Είναι δύσκολο να σκεφτώ ένα κυριακάτικο βράδυ περισσότερο γεμάτο με αθλητικά γεγονότα από αυτό που μας πέρασε. Την ίδια βραδιά είχαμε τον τέταρτο τελικό του πρωταθλήματος μπάσκετ που ολοκληρώθηκε με νικητή και τροπαιούχο τον Ολυμπιακό, είχαμε τον μεγάλο τελικό του UEFA Nations League στον οποίο οι Πορτογάλοι κέρδισαν τους Ισπανούς στα πέναλτι και ένα υπερθέαμα στο τένις: τον τελικό του Ρολάν Γκαρός όπου ο Ισπανός Κάρλος Αλκαράθ κέρδισε τον Ιταλό Γιανίκ Σίνερ με 3-2 ενώ έχανε με 0-2. Αν ο κόσμος που αγαπάει τα σπορ δεν είχε πάρει λόγω του τριημέρου τις θάλασσες και τα βουνά θα ήταν κολλημένος στις τηλεοράσεις για ώρες! Ας πούμε δυο λόγια για όλα αυτά τα σπουδαία.
Μια νίκη
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε απέναντι στον ΠΑΟ στους τελικούς του πρωταθλήματος μπάσκετ στην ίδια ακριβώς θέση που είχε βρεθεί και πέρυσι: μετά τη νίκη του στο ΟΑΚΑ την Παρασκευή το βράδυ κέρδιζε με 2-1 και ήθελε μια νίκη στην έδρα του για να βγει πρωταθλητής. Πέρυσι στην ίδια ακριβώς συνθήκη δεν τα κατάφερε: ηττήθηκε ως γηπεδούχος και στη συνέχεια ο ΠΑΟ που τον κέρδισε σήκωσε το κύπελλο του πρωταθλητή στην έδρα του στο πέμπτο ματς. Φέτος ο Ολυμπιακός έφτασε σε αυτό το παιχνίδι χωρίς τον τραυματία Γκος που δεν αγωνίστηκε καθόλου στη σειρά, χωρίς τον Φαλ που τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο ματς της Παρασκευής και στη διάρκεια του τελικού της Κυριακής έχασε και τον Βεζένκοφ που αποχώρησε επίσης τραυματίας. Κι όμως τα κατάφερε να κερδίσει τον ΠΑΟ και μάλιστα σχετικά εύκολα. Και πιθανότατα τα κατάφερε και γιατί είχε αυτές τις ελλείψεις.
Μπαρτζώκας
Στα ομαδικά σπορ ο καλός προπονητής – κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ένας αναμφίβολα τέτοιος – ξέρει συχνά να μετατρέπει το ντεζαβαντάζ σε αβαντάζ. Η απουσία του Γκος οδήγησε τον Μπαρτζώκα στο να δώσει πολύ χρόνο συμμετοχής στον Ντόρσεϊ: ο Μπαρτζώκας τον χρησιμοποίησε δίνοντάς του την ευκαιρία να του αποδείξει ότι τον αδίκησε – έπαιξε με τον εγωισμό του. Ο Ντόρσεϊ έγραψε χθες σε μια ανάρτηση ότι «συγχωρεί αλλά δεν ξεχνάει»: δεν αναφέρθηκε στον προπονητή του αλλά τον «φωτογράφισε». Η αντίδραση αυτή δείχνει και πως ο Ντόρσεϊ βρήκε ένα έξτρα κίνητρο: δεν είναι απαραίτητο έναν προπονητή να τον αγαπάς – καμιά φορά παίζεις καλά και για να πάρεις μια ρεβάνς, αν όμως το καταφέρεις κερδισμένη θα βγει η ομάδα κι αυτό ο Μπαρτζώκας το ξέρει. Κάτι ανάλογο έγινε και με τον Μιλουτίνοφ. Ο σέντερ του Ολυμπιακού τονίζει σε κάθε του συνέντευξη ότι το συμβόλαιό του λήγει και ότι δεν έχει δεχτεί καμία πρόταση ανανέωσης. Ο Μπαρτζώκας δίνοντας στον Μιλουτίνοφ τη δυνατότητα να αγωνιστεί και για τον Φαλ είναι σαν να του ζήτησε να τον πείσει πως αυτό το συμβόλαιο το αξίζει: ο Σέρβος άλλο που δεν ήθελε! Το ίδιο έγινε και με τον ΜακΚίσικ: στο Αμπου Ντάμπι απογοητευμένος γιατί στο Final 4 έπαιξε λίγο είπε πως θα σταματήσει το μπάσκετ. Την Κυριακή, απόντος του Βεζένκοφ, ο Αμερικανός έκανε τα πάντα για να δείξει πως μπορεί ακόμα να κάνει τη διαφορά. Το έξτρα κίνητρο αυτών των τριών, σε συνδυασμό και με τη συσπείρωση που προέκυψε στον Ολυμπιακό μετά τις παρεμβάσεις του ιδιοκτήτη του ΠΑΟ Δημήτρη Γιαννακόπουλου που ζητούσε κατάκτηση πρωταθλήματος με ένα 3-0, έδωσαν στον Ολυμπιακό ένα πρωτάθλημα. Και στον Μπαρτζώκα τη δυνατότητα να συνεχίσει να δουλεύει για να φτιάξει του χρόνου μια ομάδα πιο δυνατή.
Κριστιάνο
Η κατάκτηση του UEFA Nations League από την Πορτογαλία έχει να κάνει πολύ με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ας το καταλάβουμε: στα 40 του χρόνια ο Ρονάλντο είναι πλέον μια αμιγώς πορτογαλική ιστορία, ίσως ακατανόητη από μας τους υπόλοιπους. Για μας ο Κριστιάνο είναι ένας βετεράνος που καλό θα ήταν να έχει αφήσει τη θέση του σε κάποιο νεότερο: υπάρχουν ο Ράμος, ο Ζότα, ο Λεάο κι άλλοι πολλοί. Για τους Πορτογάλους όμως ο Ρονάλντο είναι ένας ήρωας δικός τους στο όνομα του οποίου ορκίζονται. Ο Κριστιάνο σκόραρε στον ημιτελικό με τη Γερμανία και σκόραρε και κόντρα στους Ισπανούς: η Πορτογαλία ισοφάρισε με δικό του γκολ. Εγινε αλλαγή όταν άρχισε η παράταση μάλλον για να μη ζητήσει να χτυπήσει και πέναλτι, καθώς φαινόταν ότι το πράγμα θα κατέληγε εκεί. Τον προστατεύουν ακόμα και σε αυτό: δεν θέλουν στα τελευταία του ματς να τον δουν να αστοχεί σε πέναλτι κατάκοπος καθώς έχουν ανάγκη τον μύθο του. Το τι θα κάνει του χρόνου ο Κριστιάνο στο Μουντιάλ είναι ένα μυστήριο. Οταν πάντως σήκωσε το τρόπαιο βουρκωμένος από ευτυχία ομολογώ πως για μια στιγμή θα ήθελα να είμαι Πορτογάλος.
Αλκαράθ
Το ίδιο χάρηκα και τη νίκη του Κάρλος Αλκαράθ όχι γιατί αντιπαθώ τον υπέροχο Γιανίκ Σίνερ αλλά γιατί ήταν μια νίκη επική και κάθε σπορ χρειάζεται τέτοιες. Ο Σίνερ είχε κάνει ένα αψεγάδιαστο ημιτελικό απέναντι στον Τζόκοβιτς κερδίζοντας 3-0. Μπήκε στον τελικό απέναντι στον Ισπανό με την ίδια προσοχή και στα δυο πρώτα σετ νόμιζες ότι βλέπεις ένα παίκτη που έχει τη μαχητικότητα του Ναδάλ, τη φινέτσα του Φέντερερ και τη μαχητικότητα του Τζόκοβιτς! Απέναντι σε αυτή την αψεγάδιαστη τελειότητα ο Αλκαράθ απάντησε με τον τρόπο του: παίζοντας δηλαδή ένα τένις αποκλειστικά δικό του βασισμένο σε απερίγραπτο ρίσκο, ταχυδύναμη και ένστικτο. Προέκυψε ένα ματς ανάμεσα σε ένα νεαρό καθηγητή, όπως είναι ο Σίνερ κι ένα αγρίμι όπως είναι ο Αλκαράθ.
Ζάλη
Το ματς ολοκληρώθηκε σε 5 ώρες και 29 λεπτά και ήταν το δεύτερο πιο μεγάλο σε διάρκεια στην ιστορία του τένις μετά την επική αναμέτρηση Τζόκοβιτς – Ναδάλ (3-2) που το 2012 στη Μελβούρνη ολοκληρώθηκε σε έξι ώρες παρά οκτώ λεπτά! Οταν ο Σίνερ έκανε μπρέικ στο σερβίς του Ισπανού ισοφαρίζοντας σε 5-5 τη στιγμή που αυτός ήταν έτοιμος να πανηγυρίσει τη νίκη, πίστεψα πως ο Ιταλός τα κατάφερε. Αλλά η τελική έκρηξη του Αλκαράθ στο τάι μπρέικ είναι το είδος της αντίδρασης που σε αφήνει άφωνο: ο Ισπανός όχι μόνο δεν κλονίστηκε ψυχολογικά μετά τα χαμένα ματς πόιντ αλλά βρήκε τον τρόπο να κάνει επίδειξη δύναμης – αν ήταν αγώνας μποξ θα λέγαμε πως σηκώθηκε γλυτώνοντας το νοκάουτ για να βγάλει αμέσως
νοκάουτ τον αντίπαλό του παρά τη ζάλη του. Ο Σίνερ είναι το νούμερο 1 του κόσμου. Αλλά ο Αλκαράθ είναι ο Αλκαράθ. Κάποιος που δεν έχουμε ξαναδεί.