Οι τελικοί μπάσκετ ολοκληρώθηκαν, όπως ολοκληρώθηκαν, ο προβληματισμός ωστόσο για τα όσα σε αυτούς εξελίχθηκαν παραμένει. Χθες άκουσα μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη που έμοιαζε με απάντηση στις γκρίνιες του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ ΠΑΟ Δημήτρη Γιαννακόπουλου για την απουσία παρέμβασης της κυβέρνησης σε όσα συμβαίνουν στο μπάσκετ κ.λπ.
Μπέρδεμα
«Η κυβέρνηση δεν μπορεί ούτε να επιβάλει ή να μην επιβάλει ποινές, δεν είναι αθλητική Δικαιοσύνη, ούτε μπορεί να αποφασίσει αν μια διαιτησία είναι καλή ή κακή, δεν έχει τέτοια αρμοδιότητα, ούτε στο μπάσκετ, ούτε στο ποδόσφαιρο, ούτε πουθενά. Η κυβέρνηση είδε την προηγούμενη εβδομάδα, πριν από περίπου 10 ημέρες, ότι υπήρξε ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος να ξεφύγει η κατάσταση (…) και για αυτό και έγινε μια παρέμβαση για να διασφαλιστεί η ομαλή διεξαγωγή των αγώνων, όπως και συνέβη. (…) Εμείς δεν κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί και το πρόβλημα έχει να κάνει με τις συμπεριφορές, είτε παραγόντων, είτε παικτών. (…) Δεν μπορούμε να αποφασίζουμε την α ή τη β τιμωρία. Οι τιμωρίες, είναι δηλαδή διοικητικές αποφάσεις, που είναι αποτέλεσμα κρίσης και απόφασης των δικαστών. Του εκάστοτε δικαστή, ο οποίος έχει τη συγκεκριμένη υπηρεσία και τη συγκεκριμένη ευθύνη. Καμία κυβέρνηση στον κόσμο δεν μπορεί να πάρει την α ή τη β απόφαση» είπε. Και έχει δίκιο. Πρόσθεσε μάλιστα και τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση. Και με μπέρδεψε.
Πρόβλημα
«Παίρνοντας ως παράδειγμα αυτό που λειτούργησε στα γήπεδα, ως προς την ασφάλεια των φιλάθλων και των παραγόντων των αγώνων, η λογική δηλαδή της αυτοματοποιημένης ποινής, θέλουμε αυτό να το επεκτείνουμε. Επεξεργάζεται ένα αντίστοιχο σχέδιο ο αρμόδιος υπουργός Αθλητισμού, ο κ. Βρούτσης, ούτως ώστε να δει πώς μπορεί η ίδια λογική να επεκταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο και στο πειθαρχικό πλαίσιο των παραγόντων ενός αγώνα. Δηλαδή των διοικητικών παραγόντων, των προπονητών, των αθλητών και τα λοιπά» είπε ο Μαρινάκης. Κι ενώ και σε αυτό έχει δίκιο ξέχασε (;) κάτι σημαντικό: ότι και σήμερα υπάρχουν ποινές για παραβατικές συμπεριφορές οι οποίες όμως στο μπάσκετ δεν εφαρμόζονται. Πράγμα που – κακά τα ψέματα – δημιουργεί και το πρόβλημα.
ΔΕΑΒ
Η κυβέρνηση διαφημίζει καιρό τώρα την επιτυχία της στο ποδόσφαιρο. Οντως χάρη και στις αυτοματοποιημένες ποινές της ΔΕΑΒ τα πράγματα έγιναν κομμάτι καλύτερα, μολονότι ακόμα τα ματς που γίνονται παρουσία οπαδών και των δυο ομάδων είναι ελάχιστα. Πλην όμως εντός της επιτυχίας υπάρχει και μια πλήρης αποτυχία: αυτή που έχει να κάνει με τις ποινές όσων με παραβατικές συμπεριφορές προκαλούν προβλήματα εντός των γηπέδων. Στο ποδόσφαιρο οι ποινές για ρίψεις κροτίδων π.χ. είναι αυτομάτες: τα γήπεδα κλείνουν για πλάκα ακόμα κι αν δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα το σοβαρό. Από την άλλη όλο αυτό τον καιρό δεν έχει υπάρξει η παραμικρή σύλληψη κάποιου που πετάει κροτίδες μολονότι κάμερες υπάρχουν και λειτουργούν. Αυτή η ανοχή είναι που κατά τη γνώμη μου δημιούργησε και στο μπάσκετ το πρόβλημα της έντασης. Οταν δεν συλλαμβάνεται κάποιος που πετάει κροτίδες, είναι απολύτως λογικό να βλέπεις σε γήπεδα παράγοντες και παίκτες να κάνουν χειρονομίες για τις οποίες μάλιστα δεν χρειάζονται καν ειδικές κάμερες: ό,τι κάνουν το κάνουν σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Διότι δεν φοβούνται τίποτα και κανένα.
Φόβος
Ο Μαρινάκης πιστεύει πως και αυτό το πρόβλημα θα το λύσουν οι αυτόματες ποινές. Οτι π.χ. θα φοβάται ένας παίκτης ή ένας παράγοντας να κάνει μια χειρονομία στην εξέδρα όταν ξέρει τι τον περιμένει: να το δω για να το πιστέψω. Διότι αυτό που είδαμε σε αυτούς τους τελικούς του μπάσκετ είναι παίκτες και παράγοντες να χειρονομούν σαν να μην υπάρχουν κάμερες. Σαν για την ακρίβεια να μη φοβούνται το παραμικρό ακόμα κι αν όσα κάνουν καταγράφονται. Δεν γνωρίζω από πού προκύπτει αυτή η έλλειψη φόβου. Αλλά δεν νομίζω πως έχει να κάνει με το ότι μας λείπουν οι αυτόματες ποινές: η απουσία διάθεσης για τιμωρίες είναι το πρόβλημα. Για την ώρα το μόνο που υπάρχει είναι ένα πλαίσιο με βάση το οποίο τιμωρούνται ομάδες. Εννοώ ποδοσφαιρικές. Οι ομάδες του μπάσκετ δεν τιμωρούνται. Και δεν έχουν κανένα πρόβλημα, όχι να κάνουν χειρονομίες οι παίκτες και οι παράγοντες στα γήπεδα του μπάσκετ, αλλά και να μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο και να πετάνε ταμπέλες (!) στο γήπεδο όποιοι κάθονται στις ακριβές πρώτες θέσεις έχοντας πληρώσει και πανάκριβα και ονομαστικά διαρκείας εισιτήρια.
Δύσκολη
Χθες υπήρχε κι ένα ραντεβού των ποδοσφαιρικών ομάδων με τον Υπουργό Αθλητισμού Γιάννη Βρούτση για το θέμα των ποινών της ΔΕΑΒ, των «αυτόματων ποινών» που θα έλεγε κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Οι ομάδες λογικά θέλουν λίγη μεγαλύτερη επιείκεια. Ο Βρούτσης συμφωνεί, αλλά από την άλλη φοβάται και ότι η επιείκεια μπορεί να επιτρέψει στο να επιστρέψουμε σε εποχές που το να πέφτουν κροτίδες και καπνογόνα το λέγαμε «υπέροχη ατμόσφαιρα». Δεν είναι εύκολο να υπάρξει μια διορθωτική απόφαση – αληθινή διόρθωση θα ήταν το να μην υπάρχουν αυτόματες ποινές και όλα να κρίνονται ανάλογα με το παράπτωμα. Αλλά όταν ο Μαρινάκης ζητά αυτόματες ποινές και για έκτροπα στα γήπεδα μπάσκετ (και σωστά διότι δεν είναι δυνατόν στα γήπεδα του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ να υπάρχουν άλλοι κανόνες) η δουλειά του Βρούτση γίνεται δύσκολη.
Τίποτα
Οπως και να έχει το πράγμα ο σκοπός θα έπρεπε να είναι να τιμωρούνται πρώτα από όλα οι παραβάτες. Το να κλείνει ένα γήπεδο γιατί έπεσαν δυο κροτίδες και αυτός που τις πέταξε να φεύγει από το γήπεδο σαν κύριος είναι τρελό. Αν μπήκαν κάμερες και ονομαστικά εισιτήρια είναι για να φτάσουμε μια μέρα σε μια κανονικότητα: κανονικότητα είναι να γίνονται ματς παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων που να φοβούνται να κάνουν το παραμικρό γνωρίζοντας πως οι πράξεις τους καταγράφονται. Απέχουμε πάρα πολύ από το να το δούμε αυτό ενώ αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος. Αλλά το ότι δεν πιάνουμε τον μεγάλο στόχο δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να ασχολούμαστε και με άλλους μικρότερους. Οι ποινές που υπήρξαν στο μπάσκετ για τις παρεκτροπές παραγόντων και παικτών ήταν αστείες. Αν είναι αστείες και αυτοματοποιημένες να είναι δεν κάνουμε τίποτα.