Ο Τάσος Δώνης γεννήθηκε με μία μπάλα στα χέρια… Εκείνες της Αγγλίας, αφού το πρώτο φως που αντίκρισε ήταν στη Νησί. Στη γενέτειρα του ποδοσφαίρου, την περίοδο που ο πατέρας του φορούσε τη φανέλα της Μπλάκμπερν.
Με πατέρα ποδοσφαιριστή και πρώτη… στάση της ζωής του το Νησί, πώς να ξέφευγε από τον χώρο του ποδοσφαίρου;
Έναν χώρο τον οποίο για χρόνια έβλεπε με αγάπη και παιδική αθωότητα, πριν αντιληφθεί ότι η πρώτη πρόκλησή του θα ήταν να βγει από τη σκιά ενός ονόματος που ήταν και είναι ακόμα βαρύ σαν ιστορία. Από τη σκιά του πατέρα του.
Ο Τάσος Δώνης μεγάλωσε ως «γιος του Γιώργου», μα ήθελε από νωρίς να γίνει κάτι άλλο. Κάτι δικό του. Και δεν άργησε να το κάνει, χαράσσοντας από νωρίς μία άλλη πορεία του ονόματος «Δώνης». Από την πριμαβέρα της Γιουβέντους, όπου πήγε στα 15 του, κουβαλώντας βαλίτσες μεγαλύτερες από το σώμα του, μέχρι το επαγγελματικό του ντεμπούτο με την Λουγκάνο,
Η επόμενη στάση, η Νις του Λουσιέν Φαβρ, ήταν η πρώτη του… έκρηξη. Εκεί, σε ένα ρόστερ γεμάτο τεχνίτες, ο Τάσος έτρεχε λες και δεν είχε βάρος. Ούτε σωματικό αλλά ούτε και το ονόματος που «κουβαλάει». Σκόραρε, δημιούργησε και μπήκε στα ραντάρ της Ligue 1. Και όταν ήρθε η Στουτγκάρδη, όλοι πίστεψαν πως το ταξίδι του προς την καθιέρωση είχε ξεκινήσει για τα καλά. Στην Bundesliga, όμως, η ταχύτητα δεν αρκεί και το κορμί του -ήδη ταλαιπωρημένο- άρχισε να τον «τραβάει» σε μία άλλη «σκιά». Εκείνη των τραυματισμών.
Παύσεις. Επανεκκινήσεις. Δανεισμός στη Ρεμς, μετά στη Φένλο της Ολλανδίας, Ένα διαρκές μοτίβο. Kάθε φορά που ο Δώνης έφτανε στο φως, κάτι τον τραβούσε προς τα πίσω.
Όμως δεν λύγισε. Δεν παραδόθηκε στον ρόλο του «ταλέντου που δεν ευδοκίμησε». Συνέχισε. Προπονήθηκε. Στον ΑΠΟΕΛ πέρασε μία τριετία με… μιξ καλών στιγμών και τραυματισμών.
Και τώρα στα 28 του, η μοίρα τον φέρνει 12 χρόνια μετά ξανά στην Ελλάδα. Ο Άρης του προσφέρει το ιδανικό brand ομάδας για επαναπατρισμό. Μία νέα αφετηρία και η «σκηνή» της Super League για να ξεδιπλώσει σε ένα τέτοιο επίπεδο την αστείρευτη ποιότητα που διαθέτει. Και μακριά από τους τραυματισμούς που δεν του επέτρεψαν να έχει μία ακόμα πιο αξιοζήλευτη πορεία στα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Έρχεται με πληγές, μα και με φτερά. Έρχεται κουρασμένος, μα όχι τελειωμένος. Έρχεται με το χαμόγελο που… έβγαζε μάτι μετά τις υπογραφές του, την ωριμότητα και την αποφασιστικότητα να κάνει την προσωπική του ρελάνς.