«Εχει ξεκινήσει νέα πυραυλική επίθεση εναντίον των κατεχόμενων εδαφών»: έτσι μετέδωσε η ιρανική τηλεόραση το βράδυ της Δευτέρας το νέο κύμα επιθέσεων κατά του Ισραήλ. Ως «κατεχόμενα εδάφη» εννοεί ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ, που όμως η μεσαιωνική ισλαμική θεοκρατία της Τεχεράνης δεν αναγνωρίζει ως τέτοιο: το αντιμετωπίζει ως… κατοχική δύναμη και μάλιστα στην ολότητά του. Το Ιράν αρνείται στο Ισραήλ απλώς το δικαίωμα να υπάρχει, αλλά ακόμα και το… γεγονός ότι υπάρχει. Το Ιράν, που βρίσκεται πίσω από τους Χούθι, από τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς και ποιος ξέρει από ποιες άλλες μικρές ή μεγαλύτερες τρομοκρατικές τζιχαντιστικές οργανώσεις και δράσεις και με πόσα αθώα θύματα σε ποια μέρη του κόσμου. Το Ιράν, που επιχειρεί πολύ καιρό να καταστεί πυρηνική δύναμη και που τα επικίνδυνα όνειρά του έσβησαν προχθές από την επίθεση που εξαπολύθηκε από τα κατ’ αυτό «κατεχόμενα εδάφη» ακριβώς με έναν στόχο: να μην καταλήξουν τέτοια. Ή, πολύ χειρότερα, να μην γίνουν πεδίο βολής των όπλων που επιχειρεί να αναπτύξει και που με υποκρισία και επιπολαιότητα η Ευρώπη, όπως και εν πολλοίς οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει τρόπος να τα βρουν μαζί του.
Η εξουδετέρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν θα έπρεπε να φέρει τεράστια ανακούφιση όχι, προφανώς, μόνον στο ίδιο το Ισραήλ που ανέλαβε τον κίνδυνο και το κόστος της, μα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Και φυσικά αυτό ακριβώς συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Γιατί ο τρόμος που αντιπροσωπεύει ένα τέτοιο οπλοστάσιο στα χέρια αυτού του καθεστώτος επεκτείνεται πέραν του πρώτιστου στόχου του τον οποίο έχει θέσει ως υπαρξιακό σκοπό του να αφανίσει από προσώπου γης. Οποιοι λοιπόν ενοχλούνται από την επίθεση στις πυρηνικές και άλλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης, καλό θα είναι να επαναξιολογήσουν τον κίνδυνο. Επίσης, να αναλογιστούν εάν η διαρκής ρητορική της θεοκρατίας του Ιράν νομιμοποιεί ή όχι την αυτοάμυνα της χώρας που εν προκειμένω δεν μπορούσε να είναι άλλη παρά αυτή η μορφή εξουδετέρωσης. Παράλληλα, πρέπει κανείς να θυμάται ποια από τις δύο χώρες επιτέθηκε πρώτη εναντίον της άλλης, ανεξάρτητα από το αν κατάφερε να επιφέρει ουσιώδη πλήγματα.
Οι Ιρανοί όμως απάντησαν, όσο μπόρεσαν, με τυφλά χτυπήματα εναντίον του γενικού πληθυσμού – κάτι που συνάδει απολύτως με όλα όσα λένε: ήδη από την πρώτη στιγμή δηλώνουν ότι το έδαφος της χώρας σύντομα «δεν θα είναι κατοικήσιμο»: δεν μετακινούνται ούτε χιλιοστό από την εμμονή της εξαφάνισης του Ισραήλ και του λαού του από τον χάρτη. Την ίδια ώρα, όμως, έχουν προφανώς κατανοήσει το αυτοκτονικό σφάλμα που διέπραξαν με εκείνες τις επιθέσεις: το ίδιο σφάλμα που έκαναν οι μαζικοί δολοφόνοι τρομοκράτες της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, όλοι τους ορκισμένοι στον θάνατο του Ισραήλ, όπως και «κάθε άπιστου» στον κόσμο.
Τώρα, η Τεχεράνη ζητά, όπως φαίνεται, την παρέμβαση της Ουάσιγκτον για να διασωθεί. Τρέφει φρούδες ελπίδες. Η ίδια προκάλεσε την καταστροφή της, που οδηγεί, κακά τα ψέματα, σε έναν καλύτερο κόσμο.