Αντιμέτωπη με το ισραηλινό «σφυροκόπημα», τις πιέσεις της Δύσης και το ενδεχόμενο μιας νέας μαζικής κοινωνικής εξέγερσης, η θεοκρατία στο Ιράν δεν έχει μεγάλο εύρος επιλογών – Το «χειρότερο σενάριο» και ο κρίσιμος ρόλος του Τραμπ
Οι επιθέσεις του Ισραήλ σε στρατηγικούς στόχους στο Ιράν είναι μόνο το ένα κομμάτι του προβλήματος για το καθεστώς της Τεχεράνης. Ο τρόπος με τον οποίο οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ όπως αποδεικνύεται έχουν μετατρέψει στην πίσω αυλή του Τελ Αβίβ όχι μόνο την Τεχεράνη αλλά και ολόκληρη τη μεθόριο της χώρας και ειδικά τα στρατηγικά σημεία του περιβόητου πυρηνικού της προγράμματος είναι το δεύτερο και μάλλον το σημαντικότερο.
ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΕΔΩ
Η απάντηση του Ιράν από μόνη της δείχνει πράγματα αλλά ακόμη δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει η χώρα που από το 1979 χάραξε μία ξεκάθαρη γραμμή με τη Δύση και τους «τρόπους» της. Για τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη του Ιράν και τους Φρουρούς της Επανάστασης – το ειδικό σώμα στρατού που η ιδέα και ο σκοπός της δημιουργίας του ήταν από την αρχή να διαφυλάξει το καθεστώς βασικά από τον ίδιο τον εθνικό στρατό της χώρας σήμερα τα πράγματα είναι για πρώτη φορά πραγματικά δύσκολα… Για το Ιράν το ίδιο υπάρχουν αρκετοί δρόμοι, οι οποίοι υπό προϋποθέσεις είναι δυνατό να την οδηγήσουν σε ένα διαφορετικό – αν όχι καλύτερο – μέλλον, για τους «Μουλάδες» δεν είναι τέτοιο το εύρος των επιλογών…
Το επικίνδυνο ζύγι της επιβίωσης…
Αν το καθεστώς στην Τεχεράνη, έχοντας δει και υπολογίσει σήμερα τη ζημιά που έχουν υποστεί οι πυρηνικές αλλά και οι στρατιωτικές του εγκαταστάσεις, πιστεύει πως υπάρχει περιθώριο πίεσης που θα οδηγήσει τις ΗΠΑ στο να βάλουν ένα στοπ στο Ισραήλ, έστω και με αντίτιμο την υπογραφή μίας συμφωνίας με την Ουάσιγκτον τότε θα κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση συνεχίζοντας για το εσωτερικό τους ακροατήριο να πλήττουν στόχους – ή να το επιχειρούν – στο Ισραήλ.
Εάν η κατάσταση και η ζημιά στο πυρηνικό πρόγραμμα είναι από αυτές που έχουν πάει απλά τη «ολοκλήρωση» όπως την οραματίζεται η Θεοκρατία που κρατά τα ινία της χώρας μερικά χρόνια πίσω, τότε ίσως η πρόταση Τραμπ να είναι και ιδανικό «σωσίβιο». Αν πάλι οι ζημιές σε υποδομές και προσωπικό είναι τέτοιες που απλά το καθιστούν ανέφικτο τότε η επιλογές για την Τεχεράνη είναι μόλις δύο: παλεύουμε ή πεθαίνουμε… Παραδόξως αυτό ακριβώς το αφήγημα εξέφρασε και ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου σε ομάδα Γερουσιαστών που το επισκέφθηκαν πριν από λίγες ημέρες στην Ιερουσαλήμ και προσπάθησαν να τον μεταπείσουν να αναβάλλει για ακόμη μια φορά το σχέδιο που έχει χαράξει από τις 7 Οκτωβρίου του 2023.
Εάν στο «ζύγι» της κατάστασης προστεθεί στα βάρη των Αγιατόλαχ και μία νέα μαζική κοινωνική εξέγερση η μόνη οδός για τη Θεοκρατία θα είναι η μάχη μέχρις εσχάτων… Εάν τα δεδομένα είναι τόσο συντριπτικά εναντίον τους, δεν είναι καθόλου απίθανο ή μακρινό σενάριο τα οπλοστάσια της χώρας στα οποία ακόμη και οι πλέον ενημερωμένοι Αμερικανοί πολιτικοί και στρατιωτικοί κύκλοι επιφυλάσσονται θα ανοίξουν διάπλατα… Είναι αυτό το άνοιγμα που δεν έχει κρύψει πως και το ίδιο το Ισραήλ φοβάται, καθώς αν από τα χθεσινά πλήγματα είχε τρεις νεκρούς – τους πρώτους στα χρονικά της συγκεκριμένης μακράς διαμάχης – τότε σε μία «ηρωική» έξοδο του καθεστώτος ένα ακραίο σενάριο εκατοντάδων νεκρών και ζημιών στον αστικό ιστό του Ισραήλ θα πρέπει να υπολογιστεί.
Οι ΗΠΑ που πρέπει να εμφανιστούν και ο σαρωτικός Νετανιάχου
Η σημερινή κρίση στη Μέση Ανατολή είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει προηγούμενο και μοιάζει επίσης δεδομένο πως μετά το πέρας της θα υπάρχουν αλλαγές που θα σημαδέψουν την περιοχή τουλάχιστον για τον αιώνα που διάγουμε. Το διακύβευμα είναι μεγάλο και παγκόσμιο και απαιτεί δυναμική και πολυεπίπεδη επανεμφάνιση των ΗΠΑ. Εάν έχουν βάση τα όσα ακούγονται στην Ουάσιγκτον πως ο Πρόεδρος της χώρας γνώριζε για την επίθεση αλλά ήταν και ο μόνος που είχε γνώση τότε υπάρχει ζήτημα…
Η διαχείριση της συγκεκριμένης κατάστασης απαιτεί «βαριά» διπλωματία και επίγνωση πως η αποτυχία δεν θα έχει τοπικό μόνο αντίκτυπο. Οι κινήσεις δεν πρέπει να αφεθούν στα χέρια των λίγων αλλά θα πρέπει να υπολογιστεί πως το μέλλον της περιοχής δεν θα πρέπει να θέτει ξανά σε κίνδυνο τις νέες ισορροπίες που θα οικοδομηθούν ανεξάρτητα από τις εξελίξεις.
Ο Τραμπ δεν μπορεί να βασιστεί σε μία δέσμευση βραχύβια αλλά θα πρέπει να αξιώσει – η στην ανάγκη να απαιτήσει – μία λύση με ορίζοντα μακρύ. Για να το επιτύχει αυτό η Ουάσιγκτον δεν αρκεί μόνο η συναίνεση ή η ανάγκη του Ιράν αλλά και η συνδρομή του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου μετά τον Μπάιντεν έχει καταφέρει με διαφορετικό τρόπο να «παίξει μπάλα» και τον Τραμπ. Οι αμερικανικές κινήσεις ούτε μία στιγμή δεν τον κλόνισαν και τα «τερτίπια» δεν τον τρόμαξαν.
Ο Νετανιάχου ακολουθεί χωρίς «αναστροφές» και παρεκκλίσεις το σχέδιο που ο ίδιος έχει χαράξει. Οι συνθήκες αλλάζουν αλλά η δική του στάση καθόλου και αυτό είναι κάτι που είναι απαιτητό εάν εκτός από ακόμη μια χώρα ερείπια οι ΗΠΑ επιθυμούν μία κατάσταση «αυθεντικής» κανονικότητας στην περιοχή. Το Ισραήλ θα βγει μέσα από όλο αυτό πολύ δυνατότερο και πολύ πιο σίγουρο πως οι απειλές για την ύπαρξή του εάν διατυπωθούν ξανά αυτό θα γίνει μετά από δεκαετίες. Θα πρέπει με κάποιον τρόπο όμως και να αποδεχθεί πως ο χρόνος και οι καταστάσεις αργά ή γρήγορα κερδίζουν και τους πιο ισχυρούς και μέσα από αυτό το πρίσμα να καθίσει και να συναινέσει σε μία ουσιαστική συζήτηση και με δικές του δεσμεύσεις για την επόμενη ημέρα.
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Το άρθρο «Ζύγι» ζωής και θανάτου από την Τεχεράνη: Προς συμφωνία με ΗΠΑ ή μάχη μέχρις εσχάτων; εμφανίστηκε πρώτα στο Cyprus Times.