναι παιδιά με προσόντα, όπως ο ψηλός Μπαστόνι, μπορεί να κουβαλάνε θεαματικές ιστορίες, όπως ο Ατσέρμπι που έχει νικήσει τον καρκίνο ή συνηθέστερα μπορεί να είναι καλά στρατιωτάκια όπως ο Ντι Μάρκο και ο Νταρμιάν. Αλλά προσωπικότητα δεν υπάρχει: όλοι αυτοί είναι Ιταλοί, αλλά δεν μοιάζουν Ιταλοί. Και οι τελικοί χρειάζονται προσωπικότητα.
Μύθος
Οι «μεγάλοι ιταλοί αμυντικοί» είναι πλέον ένας μύθος: ανήκουν στο παρελθόν. Οι τέτοιοι τρεις τελευταίοι υποτίθεται ήταν ο Κιελίνι, ο Μπονούτσι και ο Μπαρτζάλι. Και οι τρεις αγωνίζονταν με τη Γιουβέντους, όταν αυτή δέχθηκε τα τέσσερα γκολ από τη Ρεάλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Κάρντιφ. Ο Κιελίνι πριν εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο είχε πει ότι «η μόδα που δημιούργησε ο Πεπ Γκουαρντιόλα, που απαιτεί συμμετοχή των αμυντικών στο κατέβασμα της μπάλας, καταστρέφει καριέρες»: από τη δήλωση καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο του ήταν να παίξει μοντέρνο ποδόσφαιρο κι αν για αυτόν αυτό ήταν πρόβλημα, για τον Μπαστόνι σήμερα είναι ακόμα μεγαλύτερο! Ο Μπαρτζάλι ήταν σκληρός και υπέροχος στα νιάτα του, αλλά πολύ αργός. Τον Μπονούτσι τον έβγαλε στο σφυρί η Γιουβέντους κάποια στιγμή και τελικά τον αγόρασε η Μίλαν, γιατί αγοραστής από το εξωτερικό δεν βρέθηκε: αν η Γιούβε είχε αποφασίσει να πουλήσει τον Σιρέα ή τον Καμπρίνι όταν αυτοί μεσουρανούσαν στη δημοπρασία της πώλησης θα έπαιρναν μέρος όλοι οι πλούσιοι της Ευρώπης.
Πεντάρα
Κάποτε είχα γράψει πως ο Κελίνι, ο Μπονούτσι και ο Μπαρτζάλι στην Ιταλία του 1982, που υπήρχαν ο Σιρέα, ο Κολοβάτι, ο Τζεντίλε και ο Καμπρίνι δεν θα ήταν στην αποστολή. Οι τωρινοί ιταλοί αμυντικοί της Ιντερ από τον Νέστα και τον Καναβάρο θα ζητούσαν αυτόγραφα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Ιντερ: είναι γενικότερο. Οι αμυντικοί της Λάτσιο δέχθηκαν γκολ από την Μπόντο στο Ολίμπικο της Ρώμης στην παράταση και η ομάδα τους αποκλείστηκε. Η Γιούβε δέχθηκε φέτος τρία γκολ από την PSV και η Μίλαν δεν μπόρεσε να κρατήσει το μηδέν στα δύο ματς με τη Φέγενορντ. Η Μπολόνια δέχθηκε γκολ σχεδόν σε όλα τα ματς που έδωσε στη League Phase του Τσάμπιονς Λιγκ και αποκλείστηκε νωρίς νωρίς. Η Αταλάντα έδειξε τεράστιες αδυναμίες στην άμυνα με αντίπαλο την Κλαμπ Μπριζ μολονότι πέρυσι είχε κατακτήσει το Γιουρόπα Λιγκ. Η Ρόμα φέτος στην ίδια διοργάνωση αποκλείστηκε από την Αθλέτικ Μπιλμπάο γιατί κι αυτή δεν κατάφερε να κρατήσει το μηδέν σε τουλάχιστον ένα από τα δύο ματς. Οπως και η Φιορεντίνα στο Conference League στα ματς με την Μπέτις.
Απίθανο
Οι Ιταλοί έχουν χαθεί σε δρόμους που δεν γνωρίζουν. Δεν θα μου κάνει εντύπωση η Εθνική τους να μην προκριθεί ούτε στο επόμενο Μουντιάλ. Με βασικούς τον Ντι Μάρκο και τον Μπαστόνι μού μοιάζει απίθανο…