Ερχεται κάποτε αυτή η στιγμή που ξεχειλίζει το ποτήρι. Καρτερικά περίμενες αυτή την τελευταία στάλα για να σε λυτρώσει από τα τόσα βάσανα και τώρα καταλαβαίνεις ότι ήρθε η ώρα της. Που λες αυτό ήταν, σταματάω να ζω μέσα στο ψέμα και στην προσποίηση. Μια μαριονέτα ψεύτικη στα χέρια των άλλων. Ερχεται κάποτε αυτή η στιγμή που λες «φτάνει». Δεν μου αξίζει μια τέτοια ζωή που να μην είμαι ο εαυτός μου, βαρέθηκα να συμβιβάζομαι και να αναβάλλω συνεχώς την ευτυχία μου, τα χρόνια να περνούν και να μην μπορώ να βρω πουθενά και σε τίποτα το εσωτερικό μου αντίκρισμα.
Ερχεται κάποτε αυτή η στιγμή που το επόμενό σου βήμα είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, που λες «δεν πάει άλλο θα πάω μπροστά και ας διαλυθούν όλα πίσω μου γιατί στο τέλος θα διαλυθώ εγώ αν συνεχίσω έτσι». Η ύπαρξή σου ουρλιάζει από απόγνωση και θες να μετατρέψεις το πένθιμο σε γιορτινό. Και τότε παίρνεις τη μεγάλη απόφαση. Τη στιγμή αυτή θα τη θυμάμαι για πάντα. Ανοιξα την ντουλάπα, πήρα όλα τα ανδρικά μου ρούχα, τα έβαλα σε σακούλες σκουπιδιών και τα πέταξα στον κάδο. Εμεινα μόνο με ένα φόρεμα, μια νέα αρχή και μια καρδιά γεμάτη από χαρά και αισιοδοξία. Είμαι πια η Φένια η γυναίκα που πάντα ήμουν αλλά από αυτή τη στιγμή και μετά θα έχει ανάσα, ζωή, σάρκα και αίμα.