Αν ήταν Ιούλιος ή, ακόμη χειρότερα, Αύγουστος, τότε βεβαίως θα αφιέρωνα τη στήλη ολόκληρη στην ανάλυση της ιδεολογικής πλατφόρμας, που παρουσίασε προχθές ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο του ιδρύματός του. Ακόμη όμως η ειδησεογραφία είναι αρκετά πλούσια, ώστε να έχω την πολυτέλεια να μην ασχολούμαι με κουραστικές επαναλήψεις που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Τίποτα το καινούργιο δεν υπάρχει στο rebranding, όπως επικράτησε να το λέμε, που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι μια άσκηση που ενδεχομένως έχει κάποιο ενδιαφέρον από την οπτική γωνία του μάρκετινγκ. Πώς, δηλαδή, πουλάω κάτι που δεν τρώγεται; Από ιδεολογικής και πολιτικής σκοπιάς, όμως, η πλατφόρμα είναι για τα πανηγύρια.
Σε ένα σημείο της μόνο θα μείνω, για λίγο, επειδή είναι εκεί που ο Αλέξης Τσίπρας συναντάται με ένα άλλο ίνδαλμα της εγχώριας Αριστεράς (και δικό μου ίνδαλμα, δεν υπάρχει λόγος να το κρύβω, οι τακτικοί αναγνώστες το έχετε καταλάβει…). Ο νέος πατριωτισμός κατά της ολιγαρχίας και της κλεπτοκρατίας, τον οποίο κήρυξε ο κ. Τσίπρας, βρίσκει σύμφωνη, είμαι βέβαιος, την κ. Θεοδώρα Τζάκρη. Θυμίζω ότι για τους πατριωτικούς αγώνες, που ξεκίνησαν από το 1821 κατά της κλεπτοκρατίας, ήταν που έβαλε τα κλάματα η κ. Τζάκρη στο συνέδριο των Κασσελίστας. Δεν είναι συμπτωματική η ταύτιση, από την ίδια γραμμή παραγωγής έχουν προέλθει και οι δύο. Απλώς, ο Τσίπρας είναι – υποτίθεται – η πολυτελής εκδοχή με τα αξεσουάρ και μια ιδέα από ξύλο τριανταφυλλιάς στο ταμπλό. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα γούστου. Προσωπικά, προτιμώ την κ. Τζάκρη, για τους λυγμούς, τα δάκρυα και, φυσικά, την αμίμητη προφορά. Εκτός αν ο κ. Τσίπρας μάς πει τη δική του εκδοχή του πατριωτισμού στα αγγλικά…
ΜΑΓΙΚΟ ΡΑΒΔΙ
Να καταστήσω σαφές, κατ’ αρχάς, ότι σε θέματα ερευνών της κοινής γνώμης, προέχει η γνώμη των ειδικών επιστημόνων και, βεβαίως, του πελάτη που πληρώνει την έρευνα και χωρίς τον οποίο ο επιστήμονας θα έκανε κάποια άλλη δουλειά. Ωστόσο, υπάρχει πάντα και αυτή η ρημάδα η κοινή λογική, που όταν βλέπει το κουφό και το ξεκούδουνο διαμαρτύρεται. Λόγου χάρη, σε έρευνα που μόλις χθες δημοσιεύτηκε, ετέθη το ερώτημα, ποιο πρόβλημα θα λύνατε, αν υποτεθεί ότι γινόσασταν Πρωθυπουργός για μία μέρα και είχατε τη δύναμη να λύσετε ένα από τα πολλά προβλήματα… Με άλλα λόγια, σου ζητούν να πεις, αν είχες το περίφημο μαγικό ραβδί της νεράιδας των παραμυθιών και τη δυνατότητα για ένα θαύμα, ποιο θαύμα θα έκανες.
Συγγνώμη, το λέω με όλο τον σεβασμό, διότι μπορεί να υπάρχουν πράγματα που μου διαφεύγουν, αλλά πόση αξία και ποια χρησιμότητα μπορεί να έχει η απάντηση που θα δώσει ο καθένας σε μια τόσο σαχλή και ρηχή ερώτηση; Καμία απολύτως! Είναι σαν να φτιάχνεις έναν κατάλογο με θεές, που ξεκινά από την Αβα Γκάρντνερ και φτάνει μέχρι τη Μόνικα Μπελούτσι, και ρωτάς τον κάθε φουκαρά, άσημο, φτωχό και κακομούτσουνο, να σου πει με ποια από αυτές θα τα έφτιαχνε, αν είχε την επιλογή! Οπως είπαμε προηγουμένως, όμως, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Αν σου ζητάει κάτι χαζό, του προσφέρεις κάτι χαζό. Είναι ο νόμος της αγοράς αυτός – δεν έχετε προσέξει πως έχει γεμίσει ο τόπος από εστιατόρια που σερβίρουν τις αηδίες που τρώνε οι Ιάπωνες; Αρέσουν όμως, οπότε ο λόγος μου περιττεύει…
Κ.Ο.Κ. ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
Τα άλλα κόμματα επιφυλάχθηκαν για τα περαιτέρω στάδια της συζήτησης του νέου ΚΟΚ, που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή, εκτός φυσικά του ΚΚΕ που τον καταψήφισε εξαρχής και τέλος η συζήτηση. Δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Οχι μόνο επειδή δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο στη στείρα άρνηση του ΚΚΕ, αλλά και για τον λόγο ότι, στην προκειμένη περίπτωση τουλάχιστον, η συγκεκριμένη στάση δικαιολογείται, βάσει της δικής τους, εσωτερικής λογικής. Γιατί να νοιάζεται το ΚΚΕ για τον ΚΟΚ, αφού έχει τη ριζική λύση στο πρόβλημα; Αν ποτέ έρθει στην εξουσία, δεν θα μπορούν να υπάρχουν ιδιωτικά αυτοκίνητα, θα υπάρχουν μόνο κρατικά, δηλαδή κομματικά, γιατί τα καύσιμα θα είναι με το δελτίο. Δεν θα υπάρχει λοιπόν λόγος ρύθμισης της κυκλοφορίας, ούτε όμως θα υπάρχουν δυστυχήματα και νεκροί. Επιπλέον, θα αναβιώσουν και ωραίες παραδόσεις που τις παραμελήσαμε, όπως το αξιαγάπητο γαϊδουράκι, αλλά και χρήσιμα επαγγέλματα, όπως εκείνο του μουλαρά. Γιατί λοιπόν να ενδιαφέρεται το ΚΚΕ για τον ΚΟΚ; Γι’ αυτούς, η πρόοδος είναι στα σπήλαια…