Ορισμένοι δεν θεωρούν το ποδόσφαιρο από που λέμε «δίκαιο άθλημα». Γιατί πολλές φορές δεν κερδίζει ο καλύτερος. Αυτή είναι, ωστόσο, η μαγεία του. Ή τέλος πάντων μία από τις μαγείες του. Στο εφετινό Champions League, όμως, το ποδόσφαιρο ήταν δίκαιο. Γιατί η καλύτερη ομάδα σε όλη τη διάρκεια της σεζόν έφτασε έως το τέλος και έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το μοναδικό άδικο, ίσως να ήταν το ζευγάρι του τελικού. Θα ήταν καλύτερο ένα Παρί – Μπαρτσελόνα, αφού η Ιντερ αποδείχτηκε πολύ κατώτερη των προσδοκιών. Αλλά όπως και να έχει, η ομάδα του Λουίς Ενρίκε ήταν εκείνη που μέσα σε όλους τους προηγούμενους μήνες έπεισε με την απόδοσή της.
Επαιξε όχι μόνο το καλύτερο, αλλά και το πιο αποτελεσματικό ποδόσφαιρο. Ακόμα και σε βράδια όπως εκείνο με τη Λίβερπουλ στο Παρίσι, που το έχασε, αυτό συνέβη κόντρα στη ροή του ματς. Ηταν απλά το βράδυ που η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτα μέσα στα αντίπαλα δίχτυα. Αλλά της τα έδωσε πίσω στη συνέχεια, αρχικά από την πρόκριση στο Ανφιλντ στη διαδικασία των πέναλτι. Εκεί καταλάβαινες πλέον ότι η Παρί μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος. Μέχρι εκεί που δεν είχε φτάσει ποτέ, ούτε καν τον καιρό που είχε τον Μέσι, τον Νεϊμάρ, τον Εμπαπέ. Η τωρινή Παρί δεν είναι μια… φτηνή ομάδα, όπως πιθανόν να νομίζουν πολλοί. Εχει ρίξει πολύ χρήμα στην αγορά, όπως συνηθίζει να κάνει. Αλλά το έκανε περισσότερο «ποδοσφαιρικά». Με αρχές. Και κυρίως με τις αρχές του προπονητή της.
Ο Λουίς Ενρίκε κατέκτησε το δεύτερο Champions League στην καριέρα του, απόλυτα αφιερωμένο στην αγαπημένη του κορούλα τη Χάνα, που την έχασε όταν ήταν εννιά ετών. Το έκανε γιατί από την πρώτη στιγμή ήθελε να φτιάξει μια ομάδα που θα παίζει ο ένας για τον άλλον. Που θα βάλουν όλοι το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Που όλοι μαζί θα κάνουν άμυνα και όλοι μαζί επίθεση. Αλλά κυρίως που όλοι μαζί θα κερδίζουν και όλοι μαζί θα χάνουν. Το κατάφερε και έγραψε ιστορία. Και η δική του Παρί μπορεί να παραμείνει στην ελίτ για χρόνια.