Οι παλαιότεροι θα το θυμούνται: πώς έλεγαν σε εκείνα τα γλυκανάλατα προπαγανδιστικά της δεκάρας «ένα τραγούδι για την Ευρώπη»; Μάλλον ήρθε η ώρα για κάτι νέο και, δυστυχώς, μακράν πιο πραγματικό. Που θα μπορούσε άνετα να καταγραφεί ως απόλυτο δείγμα της σημερινής «ενωσιακής» ευρωπαϊκής, γαλλικής και μη, απροσμέτρητης πολιτικής παρακμής: η Μπριζίτ Μακρόν να γράφει εν τέλει εκείνη Ιστορία αντί του προέδρου της Γαλλίας συζύγου της. Και τι Ιστορία γράφει η Μπριζίτ. Μα και τι είναι εκείνη που, τελικά, δεν έγραψε ο κάποτε πολλά υποσχόμενος άνδρας της…
Το επίπεδο αυτής της κωμικοτραγωδίας, με έμφαση στο δεύτερο συνθετικό, εκφράστηκε γλαφυρά από ένα πρόσωπο που είναι δυσάρεστο να του αναγνωρίζει κανείς δίκιο – πλην όμως η αλήθεια είναι υπέρτατη αξία: «Μήπως ήταν το χέρι του Κρεμλίνου;». Με αυτό το τραγικά εξευτελιστικό «ερώτημα» σχολίασε η καθ΄ έξιν απαράδεκτη εκπρόσωπος Τύπου της Μόσχας Ζαχάροβα το διαβόητο πλέον αυτό χαστούκι της αυστηρής μαντάμ Μπριζίτ, ασφαλώς παλαιών αρχών δασκάλας προς τον… μικρό Εμανουέλ, μάλλον κακό μαθητή της… Ε, όχι, συγγνώμη, λάθος: ο λόγος για τη σύζυγο του Εμανουέλ Μακρόν και για τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, της μόνης πυρηνικής δύναμης της ΕΕ και δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της.
Ομως έτσι, και βεβαίως χωρίς να το αντιλαμβάνεται, η μαντάμ Μπριζίτ, που προφανώς την τρέμουν όλα τα παιδάκια στην τάξη, έγραψε Ιστορία: γιατί αυτή η αδιανόητη πράξη, για την οποία, μην το ξεχνάμε, οι «κανονικοί» άνθρωποι θα περνούσαν από το Αυτόφωρο και, μετά, από δίκη και ίσως και από τη φυλακή, συνιστά την επιτομή του πλήρους εξευτελισμού, σε όλο του το βάθος και την έκταση, που χαρακτηρίζει σήμερα όσο τίποτε άλλο όχι μόνον τον ίδιο τον σύζυγό της, μα δυστυχώς και την πορεία της μεγάλης χώρας του επί των ημερών του και, εξίσου, της πνιγμένης στην υποκρισία προς πάσα κατεύθυνση Ευρώπης στο σύνολό της. Που έχει πια καταντήσει ακριβώς αυτό: για χαστούκια. Τα οποία και διαρκώς από παντού εισπράττει. Εξού και η αυταρχική «πρώτη κυρία» της Γαλλίας έγραψε έτσι σε λίγα δευτερόλεπτα πιο «βαριά» Ιστορία από όση μπόρεσε τελικά ο επί δύο θητείες πρόεδρος της Γαλλίας, πάλαι ποτέ φορέας ελπίδων από καιρό πια χαμένων σύζυγός της.
Αλλά το κακό δεν περιορίζεται στον Μακρόν: ποιος δεν θυμάται την άλλη φαρσοκωμωδία με τον προκάτοχό του Ολάντ, ο οποίος έφευγε κρυφά από το Ελιζέ καβάλα σε… παπάκι για να πάει στη φωλίτσα της ερωμένης του; Και την, ακόμα μεγαλύτερη, τραγωδία; Οτι τον πήραν και χαμπάρι! Πρέπει λοιπόν κανείς να αναρωτηθεί: είναι δυνατόν με τέτοια μυαλά και, κυρίως, με τέτοιους χαρακτήρες, τέτοιοι γάλλοι πρόεδροι να σταθούν ισότιμα και να εκπροσωπήσουν και αποτελεσματικά τόσο τη Γαλλία όσο και τα αληθινά συμφέροντα που θα έπρεπε να έχει μια γνησίως ενωμένη Ευρώπη, επάξια απέναντι στους γερμανούς καγκελαρίους που φυσικά, αντιθέτως, είναι ισχυροί, σοβαροί, με στόχους και σχέδιο, πάντα σε αυτά πειθαρχημένοι, και βεβαίως κάνουν ανενόχλητοι ό,τι θέλουν, όχι για την Ευρώπη, αλλά για τη γερμανική ηγεμονία επ’ αυτής; Ή απέναντι στον Τραμπ; Οσο για τον Πούτιν; Αυτό άσ’ το καλύτερα…