Δεν είμαι καλός άνθρωπος. Για αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω τους ακτιβιστές που μπήκαν στο πλοίο για τη Γάζα. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Να αφήσω τη ζωή μου στην άκρη για να γνωρίσω ισραηλινούς κομάντο καταμεσής του πελάγους; Οχι, δεν είμαι για κάτι τέτοια. Και έτσι, λοιπόν, όπως κάθομαι στη γωνιά μου, ένα συνηθισμένο ανθρωπάκι, κυρ Παντελής φιλοτομαριστής, αντιμετωπίζω αυτούς τους τύπους με δέος. Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι; Είναι πιο σκληροί ή πιο ευαίσθητοι από μένα; Σίγουρα είναι. Γιατί αυτοί έχουν ψυχή που σκιρτάει μπροστά στον πόνο, αλλά και θάρρος που δεν λογαριάζει τον φόβο. Μετά αναρωτιέμαι αν η εικόνα τους έχει γρατζουνιές όπως συμβαίνει σε όλους μας. Ας πούμε, ζηλεύουν; Πώς είναι στα γκομενικά τους; Καβγαδίζουν; Απιστούν; Λένε ψέματα; Οχι δεν το πιστεύω, είναι ξεχωριστοί. Αλλωστε καθίστανται απολύτως διάφανοι από το φωτοστέφανο που τους περιβάλλει. Και έτσι όπως τους βλέπω, να κουβαλάνε στις πλάτες τους ιδέες και ιδανικά μαζί με τα δεινά όλου του κόσμου, θυμίζουν μικρούς Χριστούς που θυσιάζονται για τα κρίματα της ανθρωπότητας. Είναι, άραγε, οι ακτιβιστές, οι άγιοι των καιρών μας; Που πορεύονται στον κόσμο ή θαλασσοδέρνονται για να κηρύξουν την ανθρωπιά, το δίκαιο και την ηθική; Χωρίς να ντύνονται κουρέλια και να κρύβουν το πρόσωπο πίσω από μακριές γενειάδες, αλλά με σωσίβια και κινητά τηλέφωνα για να περάσει το μήνυμα στα social.
Αναγνωρίζω ότι είναι προσβλητικό, πεζό και κάπως χυδαίο να ρωτήσεις πώς βιοπορίζονται και ποιος πληρώνει τους ναύλους των πλοίων. Ομως υπάρχει πειστικότατη απάντηση. Εργάζονται για μη κυβερνητικές οργανώσεις που αντλούν πόρους από δωρεές, προερχόμενες από το υστέρημα πολιτών του κόσμου. Εντάξει, λέγεται ότι υπάρχει και ένα δαιδαλώδες δίκτυο χρηματοδότησης από τουρκικά και αραβικά κεφάλαια. Και λοιπόν; Οι «άλλοι» ελέγχουν media, κανάλια επικοινωνίας και πληρώνουν τους πιο ακριβούς λομπίστες. Κάπως πρέπει να βρει και ο ακτιβιστής τον τρόπο για να περάσει το μήνυμά του. Εν προκειμένω το μήνυμα είναι καθαρό: να σταματήσουν οι θηριωδίες στη Γάζα. Ηθελα να ρωτήσω για ποιο λόγο το μήνυμα δεν περιλαμβάνει και αίτημα για την απελευθέρωση των ομήρων της Χαμάς. Ομως αυτά είναι για τους «ισαποστάκηδες», αυτή την πληγή των σύγχρονων κοινωνιών. Διότι αν στους καιρούς μας δεν διαλέγεις στρατόπεδο, τότε είσαι ύποπτος. Για αυτό και οι ακτιβιστές του πλοίου για τη Γάζα δεν παρακολούθησαν τα πλάνα με την επίθεση της Χαμάς. Κάτι τέτοια διαταράσσουν την προσήλωση στον στόχο. Ούτε μπορείς να γίνεις χίλια κομμάτια, πρέπει να διαλέξεις σκοπό. Οταν φωνάζεις για τη Γάζα, δυστυχώς, δεν σου μένει φωνή για την Ουκρανία, το Σουδάν, την Υεμένη, τις γυναίκες του Αφγανιστάν. Είναι ένας μεγάλος κόσμος βυθισμένος στην αδικία. Τι να προλάβουν μία χούφτα ακτιβιστές; Τους βλέπω, λοιπόν, με αστείρευτο θαυμασμό. Οχι μόνο επειδή έκαναν τα ιδανικά τους επάγγελμα, αλλά επειδή στέκονται θαρραλέα απέναντι στα θηρία.
Αρκετά σκαλοπάτια πιο κάτω στην κλίμακα του ακτιβισμού, είναι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους διαδηλώνοντας για τη Γάζα και μόνο για τη Γάζα. Και να σας εξομολογηθώ κάτι; Ακόμα και αν εκτοξεύουν καμιά μολότοφ, το κίνητρό τους παραμένει ευγενές. Θα μου πείτε ότι είναι αφελείς. Νομίζουν ότι με τη φωνή και το πανό θα ανατρέψουν τα σχέδια των ισχυρών του κόσμου, θα σταθούν όπως ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ – ατυχές παράδειγμα, καθώς ο Δαβίδ ήταν Εβραίος, αλλά αυτό έχουμε. Και όμως, όλο αυτό εμπεριέχει μία ρομαντική πλάνη που τείνει να εξαλειφθεί. Το να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο ή, τέλος πάντων, να τρομάξεις το Ισραήλ, κρύβει μέσα του μία παιδικότητα που πλέον σπανίζει. Είσαι ένα παιδί που πετάει πέτρες σε αλεξίσφαιρα τζάμια. Κλείστηκες σε μία σαπουνόφουσκα που δεν μπορεί να τη διαπεράσει ούτε πύραυλος.