Σε σπουδαία και σημαντικά ζητήματα, οι φίλοι όλων των ομάδων ξεπερνούν τις αντιπαλότητες και ενώνουν τις φωνές τους με τα ντεσιμπέλ να πολλαπλασιάζονται.
Το διαπιστώσαμε μετά την τραγωδία των Τεμπών, όταν σε όλα ανεξαιρέτως τα γήπεδα τα συνθήματα που κυριαρχούσαν δεν ήταν οπαδικά. Στα δε συλλαλητήρια -όπως κι σε εκείνα για την Μακεδονία-, έβλεπες ανθρώπους με φανέλες όλων των ομάδων να διαδηλώνουν δίπλα δίπλα.Στον αντίποδα βλέπεις τα συμβαίνοντα των τελευταίων ημερών, να επιβεβαιώνουν την ατάκα του Ιταλού.
Με τη ροή ειδήσεων στα πολιτικά ΜΜΕ για τις δραματικές εξελίξεις στην Μέση Ανατολή να είναι ασταμάτητη, αρκεί μια επίσκεψη στην ενότητα των αθλητικών για να συνειδητοποιήσεις πως υπάρχουν άνθρωποι -ημών συμπεριλαμβανομένων- που επιμένουμε να ζούμε στην κοσμάρα μας…
«Ήρθε ο Νίκολιτς αλλά θα αποδειχτεί καλύτερος του προκατόχου;-σαν τον Αλμέιδα κανείς λέμε… Για να μην μαλώνουν ο Σαββίδης με τον Μυστακίδη, ας ξεκινήσουν να φτιάχνουν από μισό γήπεδο ο καθένας κι όποιος φτάσει πρώτος στην γραμμή του κέντρου θα είναι ο νικητής» Αυτά κι άλλα όμορφα γράφονται με ανεμελιά που θυμίζει το «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν..»
Υπάρχει κι η άποψη βέβαια πως από τη στιγμή που η αθλητική ζωή συνεχίζει να θρέφεται από τους πρωταγωνιστές της, κανείς δεν έχει δικαίωμα να την διακόψει. Μακάρι να είναι μείνει έτσι και να μην διακοπεί ξαφνικά και βίαια.
Όσο αποτρόπαιοι κι αν είναι οι πόλεμοι, η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος τους έχει συνηθίσει. Τους θεωρεί πλέον κάτι αυτονόητο όπως την καλοκαιρινή ραστώνη στην ξαπλώστρα, ενώ τους παρακολουθεί σαν τηλεοπτική ταινία. Οι κάπως πρεσβύτεροι έζησαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, στον Περσικό κόλπο, τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και άπαντες έχουν προλάβει το Ρωσοουκρανικό που συνεχίζεται.
Η ζωή πρακτικά δεν άλλαξε, τι κι αν έπεφταν βόμβες και σκοτώνονταν άνθρωποι δίπλα ή λίγο παραπέρα. Η καθημερινότητα παρέμενε ανεπηρέαστη, με εξαίρεση κάτι αυξήσεις σε καύσιμα και τρόφιμα. Η διαφορά είναι πως κανένας προηγούμενος πόλεμος δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτόν στην Μέση Ανατολή, που βρίσκεται στην απαρχή της κορύφωσης του.
Βλέποντας το ιστορικά, όλοι οι προηγούμενοι διεξάγονταν είτε με αφορμή κάποια εφήμερα συμφέροντα, είτε αφορούσαν λαούς και κράτη με ιστορία μερικών αιώνων. Που σημαίνει πως οι αιτίες των διενέξεων δεν ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες κι αν δεν μπορούσαν να λήξουν σχετικά σύντομα, υπήρχαν κάποια όρια.
Ρωσία και Ουκρανία πχ ήταν κάποτε ένα και το αυτό, ακόμα κι όταν δημιουργήθηκαν διαφορετικά κράτη αμφότεροι θεωρούσαν τους άλλους περίπου ομογάλακτους. Οι αιτίες του συγκεκριμένου πολέμου επίσης, αφορούν κυρίως τις κυβερνήσεις και όχι τους ανθρώπους.
Η περίπτωση των αραβοϊσραηλινών συγκρούσεων διαφέρει, αφού μιλάμε για λαούς και έθνη με παράδοση έχθρας χιλιετιών και εκατέρωθεν μίσος που χορηγείται ταυτόχρονα με το μητρικό γάλα. Δεν είναι αποκλειστικά πόλεμος καθεστώτων, πολιτικών και εξουσιαστών αλλά και λαών, με την αναγκαιότητα αφανισμού του άλλου να είναι εμποτισμένη στο dna τους. Και είναι περισσότερο παθιασμένοι από τις κυβερνήσεις τους για την εξάλειψη του εχθρού. Στα παραπάνω προσθέστε και την ιδιοσυγκρασία των Αράβων που οδηγεί εύκολα σε απερίσκεπτες και ακραίες συμπεριφορές.
Το «πάτα το κουμπί Κιμ» δεν είναι για εκείνους το δικό μας παραδοσιακό ιντερνετικό αστειάκι, καθώς μπορεί να γίνει πράξη με ευκολία και χαρά από κάποιον με τουρμπάνι ή κιπά.
Με ποδοσφαιρικούς όρους, ο πόλεμος αυτός παραπέμπει στο Σκωτσέζικο ντέρμπι Σέλτικ-Ρέιντζερς, όπου κάποτε η αστυνομία έστηνε καραούλι για μέρες έξω από προτεσταντικούς και καθολικούς ναούς. Και διεξάγεται πλέον 12 το μεσημέρι όταν οι παμπς δεν έχουν ανοίξει, ενώ με το φως της ημέρας τα ελικόπτερα μπορούν να εποπτεύουν.
Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους πολέμους, θυμίζουν το πάλαι ποτέ παραδοσιακό ντέρμπι του Βόλου μεταξύ Νίκης και Ολυμπιακού, που η αντιπαλότητα περιοριζόταν στο 90λεπτο της αναμέτρησης, άντε και λίγο πριν ή μετά.
Με όλα αυτά, το πιο χαρμόσυνο νέο του καλοκαιριού θα είναι αν όντως το πρωτάθλημα κάνει πρεμιέρα στις 23/8 όπως έχει ανακοινωθεί. Γιατί όπως πάει το πράγμα, αυτό που ξεκίνησε στην Μέση Ανατολή όχι δεν θα σταματήσει σύντομα, αλλά χρόνο με τον χρόνο θα επεκτείνεται σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Ο κόσμος που γνωρίζουμε θα αποτελεί σύντομα μακρινή ανάμνηση και οι εποχές που καυγαδίζαμε για τις ομάδες μας θα μοιάζουν με χρόνια αθωότητας. Μακάρι τα παραπάνω να αποδειχτούν κινδυνολογίες, να αποτελέσουν μακρινή ανάμνηση ο Νετανιάχου κι ο Χαμενεΐ και να ξεκινάμε την ημέρα με βασικό μέλημα σε ποια ομάδα θα συνεχίσει ο Ουναΐ..