Εβλεπα χθες το απόγευμα, μέσα στη ζέστη, τους νωχελικούς αγωνιστές του ΠΑΜΕ, δηλαδή του ΚΚΕ, στο Σύνταγμα, πλαισιωμένους από κάποιους που παλαιότερα προσδιορίζονταν ως «αντιδογματικοί», να προετοιμάζονται να κάνουν πορεία στην αμερικανική πρεσβεία και θαύμαζα τον ηρωισμό και την αυταπάρνησή τους. Σκεφτόμουν πόσο αφιερωμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι στον ιερό σκοπό της διαδήλωσης, με σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», και πόσες αντοχές μπορεί να έχουν ώστε, και μετά μια κουραστική μέρα στη δουλειά, να επιμένουν να κάνουν πορεία, για να διαδηλώσουν «Κάτω τα χέρια απ’ το Ιράν».
Δεν είναι μόνο χθες. Τα τελευταία χρόνια, οι πορείες είναι συχνές. Πρωτοπόρα, βεβαίως, η πορεία του ΚΚΕ, που ξεκίνησε από τη ρωσική πρεσβεία, προκειμένου το κόμμα του λαού να σηματοδοτήσει τον αντιδυτικισμό του ακόμα και τη μέρα που η Ρωσία επετέθη σε μια ανεξάρτητη χώρα όπως η Ουκρανία. Επίσης εντύπωση μου κάνει που οι αγωνιστές του ΚΚΕ πάντα κάνουν πορείες προς την ισραηλινή πρεσβεία, διαμαρτυρόμενοι κατά του κράτους του Ισραήλ – έκαναν ακόμα και λίγες μέρες μετά τη σφαγή των 1.200 αμάχων από τη Χαμάς.
Στο μεταξύ, δεν έχει επιτεθεί στο Ιράν η Ελλάδα. Ούτε η Ευρώπη. Για ποιο λόγο, λοιπόν, μέσα στο καμίνι, οι καλοί αγωνιστές, κλείνουν τον δρόμο μπροστά στην πλατεία Συντάγματος, ταλαιπωρώντας την κίνηση στο κέντρο; Γιατί πρέπει να υφίστανται οι έλληνες εργαζόμενοι, κυρίως, ταλαιπωρία από πρόσωπα που διατείνονται ότι εκπροσωπούν την εργατική τάξη;
Στο μεταξύ, την ίδια ώρα που το ΚΚΕ κυνηγάει την Ουκρανία, τη Δύση, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ, την Αμερική, τον Νετανιάχου και τον Τραμπ, αποφεύγει να πει μια κουβέντα για άλλους Ελληνες, που υφίστανται τα επιτίμια των πολεμικών συρράξεων των τελευταίων χρόνων.
Δεν σας κάνει εντύπωση που δεν ακούστηκε κιχ για τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων από ρωσικά στρατεύματα στην Ανατολική Ουκρανία; Ούτε λέξη δεν ειπώθηκε για τους Ελληνες της Μαριούπολης και άλλων περιοχών. Δεν νοιάζεται γι’ αυτούς το ΚΚΕ;
Είναι μακριά; Αδιαφορεί επειδή δεν αρέσουν τα, σίγουρα όχι πλούσια, ελληνικά τους; Ή νομίζει ότι καθάρισε υιοθετώντας τη ρητορική του Πούτιν και αποκαλώντας αγωνιστές της ελευθερίας τους και της αυτοδιάθεσής τους «ναζί» – όπως έκαναν και άλλοι αριστεροί, ακόμα κι όταν η ελληνική Βουλή συνδέθηκε με το μέτωπο για να παρουσιαστεί στους έλληνες βουλευτές ομοεθνής μας αγωνιστής, που λίγο μετά έπεσε νεκρός από ρωσικά πυρά.
Λέξη, επίσης, δεν ακούσαμε στη χθεσινή διαδήλωση για τους νεκρούς στην ορθόδοξη εκκλησία του Προφήτη Ηλία στη Δαμασκό, μετά τη βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας φανατικών ισλαμιστών, οι οποίοι, ζωσμένοι με εκρηκτικά, πήραν μαζί τους περί τους 25 ανθρώπους οι οποίοι εκκλησιάζονταν, σε μια χώρα όπου εξτρεμιστές επιδιώκουν την αποσταθεροποίησή της. Δεν ενδιαφέρεται η ελληνική Αριστερά για τους εκτός Ελλάδος Ελληνες, μόνο για το καθεστώς των ιρανών μουλάδων ενδιαφέρεται, στόχος των οποίων είναι να αποκτήσουν ατομικές βόμβες για να τιμωρήσουν και το Ισραήλ και τη Δύση – δηλαδή και εμάς;
Και καλά οι Ελληνες. Δεν νοιάζονται ούτε για τους ομοϊδεάτες τους κομμουνιστές, τους οποίους το θεοκρατικό καθεστώς εξόντωσε ή φίμωσε όταν επικράτησε η ισλαμική επανάσταση; Οι γυναίκες που διαδηλώνουν υπέρ του καθεστώτος στο Ιράν, δεν νοιάζονται για τις ομόφυλές τους που πρέπει να μην υπάρχουν ως σώματα με επιθυμίες; Τέτοια τύφλωση; Και τόσο τυφλή υποταγή στην τυφλή ηγεσία τους από τα μέλη του κόμματος;
Πόσο προοδευτική πια να είναι μια αγέλη που ακολουθεί έναν σκοτεινό, δήθεν επαναστατικό ντετερμινισμό;