Κλισέ ή όχι, δεν υπάρχει πιο περιγραφικός για την αποχώρηση ενός παράγοντα, που η μακροβιότητα του μπαίνει στο ίδιο κάδρο με ηγέτες κομμουνιστικών καθεστώτων και Μητροπολίτες.
Αυτοί βέβαια διορίζονται ή εκλέγονται το πολύ μια φορά, ο Κατσαρής υπερψηφιζόταν σταθερά στις εκλογές του ΑΣ.
Και σίγουρα δεν είναι τυχαίο πως το κατάφερνε αδιάλειπτα, για σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Καθ΄ όλη την διάρκεια της θητείας του τα τμήματα του ερασιτέχνη είχαν αξιοπρεπέστατη παρουσία και υπόψιν πως δεν είχε πάντα την βοήθεια της ΠΑΕ, όπως συνέβαινε διαχρονικά με τους ομολόγους του, όπου τα μικρότερα τμήματα είναι «υιοθετημένα» από τον ποδοσφαιρικό ιδιοκτήτη που τσοντάρει όποτε χρειαστεί.
Την μισή του θητεία ο Κατσαρής όχι μόνο δεν είχε βοήθεια από την ΠΑΕ, αλλά επωμιζόταν ο ίδιος μεγάλο μέρος των προβλημάτων της, με αποκορύφωμα την προστασία του γηπεδικού φιλέτου.
Το εποφθαλμιούσαν και ο Μπατατούδης και ο Γούμενος και πολλοί υποψήφιοι, εκείνος όμως το διαφύλαττε ως κόρη οφθαλμού.
Σε εποχές πενίας, ήθελε γερό στομάχι για να μην διαβούν την περίφραξη οι λογής λογής υφιστάμενοι ή αδέσποτοι εν δυνάμει «επενδυτές», που διέδιδαν πως ελέω Κατσαρή δεν μπορούσαν να δαπανήσουν τα αμύθητα ποσά που υπόσχονταν.
Κι ενώ πραγματικός στόχος τους ήταν να κατασκευάσουν ένα εμπορικό κέντρο, όπου κάπου μέσα θα υπήρχε κι ένα γήπεδο για να παίζει μια ομάδα.
Το ίδιο είχε ζητήσει και ο Ιβάν Σαββίδης κατά την πρώτη του απόπειρα να αγοράσει την ΠΑΕ το 2006. Με την διαφορά πως εκείνος το είχε ζητήσει φωναχτά κι όταν αντιλήφθηκε την ορθότητα των επιφυλάξεων του ερασιτέχνη, επέστρεψε το 2012 χωρίς την συγκεκριμένη προϋπόθεση στην ατζέντα.
Ο Κατσαρής είχε το χάρισμα να βγάζει τους πάντες κάρτα στο λεπτό, η αρχική εμφάνιση των Σαχπατζίδη-Φλωρίδη είχε πείσει πολλούς ότι πρόκειται για σοβαρούς επενδυτές, ο Κατσαρής όμως κατάλαβε από την πρώτη στιγμή πως το δίδυμο Μπόλεκ και Λόλεκ ήταν πιο αξιόπιστο.
Διέθετε και την δέουσα ρητορική εννοείται, ως θεματοφύλακας του συλλόγου απαγορευόταν να μιλάει απότομα και απόλυτα, ακόμα κι αν υπήρχαν περιπτώσεις που πραγματικά το άξιζαν.
Χρησιμοποιούσε άριστα την διπλωματική γλώσσα φωτογραφίζοντας διακριτικά τα πάντα, σε βαθμό που δεν σήκωνε παρερμηνείες. Από την πρώτη στιγμή ήταν σε θέση να μαντέψει την κατάληξη, αλλά ως πρόεδρος του ΑΣ δεν μπορούσε να εκφραστεί δημόσια περί Μπόλεκ και Λόλεκ, ούτε για επενδυτές που κίνητρό τους ήταν αποκλειστικά το γήπεδο.
Παροιμιώδης ήταν και η γαλήνη του, μπορεί να έπεφτε βόμβα Ναπάλμ εκεί που έπινε τον καφέ του κι ενώ άπαντες έτρεχαν να απομακρυνθούν από το οικοδομικό τετράγωνο, εκείνος να μην είχε ολοκληρώσει την στροφή του κεφαλιού του στο σημείο της έκρηξης, μονολογώντας «τι θόρυβος είναι πάλι αυτός βρε παιδάκι μου…»
Η Ολύμπια ηρεμία του μαζί με την αντιληπτική του ικανότητα, ήταν που του εξασφάλισαν την…αιώνια παρουσία στον προεδρικό θώκο.
Γράφω τα παραπάνω όχι για να αποδώσω φόρο τιμής σε κάποιον που λόγω χαμηλού προφίλ ουδέποτε θα τον αναζητούσε, αλλά για να καταστούν σαφείς οι λόγοι που η συντριπτική πλειοψηφία σοκαρίστηκε με την στάση που κράτησε στο πρόσφατο θέμα κατασκευής του νέου γηπέδου.
Ακόμα κι οι υποστηρικτές του δόγματος «γήπεδο με κάθε τίμημα», παραδέχονται πως ο αποκλεισμός του Ιβάν Σαββίδη από την διαδικασία συζητήσεων ή η μη ενημέρωση του έστω για την εξέλιξή τους, ήταν απόφαση που στερούνταν εντιμότητας.
Και γι αυτό η πτώση μας από τα σύννεφα, ήταν διπλά επίπονη.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι άδικο να ακυρωθεί η παρουσία και η προσφορά του από ένα και μόνο γεγονός, ακόμα κι αυτό δεν αφορά μια αβλεψία ή κακή εκτίμηση.
Κι από την άλλη πλευρά όμως, επίσης δεν είναι άδικο αυτό που λένε πως η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει…