Μετράμε αντίστροφα για το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ γυναικών και μια από τις καλύτερες παίκτριες της Εθνικής μας, η Ελεάννα Χριστινάκη, δεν κρύβει το όνειρο της ομάδας που είναι ένα μετάλλιο, στέκεται στην παρουσία του κόσμου θεωρώντας ότι το ΣΕΦ μπορεί να γίνει η απόλυτη έδρα, δεν ξεχνά τις μεγάλες άτυχες, την Ελενα Τσινέκε και την Αννα-Νίκη Σταμολάμπρου ενώ θεωρεί ότι το γυναικείο μπάσκετ μπορεί να αφήσει το στίγμα του και στη χώρα μας, μέσω του Ευρωμπάσκετ που θα φιλοξενήσουμε. Η Χριστινάκη ήταν από τις πρωταγωνίστριες του Ολυμπιακού στο εφετινό νταμπλ και αναμένεται να βοηθήσει ιδιαίτερα και την αγαπημένη της Εθνική ομάδα.
Πόσο ξεχωριστό είναι να αγωνίζεσαι σε Ευρωμπάσκετ στην πατρίδα σου;
«Είναι κάτι που δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Το να εκπροσωπείς τη χώρα σου σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση είναι ήδη τεράστια τιμή, αλλά όταν αυτό γίνεται μπροστά στο δικό σου κοινό, στην πατρίδα σου, η συγκίνηση και η ευθύνη πολλαπλασιάζονται. Είναι σαν να κουβαλάς όλη την Ελλάδα μαζί σου στο παρκέ».
Μπορεί το ΣΕΦ να μετατραπεί σε μια ζεστή έδρα για την Εθνική;
«Απόλυτα. Εχουμε δει τι μπορεί να κάνει ο έλληνας φίλαθλος όταν πιστεύει σε μια ομάδα. Αν το ΣΕΦ γεμίσει με παλμό και πάθος, τότε πραγματικά μπορεί να γίνει ο έκτος παίκτης μας. Θέλουμε τον κόσμο δίπλα μας, η παρουσία του μπορεί να μας απογειώσει».
Ξυπνάει μνήμες 1987;
«Αναμφίβολα. Εκείνη η χρονιά είναι χαραγμένη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και στην ψυχή κάθε Ελληνα. Αντλούμε έμπνευση από εκείνη την ομάδα, όχι μόνο για τις επιτυχίες της, αλλά και για το πώς κατάφερε να ενώσει όλη τη χώρα. Θέλουμε κι εμείς να γράψουμε τη δική μας ιστορία».
Ποιος είναι ο βασικός στόχος μας και ποιος ο στόχος όνειρο για την ομάδα;
«Ο βασικός μας στόχος είναι να παρουσιαστούμε ανταγωνιστικές, να περάσουμε από τη φάση των ομίλων και να δίνουμε κάθε φορά τον καλύτερό μας εαυτό, χτίζοντας δυναμική αγώνα με τον αγώνα. Θέλουμε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε να βρισκόμαστε ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
Οσο για το όνειρο… φυσικά και υπάρχει. Ενα μετάλλιο θα ήταν το απόλυτο. Μια διάκριση που θα μείνει, που θα αλλάξει τη σελίδα στο ελληνικό γυναικείο μπάσκετ. Είναι δύσκολο, το ξέρουμε, αλλά γι’ αυτό ακριβώς το παλεύουμε γιατί τα όνειρα είναι εκεί για να μας πάνε πιο μακριά απ’ ό,τι φανταζόμασταν».
Πρέσβειρες της διοργάνωσης είναι τρεις εμβληματικές παίκτριες. Η Αννυ Κωνσταντινίδου, η Εβίνα Μάλτση και η Αναστασία Κωστάκη. Πόσο σας εμπνέουν και πόσο κοντά είναι στην ομάδα;
«Είναι τεράστια τιμή να έχουμε κοντά μας τρεις γυναίκες που όχι μόνο έχουν γράψει ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά έχουν ανοίξει τον δρόμο για εμάς. Η παρουσία τους και μόνο αποτελεί πηγή έμπνευσης με τη διαδρομή, το ήθος και τη μαχητικότητά τους μας θυμίζουν καθημερινά τι σημαίνει να παλεύεις με ψυχή».
Οι μεγάλες άτυχες Ελενα Τσινέκε και Αννα-Νίκη Σταμολάμπρου θα είναι δίπλα σας κάθε στιγμή. Το μήνυμα που θα ήθελες να τους στείλεις;
«Είναι πραγματικά σκληρό να μην έχεις κοντά σου δύο τόσο σημαντικές παίκτριες. Η Ελενα και η Αννα-Νίκη έδωσαν τα πάντα για να είναι εδώ και ξέρουμε πόσο το ήθελαν. Ο τραυματισμός δεν τις βγάζει έξω από την ομάδα, τις κρατά μέσα μας ακόμα πιο δυνατά.
Τους λέμε απλά: Είστε μαζί μας. Σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα, σε κάθε στιγμή που θα παλέψουμε. Το ταξίδι αυτό είναι και δικό σας. Και θα κάνουμε τα πάντα για να σας κάνουμε περήφανες».
Εχεις πάρει μάστερ στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού. Πόσο μπορείς να βοηθήσεις βάσει της εμπειρίας σου τις συμπαίκτριές σου και πόσο βοηθάει γενικά η ψυχολογία στον αθλητισμό;
«Η ψυχολογία είναι θεμέλιο της αθλητικής απόδοσης. Το σώμα προπονείται καθημερινά, αλλά αν το μυαλό δεν είναι καθαρό και έτοιμο, τίποτα δεν λειτουργεί όπως πρέπει. Η διαχείριση του άγχους, της πίεσης, των προσδοκιών αλλά και των συναισθημάτων που φέρνουν οι νίκες και οι ήττες είναι εξίσου σημαντική με οποιοδήποτε τεχνικό ή τακτικό κομμάτι. Μέσα στην ομάδα προσπαθώ να είμαι ένα αγωνιστικό στήριγμα. Θέλω οι συμπαίκτριές μου να νιώθουν πως, ό,τι κι αν γίνεται στο παιχνίδι, έχουν δίπλα τους έναν άνθρωπο που παλεύει μαζί τους. Δίνω ενέργεια και δύναμη. Είμαι εκεί στη δύσκολη στιγμή όχι απαραίτητα με λόγια, αλλά με τη στάση μου. Με μια άμυνα, ένα ριμπάουντ, ένα «πάμε». «Μαζί» είναι και το μότο της Εθνικής, οπότε όλες είμαστε μαζί και στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα».
Θεωρείς ότι μέσω του Ευρωμπάσκετ θα προβληθεί ακόμα περισσότερο το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα;
«Είναι μια τεράστια ευκαιρία. Οταν ο κόσμος δει από κοντά το πάθος, την ποιότητα και τη σκληρή δουλειά που υπάρχει στο γυναικείο μπάσκετ, θα το αγκαλιάσει. Ελπίζουμε αυτό το Ευρωμπάσκετ να είναι σημείο καμπής».
Εχει τη θέση που του αξίζει και αν όχι, ζηλεύετε την αντίστοιχη προβολή που έχει στην Ευρώπη;
«Δυστυχώς ακόμα δεν έχει τη θέση που του αξίζει. Η σύγκριση με άλλες χώρες, ειδικά στη Δυτική Ευρώπη, δείχνει πόσο πίσω είμαστε στην προβολή. Δεν είναι ζήλια, είναι απλώς μια διαπίστωση. Θέλουμε και εμείς τις ίδιες ευκαιρίες, το ίδιο ενδιαφέρον, την ίδια στήριξη».
Ποιο είναι το όπλο της ομάδας μας σε αυτή τη διοργάνωση αγωνιστικά;
«Η συνοχή μας και η αμυντική μας συνέπεια. Είμαστε μια ομάδα που δουλεύει μαζί, που μάχεται για κάθε κατοχή και έχει χτίσει χημεία. Οταν παίζουμε ενωμένες, μπορούμε να κοντράρουμε οποιονδήποτε αντίπαλο».
Θεωρείς κλειδί τον αγώνα με την Τουρκία και αν μπούμε στην τελική φάση αλλάζουν τα δεδομένα;
«Ο αγώνας με την Τουρκία είναι σίγουρα κρίσιμος, τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά. Μια νίκη εκεί μπορεί να μας δώσει τεράστια ώθηση. Αν περάσουμε στην τελική φάση, όλα γίνονται. Από εκεί και πέρα, παίζει ρόλο και η στιγμή, η πίστη και το momentum».
Πώς σου φαίνεται το «θηλυκός Αντετοκούνμπο» που σου είχαν «κολλήσει» στις ΗΠΑ;
«Είναι μεγάλη τιμή να με συγκρίνουν με έναν αθλητή που έχει καταφέρει τόσα πολλά και που έχει αφήσει το στίγμα του όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά και έξω από το παρκέ. Ο Γιάννης είναι ένας παίκτης με απίστευτη δουλειά, ταπεινότητα και καρδιά, που έχει εμπνεύσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Ταυτόχρονα, όμως, καμία δεν μπορεί να γίνει «θηλυκός κάποιος άλλος». Εγώ είμαι η Ελεάννα, με τη δική μου πορεία, τα δικά μου δυνατά σημεία και τα δικά μου όνειρα. Εκτιμώ πολύ τη σύγκριση γιατί δείχνει σεβασμό και αναγνώριση, αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι να χτίσω και να τιμήσω τη δική μου ταυτότητα στον χώρο του μπάσκετ».
Πόσο δυνατή πρέπει να είναι μια παίκτρια για να ξεπεράσει έναν σοβαρό τραυματισμό και πώς λειτούργησε σε σένα αυτό;
«Θέλει δύναμη, υπομονή και πίστη. Ο τραυματισμός μπορεί να σε λυγίσει, αλλά μπορεί και να σε χτίσει εκ νέου. Εγώ έγινα πιο ώριμη, πιο αποφασισμένη. Εμαθα να εκτιμώ το παιχνίδι ακόμα περισσότερο. Η επιστροφή είναι πάντα μια εσωτερική νίκη».
Από το μπαλέτο και το πιάνο στα παρκέ. Πόσο σε βοήθησαν τα δύο πρώτα στο να έχεις αρμονία και στο μπάσκετ;
«Το μπαλέτο μού έδωσε έλεγχο σώματος, ισορροπία και χάρη στην κίνηση. Το πιάνο μου δίδαξε πειθαρχία και συγκέντρωση. Και τα δύο με βοήθησαν να βλέπω το μπάσκετ όχι μόνο ως άθλημα, αλλά και ως τέχνη με ρυθμό, συντονισμό και έκφραση».