Οι Ιταλοί απέλυσαν τον ομοσπονδιακό προπονητή τους Λουτσιάνο Σπαλέτι μετά την ήττα της Σκουάντρα Ατζούρα από τη Νορβηγία με 3-0 στο Οσλο στα προκριματικά του Μουντιάλ. Οι Γάλλοι γκρινιάζουν για τις εμφανίσεις της εθνικής τους ομάδας στα τελικά του Nations League – το ίδιο και οι Γερμανοί που τα φιλοξένησαν. Οι Αγγλοι στο ξεκίνημα των προκριματικών του Μουντιάλ ιδροκόπησαν να κερδίσουν την Ανδόρα. Δεν υπάρχει ωστόσο τίποτα το περίεργο: παιχνίδια που γίνονται στα μέσα του Ιούνη δεν είναι κανονικά παιχνίδια. Παίρνουν μέρος σε αυτά κάποιοι κουρασμένοι παίκτες που τα αντιμετωπίζουν ως πάρεργο. Οι παίκτες της Εθνικής Ιταλίας π.χ. έμοιαζαν να έχουν ξεχάσει την μπάλα και στο ματς που έδωσαν κόντρα στη Μολδαβία, τρεις μέρες μετά τον διασυρμό στο Οσλο. Ο προπονητής τους πλήρωσε το γεγονός ότι δεν συμπεριφέρθηκαν σοβαρά σε ένα ματς, αλλά Ιούνη μήνα η σοβαρότητα δεν είναι δεδομένη όταν όλοι ονειρεύονται τις διακοπές τους. Μιλάμε για μικρούς εκατομμυριούχους με λυμένα προβλήματα – μας αρέσει δεν μας αρέσει είναι πολύ δύσκολο οι παίκτες να αντιμετωπίσουν τα ματς των εθνικών ομάδων καλοκαιριάτικα με τη συγκέντρωση που η περίσταση απαιτεί. Αν έπρεπε να παίξουν παιχνίδια για το Μουντιάλ ή το Euro το πράγμα θα ήταν αλλιώς: θα υπήρχε, για παράδειγμα, μια απαραίτητη πρέπουσα προετοιμασία. Αλλά χωρίς αυτή είναι δύσκολο να περιμένεις σοβαρότητα και προσοχή Ιούνη μήνα. Υπό αυτό το πρίσμα το ότι η εθνική μας ομάδα έπαιξε δύο φιλικά ματς στην Κρήτη και κέρδισε το ένα (με τη Σλοβακία) 4-1 και το άλλο (με τη Βουλγαρία) 4-0 είναι αντικείμενο θαυμασμού!
Γκρουπ
Τι συμβαίνει με την Εθνική μας; Νομίζω ό,τι συμβαίνει έχουμε χρόνια να το δούμε. Πρώτα από όλα υπάρχει ένα σπουδαίο γκρουπ παικτών, νέων και πιο παλιών, που χαίρονται να παίζουν για αυτή την ομάδα: από αυτό ξεκινάνε όλα. Η Εθνική έχει γίνει ξαφνικά η αγαπημένη ομάδα των παικτών που την αποτελούν: πολλοί μοιάζουν να τη βάζουν πιο ψηλά από τους συλλόγους τους – ειδικά οι παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει δημιουργήσει έναν πολύ ωραίο ανταγωνισμό ανάμεσα σε παλιούς και νέους κι αυτός αποδίδει: οι νεότεροι προσθέτουν ποιότητα (ο Βαγιαννίδης, ο Τζόλης, ο Κωνσταντέλιας, ο Κουλιεράκης, ο Ζαφείρης, ο Καρέτσας κ.λπ.) και οι παλιότεροι εμπειρία (ο Κουρμπέλης, ο Μαυροπάνος, ο Παυλίδης, ο Ιωαννίδης, ο Μασούρας, ο Πέλκας, ο Μπακασέτας κ.λπ.). Στα δύο ματς στην Κρήτη όποιος ήρθε από τον πάγκο έκανε ό,τι μπορούσε για να αποδείξει στον προπονητή του πως αξίζει θέση βασικού. Κι όποιος, όπως ο τερματοφύλακας Μανδάς, πήρε την ευκαιρία να κάνει ντεμπούτο έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να δείξει στον προπονητή πόσο πολύ θέλει να είναι μέλος αυτής της ομάδας.
Χρόνια
Οι τεσσάρες που η Εθνική μας πέτυχε στα δύο φιλικά ματς επιβεβαίωσαν ότι αυτή η ομάδα είναι μια ομάδα φτιαγμένη από παιδιά που χαίρονται να παίζουν όλα μαζί ποδόσφαιρο. Και μάλιστα επιθετικό ποδόσφαιρο. Πρόκειται για ένα είδος ποδοσφαίρου στο οποίο η Εθνική μας δεν μας είχε συνηθίσει ούτε και στους καιρούς που είχε επιτυχίες, όταν δηλαδή κατάφερνε εύκολα ή δύσκολα να παίρνει προκρίσεις για τα τελικά του Μουντιάλ ή του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Στα χρόνια του Οτο Ρεχάγκελ, αλλά και του Φερνάντο Σάντος, η Εθνική μας έπιασε είναι αλήθεια πολλούς στόχους, αλλά πρεσβεύοντας ένα άλλο είδος ποδοσφαίρου: ήταν μια ομάδα μαχητική, δυσκολοκατάβλητη, αμυντικά οργανωμένη, ικανότατη στο να κερδίζει ματς με 1-0 όταν αυτό ήταν απαραίτητο.
Αλλά ούτε η ομάδα του Ρεχάγκελ, ούτε η ομάδα του Σάντος έπαιζε το ποδόσφαιρο που τώρα βλέπουμε από τους διεθνείς μας. Αυτό το ποδόσφαιρο είναι που έχει ξυπνήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για την Εθνική. Μεγάλες επιτυχίες για την ώρα δεν υπάρχουν, αλλά το ποδόσφαιρο που βλέπεις (σε συνδυασμό με την πληθώρα καλών παικτών) σε κάνει να τις περιμένεις.
Χαρά
Πριν από τις επιτυχίες βέβαια περιμένεις απλά να δεις την ομάδα για να τη χαρείς. Στα δύο φιλικά ματς στο Παγκρήτιο η Εθνική μας πέτυχε οκτώ γκολ έχοντας έξι διαφορετικούς σκόρερ: σκόραραν ο Κωνσταντέλιας, ο Παυλίδης, ο Δουβίκας, ο Πέλκας, ο Ιωαννίδης και ο Τζόλης. Ο Γιοβάνοβιτς κόντρα στη Σλοβακία εμφάνισε μια ομάδα που είχε οκτώ διαφορετικούς παίκτες σε σχέση με το προηγούμενο ματς – ήταν εκείνο στη Σκωτία όπου η Εθνική μας κέρδισε έχοντας λαμπρή απόδοση. Η ενδεκάδα της Εθνικής μας στο ματς με τη Βουλγαρία είχε έντεκα διαφορετικούς παίκτες σε σχέση με το ματς με τη Σλοβακία! Ολα αυτά μαρτυρούν έναν εντυπωσιακό πλούτο σε λύσεις. Και το ότι και στις δύο περιπτώσεις η ομάδα σημείωσε τέσσερα γκολ από μόνο του μαρτυρά μια νέα νοοτροπία. Αυτό το παίζω για να ενθουσιάσω τον κόσμο ακόμα και σε φιλικά ματς είναι κάτι τελείως πρωτόγνωρο! Και φυσικά από τον κόσμο δεν περνά αδιάφορο. Το Παγκρήτιο Στάδιο γέμισε και στα δύο ματς: κόπηκαν 17.458 εισιτήρια στο δεύτερο ματς και 18.135 στο πρώτο, αλλά στο γήπεδο υπήρχαν πάνω από 20.000 θεατές και στα δύο παιχνίδια. Και η AGB λέει πως οι θεαματικότητες των δύο παιχνιδιών στην τηλεόραση ήταν τεράστιες. Το ματς με την Σλοβακία έγραψε έναν μέσο όρο της τάξεως του 28% και το ματς με τη Βουλγαρία έφτασε το 36%. Οι τηλεθεατές ήταν σαφώς περισσότεροι καθώς σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και όσοι είδαν τα παιχνίδια στις συνδρομητικές πλατφόρμες. Και τα δύο ματς τα είδαν περίπου όσοι είδαν στην ΕΡΤ τους τελικούς του μπάσκετ ανάμεσα στον ΠΑΟ και στον Ολυμπιακό που έγιναν εθνικό θέμα. Διότι ναι μεν η φασαρία είναι χρήσιμη και μπορεί να καθηλώσει κόσμο στην τηλεόραση, πλην όμως ένας κόσμος διψάει και για ωραίο ποδοσφαιρικό θέαμα. Μοιάζει απίστευτο αλλά αυτή τη στιγμή αυτό το εγγυάται η Εθνική Ελλάδος!
Σύνθημα
Θα είναι εξίσου θεαματική η εθνική μας ομάδα και στα προκριματικά του Μουντιάλ που αρχίζουν τον Σεπτέμβρη; Οι ενδείξεις συνηγορούν προς το ναι. Οπως και να ‘χει το πράγμα ξαναγυρίσαμε στις εποχές που ακούγεται το σύνθημα «δεν μπορώ να περιμένω». Οχι για να δω την Εθνική να σηκώνει ένα τρόπαιο, όπως η εξέδρα φώναζε το καλοκαίρι του 2004, αλλά για να τη δω απλώς να αγωνίζεται. Και να καταπλήσσει.