Αν και εμπλουτισμένη με στοιχεία ενός καινοφανούς πολιτικού θεάματος, η χθεσινή πολυαναμενόμενη κοινοβουλευτική αναμέτρηση δεν έκανε επί της ουσίας κανέναν σοφότερο σχετικά με τον καταλογισμό των πολιτικών ευθυνών για τη σιδηροδρομική τραγωδία που συντάραξε την κοινή γνώμη. Ούτε, βέβαια, συνετέλεσε σε κάποια δραματική μεταβολή των στάσεων της τελευταίας απέναντι στο όλο πολιτικό σύστημα. Παρά ταύτα, δεν υπήρξε ούτε αδιάφορη ούτε «αναίμακτη». Αντιθέτως επιτάχυνε τη δημιουργία των νέων δεδομένων που τον τελευταίο καιρό φαίνεται να εξελίσσονται σε καθοριστικά για την τροπή που θα λάβει ο κομματικός ανταγωνισμός στο άμεσο, ίσως δε και στο απώτερο μέλλον.
Το πρώτο αφορά την ενίσχυση της θέσης και του ρόλου των λεγόμενων αντισυστημικών δυνάμεων με τη διαιρετική τομή που τα διαχωρίζει από τα κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης να καθίσταται κυρίαρχη.
Το δεύτερο αφορά την εμβάθυνση του χάσματος που έχει δημιουργηθεί εντός της Κεντροαριστεράς, με τη μακροσκελή απολογία του Χρήστου Σπρίτζη να συνιστά απλώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των αδυσώπητων «κατηγορώ» που μοιάζουν πια να κανοναρχούν τις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Ο Γιώργος Σεφερτζής είναι πολιτικός επιστήμονας – αναλυτής
Αναμενόμενο σκηνικό
με μια πρωτοτυπία
Με τη συγκάλυψη ή την εργαλειοποίηση; Με την εσχάτη προδοσία ή την τοξικότητα; Με το κακούργημα, το πλημμέλημα ή την αθωότητα; Με την ποινική ή την πολιτική ευθύνη; Αναμενόμενο σκηνικό με την πρωτοτυπία της παραπομπής με την πεποίθηση αθωότητας!
Καμιά κατηγορία, όσο ηχηρά και αν εκφέρεται, δεν μπορεί να αποκρύψει την αποτυχία μας ως κράτους να ξεπεράσουμε τον θεσμικό μας ακρωτηριασμό. Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να αποδίδουμε δικαιοσύνη και να υπερβαίνουμε τις παθογένειες, αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Το έγκλημα των Τεμπών και η διαχείρισή του παραμένει κορυφαία απόδειξη παρακμής.
Σκληρά λόγια, κενά έδρανα, αποχωρήσεις και ψηφοφορίες με την αλήθεια καχεκτικό κομπάρσο στις διαφορετικές κομματικές εκδοχές. Και ένας νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών να δηλητηριάζει και να εμπεδώνει τη γενικευμένη αίσθηση ατιμωρησίας. Τοξικότητα και λαϊκισμός ανθούν εκεί που οι θεσμοί πάσχουν. Είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία.
Ο Γρηγόρης Τσιμογιάννης είναι σύμβουλος Στρατηγικής Επικοινωνίας στην Precise Strategy