Ηταν μια συναυλία όπως όσες μαζικές γίνονται τα τελευταία καλοκαίρια στην Αθήνα; Μα μόνον εικόνα της προπαρασκευής της να είχες, θα έλεγες ηχηρά «όχι» προφανώς. Η χθεσινή τιμή του ΚΚΕ για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο είχε σχεδόν ιστορική σημασία. Και δεν ήταν απλώς το μέγα πλήθος ή η μεγάλη συμμετοχή ερμηνευτών/τριών. Ηταν το γεγονός πως το ΚΚΕ ενέταξε τη συναυλία σε μια στρατηγική εξωστρέφειας, μνήμης και εγρήγορσης του κόσμου με αφορμή τον μεγάλο, κορυφαίο δημιουργό. Και αυτό διαφοροποιεί εντελώς ένα κόμμα με κοινωνική αναφορά από μια απλή διοργάνωση συναυλίας. Αυτό διαφοροποιεί να διαβάζεις τον πολιτισμό ως μέρος μιας συνολικής στάσης και όχι αυτοτελώς ως αναψυχή ή διασκέδαση. Μα προσφέρεται ο Μίκης για μια τέτοια στρατηγική επιλογή.
Βημάτισε με την Ιστορία. Συνδέθηκε με εξάρσεις και εκρήξεις. Με όλες τις δικές του αντιφάσεις παρέμεινε πρωτοπόρος. «Γιατί το ειδοποιό χαρακτηριστικό του Μίκη Θεοδωράκη, αυτό που τον ξεχωρίζει από τους άλλους κορυφαίους δημιουργούς μας, είναι η συνείδηση του χρέους που ένιωθε ότι έχει ο καλλιτέχνης απέναντι στον λαό, να τον βοηθήσει, να γίνει μπροστάρης και οδηγητής του στον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Κι αυτό όχι μόνο με την τέχνη του, αλλά και με τη δράση του μέσα στο λαϊκό κίνημα», είπε πολύ εύστοχα χθες στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Η εποχή δυστυχώς έχει επίκαιρες αφορμές. Το διεθνές δίκαιο έγινε κουρελόχαρτο. Η Αμερική κάνει επίθεση σε κυρίαρχο κράτος με έωλα επιχειρήματα τύπου 2003 και την επίθεση τότε στο Ιράκ. Το Ισραήλ του Μπίμπι Νετανιάχου συνεχίζει το έγκλημα στη Γάζα κατά των Παλαιστινίων. Τέως κυρίαρχα κράτη έχουν μετατραπεί σε κράτη – παρίες, οντότητες με ζώνες φυλάρχων και επιρροών. Δοτές κυβερνήσεις. Συρία, Λιβύη. Αφγανιστάν. Ιράκ. Παράλληλα η Ευρωπαϊκή Ενωση από όλα αυτά κατάλαβε πως πρέπει να γίνει ένα ΝΑΤΟ 2. Το δε ΝΑΤΟ 1 έγινε αντιρωσικός συνασπισμός. Τα οποία επιτεύγματα των λαών, όπως το Κοινωνικό Κράτος και μία Δημοκρατία θεσμική και πλήρης, παραμερίζονται υπό μια καταστροφική στρατιωτικοποίηση που δεν έχει σχέση με την καλώς εννοούμενη αποτροπή. Επιμέρους ευρωπαϊκά κράτη έχουν ανοιχτά θέματα δημοκρατίας και ανισοτήτων. Θα φώναζε σήμερα ο Μίκης. Θα έπαιρνε πρωτοβουλίες. Το είπε χθες ο γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ. Δεν θα έλεγε και ανοησίες τύπου «το έργο μιλά από μόνο του». Δεν θα σιωπούσε μάλλον. Εξού και χθες δεν μιλάμε για μια απλή συναυλία τραγουδιών. Μιλάμε για λαϊκή διαμαρτυρία που οργάνωσε το ΚΚΕ. Μια υπόμνηση πως ο δημιουργός που συνδέεται με την Ιστορία συνεχίζει να είναι στην κίνησή της.