Την Κυριακή, 1 Ιουνίου 2025, πραγματοποιήθηκε μια άκρως ενδιαφέρουσα δίγλωσση (ελληνικά – αγγλικά) λογοτεχνική εκδήλωση για τον γνωστό και καταξιωμένο συγγραφέα και πανεπιστημιακό Δρα Γιάννη Βασιλακάκο, την οποία διοργάνωσε με επιτυχία το δραστήριο Πολιτιστικό Κέντρο Nεολαίας της Παλλακωνικής Αδελφότητας Μελβούρνης και Βικτώριας στο οίκημά της στο 253 Albert Street, Brunswick.
Τελετάρχης της εκδήλωσης ήταν ο πρόεδρος της Αδελφότητας κ. Χρήστος Παϊκόπουλος, ο οποίος, αφού πρώτα καλωσόρισε το ακροατήριο στην «μετά από αρκετά χρόνια» αυτού του είδους λογοτεχνική εκδήλωση», στη συνέχεια μίλησε για τους λόγους και τη σημασία της τελευταίας, η οποία –τόνισε– πρέπει να έχει συνέχεια και από άλλες παρόμοιες. Αν θέλουμε να διατηρηθεί η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός στους μακρινούς Αντίποδες, επαινώντας, παράλληλα, το έργο και τον ενθουσιασμό της δραστήριας νεολαίας της Αδελφότητας.
Πρώτος ομιλητής στο βήμα ήταν ο κ. Μιλτιάδης Παϊκόπουλος (αντιπρόεδρος της Παλλακωνικής Αδελφότητας) ο οποίος, αφού παρουσίασε το βιογραφικό του τιμώμενου συγγραφέα, ολοκλήρωσε με το εξής καίριο για την περίπτωση και διαχρονικά επίκαιρο αφιερωματικό κείμενο, δημοσιευμένο πριν 28 χρόνια στο επίσημο όργανο της Αδελφότητας «Λακωνικά Νέα»:
«Ο Γιάννης Βασιλακάκος έχει τις ρίζες του στη Λακωνία. Είναι δικός μας άνθρωπος, ένας από εμάς. Απλός, ευγενικός, δημιουργικός και βαθυστόχαστος, για χρόνια τώρα ζει και δημιουργεί αθόρυβα ανάμεσά μας. Προικισμένος με δίψα για μάθηση, και συνδυάζοντας το ελληνικό πνεύμα με το λακωνικό πείσμα, κατόρθωσε όχι μόνο να σπουδάσει στην ξενιτιά αλλά, παράλληλα, να δημιουργήσει και ένα αξιόλογο και ποικίλο συγγραφικό έργο. Πιστός στη λακωνική παράδοση και ακολουθώντας τα χνάρια των μεγάλων Λακώνων συγγραφέων, κατόρθωσε να προβάλλει τον ελληνικό πολιτισμό σε διεθνή κλίμακα. Πολλά από τα έργα του διαβάζονται και διδάσκονται σε πολλές χώρες.
Όταν πολλοί από εμάς αγωνιζόμασταν και βιαζόμασταν να αποκτήσουμε περιουσίες και επιχειρήσεις, ο Γιάννης θυσίαζε το χρόνο του για να σπουδάσει, να γράψει, να διδάξει την ελληνική λογοτεχνία. Νοιαζόταν για εμάς, για την αξιοπρέπειά μας, και αγωνιζόταν μέσα από τα βιβλία του για τα δικαιώματά μας. Όταν χρειάστηκε, χρησιμοποίησε αδίστακτα το γραπτό λόγο σαν όπλο ενάντια στην καταπίεση, την αδικία και το ρατσισμό. Αγωνίστηκε και αγωνίζεται για μια καλύτερη κοινωνία. Αν και ο λάκωνας συγγραφέας έχει τιμηθεί και βραβευθεί από Έλληνες και ξένους, είναι λιγότερο γνωστός (και το λέμε αυτό με τύψεις) στη λακωνική πατριά. Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει ότι σκόπιμα δεν τον προσέξαμε, αλλά μάλλον διότι είμαστε άνθρωποι που δεν ασχολούμεθα τόσο όσο θα έπρεπε με τη λογοτεχνία. Εμείς πάντως, αντιστρέφοντας αυτό που λέει και ο λαός, ότι “ο άγιος στον τόπο του ποτέ δεν αγιάζει”, καλωσορίζουμε, τιμάμε και επαινούμε τον Έλληνα, το λάκωνα συγγραφέα, το λογοτέχνη, μεταφραστή και ακαδημαϊκό. Η Παλλακωνική Αδελφότητα, τα “Λακωνικά Νέα” και όλοι οι Λάκωνες της Μελβούρνης αισθανόμαστε υπερήφανοι που έχουμε στους κόλπους μας τον καταξιωμένο συμπατριώτη μας». («Γιάννης Βασιλακάκος: “Ένας Λάκωνας λογοτέχνης και συγγραφέας που μεγαλουργεί στην Αυστραλία”», Ιανουάριος- Φεβρουάριος 1997).
Η δεύτερη παρουσίαση ήταν της βιβλιοθηκονόμου κας Barbara Johnson, η οποία, κάνοντας μια αναδρομή στη μακρά και γόνιμη λογοτεχνική πορεία του Γιάννη Βασιλακάκου στην Αυστραλία, επισήμανε τα σημαντικότερα highlights του Βασιλακάκου ως αγγλόφωνου και δίγλωσσου συγγραφέα, καθώς και τη συμβολή του στα αυστραλιανά γράμματα και την πολυπολιτισμική λογοτεχνία γενικότερα, με εμβληματικά βιβλία και έργα του «σταθμούς», όπως τα εξής: «Ποτέ στην Ανάσταση» (1972), «Η Ταυτότητα» (1982), «The Shipwreck of the S.O.S. – Profile of Tyranny» (1985), «The Set-Up» – «Το Κόλπο») (1996), «Ιn Chloe’s Secret Parts and Other Portents and Monsters» (2015). Καταλήγοντας είπε:
«Η Αυστραλή δημοσιογράφος Zelda Cawthorne, σε παλαιότερο ολοσέλιδο αφιέρωμα που έκανε για τον Γιάννη Βασιλακάκο με τον τίτλο “Greek writer bears our gifts” στο λογοτεχνικό ένθετο της μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας “Herald-Sun” (13-1-1996), όπου εκθειάζει το σημαντικό έργο και την προσωπικότητα του συγγραφέα, μεταξύ άλλων επισημαίνει: “Αν και ο Βασιλακάκος […] μετανάστευσε στην Αυστραλία σε ηλικία 14 ετών, έχει κερδίσει ένα διεθνές αναγνωστικό κοινό”. Αυτή η επισήμανση επιβεβαιώνεται πλέον αδιαμφησβήτητα με την έκδοση του πιο πρωτοποριακού, ίσως, βιβλίου του Βασιλακάκου με τίτλο: “Christos Tsiolkas: The Untold Story – His Life and Work” (Conor Court Publishing, 2013). [Η ελληνική έκδοση του βιβλίου έγινε από τον εκδοτικό οίκο Οδός Πανός, Αθήνα 2015]. Το εν λόγω βιβλίο (η πρώτη βιογραφία-μελέτη για τον δημοφιλέστερο, πολυβραβευμένο και πολυδιαβασμένο ελληνικής καταγωγής συγγραφέα της Αυστραλίας) όχι μόνο επικυρώνει το κύρος και τη φήμη του Βασιλακάκου στον αγγλόφωνο χώρο, αλλά και την εκτινάσσει στα ύψη διεθνώς. […] Και μόνο μια σύντομη, ενδεικτική ματιά στη διεθνή βιβλιογραφία αρκεί για να το επιβεβαιώσει.
Εν κατακλείδι: Ο Γιάννης Βασιλακάκος, ως δίγλωσσος συγγραφέας, με το πολυδιάστατο έργο του, είναι αδιαμφισβήτητα ένας απ’ τους πρωτεργάτες και πρωταγωνιστές του πολυπολιτισμού στην Αυστραλία, τιμώντας τόσο τα ελληνικά γράμματα όσο και την αυστραλιανή λογοτεχνία». (Σημ.: Λόγω απουσίας της κας Johnson, εξαιτίας προσωπικού κωλύματος, το κείμενό της διάβασε ο κ. Μ. Παϊκόπουλος).
Τρίτος ομιλητής ήταν ο ποιητής και δημοσιογράφος κ. Δημήτρης Τρωαδίτης, ο οποίος επιχείρησε να αποκρυπτογραφήσει και εκλαϊκεύσει τον τίτλο και υπότιτλο του παρουσιαζόμενου βιβλίου και «έργου ζωής» του Γιάννη Βασιλακάκου «Το ανεμογκάστρι – Αποδελτιώνοντας τη συντέλεια του κόσμου (Μαρτυρίες)» των Εκδόσεων Οδός Πανός, και το περιεχόμενό του: τη θεματολογία, τη δομή και τεχνοτροπία του. Παρατήρησε ότι πρόκειται για «ένα ασυνήθιστο βιβλίο, τόσο για τον όγκο του όσο και –κυρίως– για τον ευρηματικό και συναρπαστικό τρόπο με τον οποίο είναι γραμμένο», διερωτηθείς «εάν το πιο φιλόδοξο αυτό έργο του συγγραφέα είναι αποτέλεσμα φαντασίας, όπως και στην περίπτωση της “ψευδοκύησης” ή πραγματικότητας». Για να προσθέσει: «Είναι ένα βιβλίο που δομείται με βάση το προσωπικό αφήγημα, που συνίσταται κυρίως στην πορεία του συγγραφέα του βιβλίου στην Αυστραλία. Ειδικότερα δε στα μονοπάτια της Ελληνοαυστραλιανής παροικίας της Μελβούρνης, αλλά και της ευρύτερης ενασχόλησής του με ποικίλα σχήματα και θεσμούς […] όσο και με τη μορφή ευτράπελων ιστοριών και παραθεμάτων». Και ολοκλήρωσε με τις εξής καίριες επισημάνσεις του ακαδημαϊκού Δρα Βασίλη Αδραχτά:
«Ο Γιάννης Βασιλακάκος ευτύχησε να έχει δύο διόλου ευκαταφρόνητες πρωτιές […] Είναι ο πρώτος μη αγγλόφων συγγραφέας στην Αυστραλία (ενδεχομένως και ο πρώτος ελληνόγλωσσος συγγραφέας σε αγγλόφωνη χώρα διεθνώς) που κατάφερε να “σπάσει” το κλειστό λογοτεχνικό κι εκδοτικό αγγλοσαξονικό κατεστημένο. Κι αυτό όταν του προσφέρθηκε από μεγάλο αυστραλιανό εκδοτικό οίκο (το 1972) συμβόλαιο έκδοσης του μυθιστορήματός του «Ποτέ στην Ανάσταση», που δημοσιευόταν σε συνέχειες σε ομογενειακή εφημερίδα […] Παράλληλα, ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι ο πρώτος ελληνόγλωσσος συγγραφέας στα χρονικά της Αυστραλίας (πιθανότατα και της ελληνικής διασποράς γενικότερα) που επιδοτείτο για πολλά χρόνια από το αυστραλιανό κράτος για να γράφει λογοτεχνία στα ελληνικά! Είναι δε από τους πιο πολυεπιχορηγούμενους μη αγγλόφωνους συγγραφείς στον λογοτεχνικό χώρο της Αυστραλίας. Υπό αυτή την έννοια, ο Γιάννης Βασιλακάκος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα “ζωντανό μνημείο” των απαρχών της πολιτικής του πολυπολιτισμού, καθώς, υπήρξε συνιδρυτικό μέλος της πολυπολιτισμικής λογοτεχνίας στην πέμπτη ήπειρο».
Τέταρτος ομιλητής ήταν ο ποιητής κ. Χρήστος Νιάρος, ο οποίος ανέγνωσε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα (“οδοιπορικού αυτογνωσίας στη Λακωνία”) από το παρουσιαζόμενο βιβλίο «Το ανεμογκάστρι» που συγκίνησε το κοινό.
Τελευταίος ομιλητής ήταν ο τιμώμενος συγγραφέας Δρ Γιάννης Βασιλακάκος. Αφού πρώτα ευχαρίστησε από καρδιάς τους διοργανωτές και συντελεστές της εκδήλωσης, τον πρόεδρο της Παλλακωνικής Αδελφότητας κ. Χρήστο Παϊκόπουλο, αλλά και τη νεολαία της, ιδιαίτερα τα παιδιά που διάβασαν αποσπάσματα των ομιλιών στα αγγλικά και ελληνικά αντίστοιχα (Μιλτιάδη Παϊκόπουλο, Μιχάλη Μάλη και Αργυρώ Πολλάκη), ομολόγησε ότι δεν ήξερε αν έπρεπε να μιλήσει και τι ακριβώς έπρεπε να πει. Αφού, όπως λέει ο Ουμπέρτο Έκο, «ο συγγραφέας στην καλύτερη περίπτωση πρέπει να σιωπά». Ωστόσο, άρχισε λέγοντας:
«Μετά από 28 ολόκληρα χρόνια απουσίας από την Παλλακωνική Αδελφότητα, νιώθω κάπως σαν τον… «άσωτο υιό που επιστρέφει στον πατρικό οίκο μετά από χρόνια περιπλάνησής μου ανά την οικουμένη συμμετέχοντας σε συνέδρια, δίνοντας διαλέξεις, κ.λπ.». Παρεμπιπτόντως αναφέρθηκε στην επίσκεψή του στον Καναδά το 1991 μετά από μια ερευνητική χορηγία του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, καθώς και μια πρόσκληση της Ελληνικής Κοινότητας του Μόντρεαλ προκειμένου να δώσει μια διάλεξη για τη Λογοτεχνία της Ελληνικής Διασποράς. Εξιστόρησε τα όσα περιπετειώδη διαδραματίστηκαν εκεί, καθώς διάφοροι ομογενειακοί κύκλοι επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την παρουσία του στην πόλη τους για διάφορους λόγους, διευκρινίζοντας: «Φυσικά και δεν ενέδωσα στις ασφυκτικές πιέσεις τους να δώσω συνεντεύξεις και/ή να κάνω δηλώσεις στα ΜΜΕ σχετικά με το “εκκλησιαστικό ζήτημα” που ταλάνιζε τότε την ελληνική ομογένεια του Μόντρεαλ. Τους είπα, αν θέλετε να σας μιλήσω περί ελληνικής γλώσσας, λογοτεχνίας, τέχνης και μετάφρασης, τότε ευχαρίστως να σας δώσω… εκατό συνεντεύξεις! Για αυτά που μου ζητάτε όμως είμαι αναρμόδιος. Ούτε θα ήθελα να ρίξω λάδι στη φωτιά. Είδαν κι απόειδαν και με άφησαν ήσυχο». Και ο κ. Βασιλακάκος συνέχισε:
«Σαν να μην έφτανε αυτό όμως, ξέσπασε άλλος «εμφύλιος», αυτή τη φορά στους κόλπους της… λακωνικής πατριάς! Ο πρώτος λόγος ήταν επειδή οι αντιμαχόμενες κομματικές πλευρές μεταξύ νεοδημοκρατών και ΠΑΣOΚων, με τις αντίστοιχες εφημερίδες τους, ήθελαν να με… διεκδικήσουν η καθεμιά για πάρτι της! Ο δεύτερος λόγος ήταν επειδή καυγάδιζαν για τον… τόπο καταγωγής μου! Αν δηλαδή είχα γεννηθεί στη Σκάλα Λακωνίας ή στον Άγιο Γεώργιο Λακωνίας και η κάθε μια πλευρά έριζε για την αποκλειστική… «χρησικτησία» μου – κάτι σαν τα… μάρμαρα του Παρθενώνα! Εγώ βέβαια, ως «μήλον της έριδος» διασκέδαζα με όλο αυτό το αλαλούμ, νιώθοντας λιγάκι σαν άλλος… Όμηρος που τον διεκδικούσαν επτά πόλεις στην αρχαιότητα. Με τη διαφορά πως εμένα με διεκδικούσαν μόνο… δύο – μια κωμόπολη κι ένα χωριό, με ενδιάμεσο τον ποταμό Ευρώτα! Ευτυχώς που οι παρεξηγήσεις λύθηκαν όταν αποφάσισα να σταθώ ανάμεσά τους λέγοντας: «Ειρήνη υμίν συμπατριώτες! Εγώ αγαπώ όλους τους Λάκωνες και όλους τους Έλληνες χωρίς διακρίσεις. Αποτέλεσμα: Στη μεγάλη χοροεσπερίδα που διοργάνωσαν προς τιμήν μου (9-11-1991), πριν αναχωρήσω από το Μόντρεαλ, παρευρέθηκαν όλες οι αντιμαχόμενες πλευρές, χορεύοντας μαζί και διασκεδάζοντας αδελφικά έως αργά το βράδυ! Επιμύθιο: Η τιμητική πλακέτα που μου απένειμαν, τόσο οι Λάκωνες του Μόντρεαλ τότε, το μακρινό 1991,όσο και η σημερινή εκδήλωση των Λακώνων της Μελβούρνης σήμερα, το 2025, είναι πράξεις που διαψεύδουν πανηγυρικά τη γνωστή ρήση ότι «ουδείς προφήτης [δεν αγίασε] εν τη πατρίδι αυτού»…
Τέλος, ο γνωστός συγγραφέας ολοκλήρωσε με μια σύντομη ομιλία του σχετικά φλέγων ζήτημα «διατήρησης της “ελληνικότητας” στην Αυστραλία». Κατόπιν δέχτηκε ερωτήσεις, ενώ στη συνέχεια υπέγραψε βιβλία του για το κοινό.
Την όλη εκδήλωση κάλυψε τηλεοπτικά ο κ. Πλάτωνας Δενεζάκης για το Kανάλι 31.
The post Μία «ξεχωριστή» πνευματική εκδήλωση, η οποία διέψευσε ότι «κανείς προφήτης δεν αγιάζει στον τόπο του»… appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.