Θα εξαιρέσω το ΚΚΕ και την πρόσφατη μεγάλη συναυλία του για τα εκατό χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο. Και αυτό αφού ήταν σαφές πως ο εν λόγω πολιτικός χώρος έδωσε περιεχόμενο στη μεγάλη συναυλία ως μαζική λαϊκή διαδήλωση με αιχμές όλα τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα και περισσότερο τη Γάζα. Εξάλλου αυτή η συναυλία διοργανώθηκε από ξεκάθαρο πολιτικό φορέα και υπό αυτή την έννοια δεν ήταν όπως όλες οι υπόλοιπες.
Την ίδια ώρα και με αφορμή τα πρωτόγνωρα sold out του ράπερ ΛΕΞ στον έξω χώρο του ΟΑΚΑ, άνοιξε μία συζήτηση για το αν εκείνος έπρεπε να μιλήσει για την Παλαιστίνη και τελικά δεν μίλησε. Αν μιλάει μόνο μέσα από την τέχνη του και γενικότερα αν ο κάθε καλλιτέχνης στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και με τη γενοκτονία και με τα κοινωνικά ζητήματα. Η συζήτηση αυτή υπήρχε πάντα. Οξυνόταν όταν υπήρχε επικαιρικό μεγάλο ζήτημα. Για παράδειγμα, οι βομβαρδισμοί της Σερβίας το 1999 ή το Ιράκ ή παλιότερα άλλα πολεμικά και κοινωνικά μέτωπα. Μια αόρατη κριτική επιτροπή σχηματιζόταν πάντα και ζητούσε από τους καλλιτέχνες, ερμηνευτές, δημιουργούς να τοποθετηθούν. Οι δεύτεροι συχνά έπαιρναν και παίρνουν θέση και με κείμενα και με δηλώσεις. Ομως πάντα μένει ένα κενό. Πάντα μένει μια ασάφεια για τους θεράποντες και τους κήνσορες των κοινωνικών θεμάτων. Τώρα την τρέχουσα κρησάρα την περνάει ο ΛΕΞ. Και αυτό επειδή είναι πολύ μαζικά τα δικά του live και προφανώς έχει μια δική του μεγάλη επιρροή σε ένα νεότερο ή και όχι τόσο νεότερο κοινό.
Τα παραπάνω είναι στο πεδίο του κατανοητού. Και οι δημιουργοί και οι καλλιτέχνες είναι μέρος μιας πολιτικής διαδικασίας. Και προφανώς έχει σημασία να μιλάει κάποιος για όσα περνάει ο λαός ή περνούν οι λαοί. Σήμερα το κάνει ο Σπρίνγκστιν για τον Τραμπ. Κατά καιρούς, πολλοί καλλιτέχνες. Η εμμονή όμως να αξιολογηθούν οι καλλιτέχνες βάσει των δηλώσεών τους αποκαλύπτει ένα άλλο κενό. Πράγματα που δεν συμβαίνουν στην πολιτική σφαίρα ή που δεν ξεδιπλώνονται με μαζικό τρόπο, έρχονται να υποκατασταθούν, να παραπεμφθούν σε συναυλιακούς χώρους. Ο,τι δεν κάνει η διαδήλωση, το κάνει η μουσική και οι παλιότερες λειτουργίες των κινητοποιήσεων έχουν σχεδόν μετακινηθεί σε μια οριοθετημένη συναυλία τραγουδιών με συνθήματα και με μια μπίρα στο χέρι. Η παλιά αλληλουχία και κανονική διαδικασία των πραγμάτων έχουν σπάσει. Ολα έχουν ανακατευτεί επικίνδυνα. Σε λίγο θα υπάρχει κομμάτι κόσμου που θα εγκαλεί καλλιτέχνες που δεν συγκροτούν πολιτικούς φορείς για να εναντιωθούν στη σημερινή πραγματικότητα. Θα εξαντλείται κάθε πολιτική συμμετοχή σε συναυλίες και μαζικά live. Μια άλλη όψη της αποστροφής στην πολιτική ή μια δυσκολία να λάβει εκείνη νέο περιεχόμενο.