Η αίσθηση που υπήρχε εξαρχής, πολύ πριν από τη σέντρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου συλλόγων, επιβεβαιώνεται όσο περνούν οι μέρες. Πρόκειται για μια εντελώς περιττή και αχρείαστη διοργάνωση, που δεν υπήρχε λόγος να μπει στο ποδοσφαιρικό καλεντάρι.
Ο κόσμος δεν ασχολείται ιδιαίτερα, αν κρίνει κανείς όχι μόνο από τις μισοάδειες εξέδρες στα περισσότερα γήπεδα, αλλά και από τη μικρή απήχησή της στα social media και την περιορισμένη κάλυψή της από τα μέσα ενημέρωσης. Συγχρόνως η δικαιολογημένη γκρίνια των ποδοσφαιριστών για το βεβαρημένο πρόγραμμά τους όλο και φουντώνει.
Ο Ραφίνια, που δεν μετέχει καν στο Παγκόσμιο Κύπελλο, βγήκε δημοσίως να υπερασπιστεί τους συμπαίκτες του, που ταλαιπωρούνται μέσα στο κατακαλόκαιρο χάνοντας πολύτιμες μέρες ξεκούρασης. H γαλλική ένωση επαγγελματιών ποδοσφαιριστών κατηγορεί τον Τζάνι Ινφαντίνο ότι παρακολουθεί ατάραχος την ευημερία των παικτών να σφαγιάζεται!
Το αφτί του προέδρου της FIFA και των φίλων του, ωστόσο, δεν ιδρώνει. Αρκεί να κινείται το χρήμα. Μόνο που αγνοεί ή δεν θέλει να πάρει στα σοβαρά τις συνέπειες του ποδοσφαιρικού overdose. H υπερβολική δόση ποδοσφαίρου βλάπτει σοβαρά την υγεία του αθλήματος, όπως κάθε άλλη υπερβολή.
Τις τελευταίες τουλάχιστον δύο δεκαετίες ο αριθμός των ποδοσφαιρικών αγώνων που προσφέρονται ετησίως στους φιλάθλους έχει αυξηθεί θεαματικά. Η σεζόν για τους συλλόγους ξεκινά τον Ιούλιο και ολοκληρώνεται στα τέλη Μαΐου με συνεχόμενες αναμετρήσεις κάθε εβδομάδα για τα εθνικά πρωταθλήματα και τις διευρυμένες ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ στα ενδιάμεσα διαστήματα παίζουν οι εθνικές ομάδες.
Πόσο ποδόσφαιρο όμως μπορούν να καταναλώνουν οι φίλαθλοι; Μήπως μετά από τέτοια υπερπροσφορά ποδοσφαιρικού θεάματος πλησιάζουμε στο σημείο κορεσμού; Μήπως είναι κοντά η στιγμή που οι φίλαθλοι θα γυρίσουν την πλάτη τους στο άθλημα μπουχτισμένοι και τα αποτελέσματα αυτού του overdose αποβούν αντιστρόφως ανάλογα αυτών που επιδιώκουν οι «εγκέφαλοι» της FIFA;
Το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων, που γίνεται στα αμερικάνικα γήπεδα, μπορεί να αποτελέσει μια καλή τροφή για σκέψη.