Ήταν τόσο ξαφνική και έντονη η κατραπακιά που φάγαμε με τον Τέλη Μυστακίδη, που ορισμένα πράγματα σε προηγούμενα άρθρα παρουσιάστηκαν τηλεγραφικά και πολύ επιδερμικά.
Ευκαιρία να τα αναλύσουμε περαιτέρω.
Ο Γιώργος Παντελάκης στον οποίον αναφέρθηκα εχθές, ήταν μέγιστος ευεργέτης του ΠΑΟΚ. Χωρίς εκείνον, θα ήμασταν απλά μια ομάδα που θα κυριαρχούσε -και αν- εντός των στενών ορίων της πόλης που εδρεύουμε.
Από καθιέρωση του εθνικού πρωταθλήματος έβλεπες αποκλειστικά Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ ως πρωταθλητές, ο αείμνηστος Παντελάκης έβαλε κι εμάς στο κάδρο. Κόντρα σε θεούς, δαίμονες και κατεστημένα…
Κυνηγήθηκε επειδή δεν μπορούσε σε οικονομικό επίπεδο να ανταγωνιστεί τους πανίσχυρους ιδιοκτήτες των άλλων ομάδων, η μερίδα του κόσμου που το έκανε όμως, έβλεπε το δέντρο και όχι το δάσος. Έστω κι αν λειτούργησε χωρίς καθοδήγηση, από υπερβολική αγνότητα ίσως, αλλά σίγουρα και απερίσκεπτα…
Το πόσο κοστίζει ένας παίκτης, αν αποκτήθηκε ως ελεύθερος, δαπανήθηκαν κέρματα ή τσουβάλια με χρήμα, αφορά ίσως τα ΜΜΕ που θέλουν να πουλήσουν τίτλους και φανφάρες..
Το σημαντικό για την ομάδα είναι να πρόκειται για ικανό ποδοσφαιριστή που θα κουμπώσει στο σύνολο.
Σε διαφορετική περίπτωση, κακώς έχουμε ίνδαλμα τον Κωνσταντέλια που αποκτήθηκε χωρίς κόστος και παίζει με χαμηλό συμβόλαιο αναλογικά με την αξία και την προσφορά του.
Αφού κριτήριο είναι «πόσα πλήρωσε το αφεντικό» έπρεπε να έχουμε αφίσα τον Εσίτι για τον οποίον πετάχτηκαν τρία εκατομμύρια.
Ο λόγος που κυνηγήθηκε ο Παντελάκης ήταν αυτός, οι άλλοι ξόδευαν εκατομμύρια κι εκείνος ήταν σφικτός. Η αδυναμία του να σκορπά ανεξέλεγκτα, μας έκανε να νοιώθουμε μειονεκτικά.
Ο εγωισμός μας τύφλωνε τόσο που δεν βλέπαμε ότι φέρνοντας ισάξιους ή και καλύτερους παίκτες, επειδή κινούνταν έξυπνα, μεθοδικά κι έκοβε το μάτι του, μας έκανε ισάξιους ανταγωνιστές με τους άλλους. Τόσο που συχνά πυκνά μας έκλεβαν επειδή δεν μπορούσαν να μας κερδίσουν.
Το ότι μετά τον διωγμό Παντελάκη ζήσαμε δεκαετίες ανυποληψίας και βασανιστηρίων, το εκλαμβάνω ως Θεία τιμωρία.
Η αχαριστία είναι ηθική πτώση και όταν δεν σέβεσαι αυτά που έχεις ούτε εκείνους που σου τα προσφέρουν μοιραία θα οδηγηθείς στο χείλος της καταστροφής, ώστε να μετανοήσεις και να μάθεις να εκτιμάς.
Μερικές δεκαετίες μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται με επίκεντρο τον Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος από την πρώτη μέρα μας κοίταξε κατάματα μιλώντας μας στα ίσια.
«Τα χρέη του ΠΑΟΚ είναι δικά μου χρέη» είχε πει και φάνηκε συνεπής πληρώνοντας το ακριβότερο τσάι της ιστορίας.
Η πληρωμή των χρεών και η οικονομική ευμάρεια που εξασφάλισε για ολόκληρο τον σύλλογο, έδωσε οξυγόνο και στον ΑΣ.
Σε κάποιο άλλο σημείο της χώρας, ο Μελισσανίδης ουδέποτε αναγνώρισε ως δικά του, τα χρέη της ομάδας της οποίας ήταν και οπαδός. Έδωσε τίτλους, έφτιαξε γήπεδο, αφήνοντας όμως και το αιώνιο στίγμα του υποβιβασμού.
Τα γήπεδα παλιώνουν, οι τίτλοι ξεθωριάζουν, οι περιοδείες στην Β και την Γ εθνική όμως σε συνοδεύουν μια ζωή.
Η ανταπόδοση της ντομπροσύνης που επέδειξε Ιβάν Σαββίδη έναντι ημών λοιπόν, είναι συνειδησιακό ζήτημα.
Όπως κάποτε τα χρέη του ΠΑΟΚ έγιναν δικά του, έτσι οφείλουμε να του πούμε τώρα εμείς κοιτώντας τον στα μάτια πως «οι δικές σου δυσκολίες είναι και δικές μας»
Ορισμένοι βαφτίζουν παρόμοιες απόψεις ως «προσωπολατρία», επειδή απλά αδυνατούν να τις απαντήσουν..
Κανείς δεν υποστηρίζει πως το γήπεδο πρέπει να το φτιάξει μόνο ο Σαββίδης και κανένας άλλος ή ότι αν δεν μπορεί αυτός να μην κατασκευαστεί ποτέ. Λέμε να το φτιάξει κάποιος που έχει δώσει διαπιστευτήρια. Και για την ώρα είναι ο μόνος «πιστοποιημένος».
Αν υπάρχει άλλος ενδιαφερόμενος, αν δεν γίνεται να αγοράσει την ΠΑΕ, ας δείξει τις προθέσεις του αναλαμβάνοντας την ΚΑΕ ή και ενισχύοντας τμήματα του ΑΣ ώστε να αποδείξει πως αξίζει.
Οποιοσδήποτε κινείται τυχοδιωκτικά, μέσα στα σκοτάδια και με δεύτερες σκέψεις, ακόμα κι αν έχει αμύθητη περιουσία πρέπει να θεωρείται ξένο σώμα.
Με τα θετικά και τα αρνητικά του, κάθε πράξη του Σαββίδη αποφασιζόταν από τον ίδιο, τόσο οι επιτυχίες και όσο λάθη του ήταν απόρροια δικών του επιλογών. Ο ίδιος απολάμβανε και το νέκταρ και το ανάθεμα.
Λογαριασμό έδινε στον εαυτό του, στους μετόχους και στο κοινό της ομάδας, σε όσους δηλαδή απευθύνθηκε εξαρχής.
Εκτός από συνειδησιακό λοιπόν, είναι και ζήτημα πρακτικών κανόνων οι οποίοι προδιαγράφουν και εγγυόνται το αύριο.
Όταν γίνεσαι μπροστινός ή έστω παροτρύνεσαι από εξωθεσμικά κέντρα ή και παράκεντρα, είναι αυτονόητο πως οι κινήσεις και οι αποφάσεις σου θα έχουν ως γνώμονα την εξυπηρέτηση των υποβολέων και όχι του συλλόγου.
Και σε αυτούς θα λογοδοτείς.
Μπροστά σε αυτό το διακύβευμα όλα τα υπόλοιπα ωχριούν, ακόμα κι αν το τυράκι αφορά ένα όνειρο ζωής όπως η Νέα Τούμπα.