Η μάχη των ποδοσφαιρικών γενεών που μετατράπηκε σε πρόωρο πάρτι γενεθλίων του 20χρονου (αύριο) Ντεζιρέ Ντουέ. Χρειάστηκε να δώσει 168 παιχνίδια η Παρί Σεν Ζερμέν για να ανέβει στην κορυφή του Ολύμπου. Το αποτέλεσμα απέδειξε πως άξιζε η αναμονή και τα ποτάμια δακρύων που προκάλεσαν ιστορικοί αποκλεισμοί. Αυτό που δεν άξιζε και το ανακάλυψε στην πορεία η πλουσιότερη γαλλική ομάδα ήταν τα δεκάδες εκατομμύρια που πετάχτηκαν σε μαύρη τρύπα και τα ιλουστρασιόν περιτυλίγματα. Αρκούσαν η σκληρή δουλειά, το ταλέντο, η ταπεινότητα και ένας προπονητής γεμάτος συναίσθημα και γνώση για το άθλημα: ο Λουίς Ενρίκε.
Η Παρί έβγαλε από μέσα της όλη την οργή και την απογοήτευση που είχε συσσωρεύσει τα προηγούμενα χρόνια από τις δραματικές ήττες, συντρίβοντας την απελπιστικά κακή Ιντερ με 5-0, ένα σκορ που συνιστά τη μεγαλύτερη διαφορά σε τελικό από καταβολής της διοργάνωσης.
Τι ειρωνεία: ο άνθρωπος που την οδήγησε στο πρώτο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ και στο πρώτο τρεμπλ είναι ο ίδιος που την υποχρέωσε στην πιο ταπεινωτική ήττα της, στον λεκέ που είναι γνωστός ως Remontada.
Ανώτερη σε όλα
Αυτή η μαγευτική Παρί των πέντε γκολ σε τελικό έβγαλε όλο το μύρο των πιτσιρικάδων που έτρεχαν πάνω κάτω στο γήπεδο.
Το έργο τέχνης της Παρί, ένας καθαρόαιμος εκπρόσωπος του ποδοσφαιρικού ιμπρεσιονισμού, μια σύνθεση έντονων χρωμάτων που μόνο ο Μονέ θα μπορούσε να αποδώσει τόσο πιστά, θα μείνει στην ιστορία της διοργάνωσης για πολλούς λόγους.
Για πρώτη φορά οι παίκτες των δύο ομάδων είχαν τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας. Ο μέσος όρος ηλικίας των παικτών της Παρί (25 έτη και 96 ημέρες) ήταν μικρότερος κατά πέντε έτη και 146 ημέρες από τον αντίστοιχο της Ιντερ (30 έτη και 242 ημέρες). Μια χαώδης διαφορά για ποδοσφαιρικό αγώνα. Η μεγαλύτερη όμως αντίθεση ήταν ο τρόπος που αγωνίστηκαν οι δύο ομάδες. Ανοιχτό, γρήγορο, επιθετικό ποδόσφαιρο, με εναλλαγές των θέσεων των παικτών, ένα σύγχρονο total football απέναντι σε ένα κακέκτυπο του catenaccio. Μια Ιντερ χωρίς ψυχή, χωρίς δύναμη, χωρίς φαντασία, ένα φάντασμα της ομάδας που πρωταγωνιστούσε σε Ιταλία και Ευρώπη μέχρι τις πρώτες ημέρες της άνοιξης.
Οι Νερατζούρι διεκδικούσαν τρεμπλ και κατέληξαν με άδεια χέρια. Αποδείχτηκε εκ των υστέρων πως τόσους μήνες αγωνίζονταν υπερβάλλοντας τις δυνάμεις τους, παίζοντας στα κόκκινα. Αποκορύφωμα ο επαναληπτικός ημιτελικός με την Μπαρτσελόνα. Ενας αγώνας που κατέθεσαν και την τελευταία ρανίδα ψυχή τε και σώματι. Εκτοτε απλά περιφέραν τα κενά σαρκία τους. Η Ιντερ δεν μπήκε ποτέ στον αγωνιστικό χώρο της Αρένας του Μονάχου και βρέθηκε να χάνει στο 20ο λεπτό με 2-0, κάτι πρωτόγνωρο για τελικό. Οι Ιταλοί επέτρεψαν στον 19χρονο Ντουέ (αύριο γιορτάζει τα 20α γενέθλιά του) να στήσει το δικό του πάρτι με δύο γκολ και μία ασίστ, μοναδικό επίτευγμα για έναν παίκτη, τον 20χρονο Ζοάο Νέβες που δεν έχασε πάσα και μονομαχία, τον 25χρονο Βιτίνια που μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια δεν έβρισκε στον ήλιο του Γουλβερχάμπτον μοίρα και τον φαντεζί Ντεμπελέ.
Το επιστέγασμα της ανωτερότητας των τρομερών μωρών του Λουίς Ενρίκε ήταν το πέμπτο γκολ του 19χρονου Σένι Μαγιουλού, παιδί των ακαδημιών της Παρί που έγινε ο δεύτερος νεότερος σκόρερ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.
Σκόραραν ακόμη ο Χακίμι και ο Κβαρατσχέλια, δύο παίκτες που συνδυάζουν ιδανικά τη δύναμη και την τεχνική και θα ήθελαν όλες οι ομάδες στο ρόστερ τους.
Τεράστια διαφορά
Το σκορ, 5-0, δεν μπορεί να περιγράψει την τεράστια διαφορά που υπήρχε μεταξύ των δύο φιναλίστ. Ηταν τόσο μεγάλη ώστε ο πρόεδρος της ιταλικής ομάδας, Τζουζέπε Μαρότα να αναγκαστεί να απολογηθεί στους τιφόζι της Ιντερ. «Ηταν μια κακή βραδιά. Ο αντίπαλος μας κατατρόπωσε αλλά αυτό δεν πρέπει να ακυρώσει όλη τη σεζόν. Παίξαμε εναντίον μιας πολύ δυνατής ομάδας. Λυπούμαστε για την απόδοση, λυπούμαστε για τους φιλάθλους που ήρθαν μέχρι εδώ, ήταν μια απολύτως αρνητική βραδιά».
Η Ιντερ ηττήθηκε σε τελικό της κορυφαίας διοργάνωσης για τέταρτη φορά στις πέντε τελευταίες συμμετοχές της. Μόνο η Γιουβέντους και η Μπενφίκα έχουν χειρότερη επίδοση, πέντε σερί ήττες.
Ενώ οι Ιταλοί απολογούνταν οι παίκτες της Παρί έστηναν το δικό τους πάρτι, πρώτα στον αγωνιστικό χώρο της Αρένας του Μονάχου και στη συνέχεια στα αποδυτήρια, με τον Ντουέ να δίνει τον ρυθμό θυμίζοντας έντονα Γιαμάλ με τα γυαλιά που φορούσε.
Βροχή από συγχαρητηρία
Τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα για τη νίκη της Παρί έμοιαζαν με κομφετί. Ξεχώρισαν αυτά των πρώην άσων της ομάδας, Κιλιάν Εμπαπέ, Νεϊμάρ αλλά και του προέδρου Μακρόν ο οποίος είναι διάσημος οπαδός της Μαρσέιγ. «Πρωταθλήτρια, αδερφέ μου. Μια ένδοξη μέρα για την Παρί Σεν Ζερμέν! Μπράβο, είμαστε όλοι υπερήφανοι. Παρίσι, πρωτεύουσα της Ευρώπης απόψε».
Φυσικά η πρώτη κουβέντα που άνοιξε μετά τον τελικό έχει σχέση με τη Χρυσή Μπάλα και το φαβορί για την κατάκτησή της. Ο Λουίς Ενρίκε αναφέρθηκε στο θέμα, εκτοξεύοντας ταυτόχρονα τα βέλη του στις παλιές βεντέτες της ομάδας: «Ολοι ενδιαφέρονται για το πού θα έδινα τη Χρυσή Μπάλα. Θα την έδινα στον Ουσμάν Ντεμπελέ για τον τρόπο που αμύνθηκε στον τελικό. Αυτό σημαίνει να ηγείσαι μιας ομάδας. Ειλικρινά πιστεύω πως αξίζει τη Χρυσή Μπάλα, χωρίς αμφιβολία, όχι μόνο για τους τίτλους που κατέκτησε ή τα γκολ που πέτυχε αλλά και το πρέσινγκ. Το έκανε σε όλη τη σεζόν, αλλά στον τελικό ήταν εξαιρετικός».
…και συγγνώμες
Ο Λουίς Ενρίκε είναι ο άνθρωπος που μεταμόρφωσε όχι μόνο τον Ντεμπελέ αλλά όλη την Παρί. Ηταν αυτός που την πέρασε από την εποχή των Γκαλάκτικος στην εποχή της ομαδικότητας, στο «ένας για όλους και όλοι για έναν» ή όπως λένε κάποιοι χαριτολογώντας, «όλοι για τον Λουίς Ενρίκε».
Η στόχευσή του ήταν να διαχειριστεί τα προφίλ των παικτών του και πάνω σ’ αυτά να χτίσει μια υψηλής ποιότητας ομάδα με ομαδική νοοτροπία. Οταν έφυγε πέρυσι ο Κιλιάν Εμπαπέ συγκέντρωσε τους παίκτες του και τους είπε πως χωρίς τον αρχηγό της Εθνικής Γαλλίας θα πετύχουν περισσότερα γκολ. Οπως και έγινε. Φέτος η Παρί έστειλε την μπάλα στα δίχτυα 143 φορές έναντι 120 πέρυσι, που είχε πετύχει ο Εμπαπέ 44 γκολ.
Οι μέθοδοί του δεν έγιναν απ’ όλους αποδεκτές. Ενας από τους πιο σκληρούς επικριτές του, ο Ντάνιελ Ριόλο είχε πει μετά την ήττα από την Μπαρτσελόνα, πέρυσι στα προημιτελικά πως λειτουργεί όπως «η Kinder έκπληξη. Κάθε μέρα ανοίγει ένα αβγό και ανακαλύπτεις πώς θα παίξει προκαλώντας έκπληξη στους παίκτες». «Εχει έναν πολύ αυστηρό τρόπο διαχείρισης και κάποιες στιγμές ήταν δύσκολο να τον καταλάβουμε. Πιστεύω πως πολλοί από εμάς του χρωστάμε μια συγγνώμη», παραδέχτηκε πριν από τον τελικό ο Εμανουέλ Πετί.
Οι υποστηρικτές του
Ο μόνος που τον στήριξε αναφανδόν στις πιο δύσκολες στιγμές ήταν το αφεντικό της ομάδας, Νάσερ αλ-Κελαϊφί και το έκανε έμπρακτα ανανεώνοντας το συμβόλαιό του. Είχε όμως κοντά του και τους πραιτωριανούς του. Ο αρχηγός Μαρκίνιος που νιώθει πως τώρα δικαιώνεται έπειτα από τόσα χρόνια, κυρίως όταν συνυπήρχαν οι Εμπαπέ, Νεϊμάρ και Μέσι, όταν φώναζε πως δεν μπορούν να μαρκάρουν μόνο οι αμυντικοί. «Τώρα όλοι πρέπει να τρέχουν. Αυτός που δεν θυσιάζει τον εαυτό του δεν παίζει. Δεν σου λέει «κάνε αυτό ή κάνε εκείνο», σου δείχνει τον τρόπο».
Στους πιστούς σωματοφύλακες και ο Βιτίνια. «Ο Λουίς Ενρίκε είναι ο τέλειος προπονητής. Δεν νομίζω πως μπορώ να βρω καλύτερό του. Κάνω πράγματα που νόμιζα πως δεν μπορούσα». Σύμφωνα με τον Χακίμι «αρκετός κόσμος δεν αναγνωρίζει τις μεθόδους του Λουίς Ενρίκε. Είχα πολλούς καλούς προπονητές στην καριέρα μου αλλά ο Λουίς Ενρίκε είναι αυτός που με ανέβασε σε ένα επίπεδο παιχνιδιού που δεν είχα στο κεφάλι μου προηγουμένως».
Κατά τον Ντοναρούμα ο Ισπανός είναι ένα φαινόμενο. «Από ανθρώπινης άποψης είναι φανταστικός. Βγάζει τον καλύτερο εαυτό μας. Μας καταλαβαίνει γιατί ήταν κάποτε σαν εμάς. Από τότε που ήρθε στο Παρίσι κάνει τα πάντα ώστε να μας βοηθήσει να βελτιωθούμε. Ανακαλύπτει μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά σε ένα ματς».
Ο ίδιος πάντως δηλώνει πως από την πρώτη στιγμή ο στόχος του ήταν να γράψει ιστορία. «Ηρθε η στιγμή για μια μεγάλη γιορτή. Νιώθω μια μεγάλη σύνδεση μεταξύ των παικτών και των φιλάθλων. Πιστεύω πως το αξίζουμε. Είναι δύσκολο να παίζουμε σ’ αυτό το επίπεδο αλλά γνωρίζαμε πώς να ανταπεξέλθουμε στην πίεση».
Η πίκρα του Ιντζάγκι
Ο μεγάλος χαμένος του τελικού ήταν ασφαλώς ο Σιμόνε Ιντζάγκι. Ο,τι έχτιζε στα τέσσερα χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο της Ιντερ το είδε να μετατρέπεται σε καπνίζοντα ερείπια σε διάστημα 90 λεπτών.
Η δήλωσή του πως «δεν είμαι βέβαιος ότι θα βρίσκομαι στον πάγκο της Ιντερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων», έχει προκαλέσει αναστάτωση στους Νερατζούρι, αν και οι φήμες υποστηρίζουν τις τελευταίες ημέρες πως ο ιταλός προπονητής είναι πολύ κοντά στο να αποδεχτεί την πρόταση των 30 εκατ. ευρώ ετησίως της Αλ Χιλάλ. Η Ιντερ βρίσκεται σε σταυροδρόμι και βάσει των ηλικιών των περισσότερων παικτών θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να κάνει μια βαθιά ανανέωση.